เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร

6.เลยเถิด

หมิงหลันดึงเชือกที่ผูกกางเกงผ้าแพรของหลี่เจ๋อเชี่ยนออกด้วยหัวใจที่เต้นแรง นางไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสเช่นนี้อีกหรือไม่ การที่มีโอกาสแล้วลงมือทำทันทีนั่นคือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว!!

เพียงแค่สัมผัสเท่านั้น ท่านจอมมารคงจะไม่โกรธหรอกใช่ไหม?

ถึงแม้คืนนี้จะไร้ซึ่งแสงจันทราแต่ทว่าสายตาของหมิงหลันกลับมองเห็นใบหน้าของท่านจอมมารได้อย่างชัดเจน หมิงหลันดึงกางเกงของเขาออกช้าๆ นางยกมือขึ้นไปกอบกุมตัวตนของเขาเอาไว้

มันอุ่นและร้อนมาก

ส่วนรูปร่างและขนาดของมันดูจะใหญ่กว่ารูปภาพในตำราอยู่บ้าง

มือของนางพยายามกำรอบๆ และลองขยับฝ่ามือเบาๆดู หัวใจของหมิงหลันมันราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบเคล้นหัวใจของนางอย่างแรงมีทั้งความรู้สึกตื่นเต้นและสุขล้นในใจ

“อึก!”

หมิงหลันตกใจที่ได้ยินเสียงครางของท่านจอมมาร ทว่าพอเธอมองไปที่ใบหน้าของเขา ดวงตาของท่านจอมมารยังคงหลับอยู่

หมิงหลันถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจของนางมันพลันเต้นแรงอีกครั้ง เธอก้มมองที่ฝ่ามือก็พบว่าตรงส่วนปลายสีลูกท้อของเขามีน้ำไหลซึมออกมาจนเลอะมือของเธอ

ตะ..ต้องทำเช่นไรกับน้ำไหลออกมากันนะ..

จริงสิ เธอเคยเห็นในตำราว่ามีการวาดรูปสตรีกำลังดูดกลืน…แท่งทวนอยู่!!

แสดงว่าเธอเองก็ต้องกลืนมันเข้าไปสินะ หมิงหลันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะอ้าปากของเธอออกมาแล้วก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นปาดเลียสลับกับดูดดุนเบาๆ ตรงที่มีน้ำไหลออกมา

รสชาติของมันช่างแตกต่างจากที่คิดเอาไว้ เป็นรสหวานและขมปร่าในเวลาเดียวกัน

หลี่เจ๋อเชี่ยนรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่างกายร่างกับว่าธาตุไฟของเขามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และภาพเบื้องหน้ามันชวนให้เขารู้สึกตกใจจนแทบจะสิ้นสติ

“นะ..นี่เจ้า!!”

ตาของหมิงหลันเบิกกว้างด้วยความตกใจที่เขาตื่นขึ้นมา ทว่าเธอก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากแท่งทวนของเขา อีกทั้งที่ปากของเธอยังคงเลียรอบๆ ปลายอยู่

หลี่เจ๋อเชี่ยนขมวดคิ้วมองที่หมิงหลัน นางกำลัง…ดูดกลืนตัวตนของเขาอยู่ ให้ตายเถอะ!! เขาไม่คิดเลยว่าการอนุญาตให้นางมาร่วมเตียงจะนำไปสู่เรื่องราวที่เลยเถิดเช่นนี้

แล้วใบหน้าของนางนั่นมันอะไรกัน?

ดวงตาที่ไร้เดียงสาดูราวกับว่ากำลังสนุกสนาน ลิ้นของนางมันกำลังเกี่ยวหวัดรอบตัวตนของเขาช้าๆ ริมฝีปากบางนั่นกำลังขบเม้มอย่างตั้งใจ

ถึงจะกำลังรู้สึกดีแค่ไหน เขาก็ไม่อาจยินยอมให้นางกระทำต่อได้!!

หลี่เจ๋อเชี่ยนลุกขึ้นก่อนที่เขาอุ้มหมิงหลันขึ้นมานั่งบนเตียง เขาจัดการสวมใส่กางเกงของตัวเองให้เรียบร้อยพร้อมๆกับหยิบผ้าห่มมาปกคลุมร่างกายของหมิงหลันเอาไว้

“ขะ..ขอโทษเจ้าค่ะ”

นางช้อนสายตาขึ้นมามองเขาแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงจ้องมองที่ตัวตนของเขา จนเขาต้องดึงผ้าห่มมาปิดเอาไว้

“เจ้ารู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้มันไม่ควร แล้วเหตุใด…”

“ข้าเพียงอยากสัมผัสท่าน เพียงแค่สัมผัสเท่านั้นเจ้าค่ะ”

ให้ตายเถอะ!! เขาอยากจะบ้าตายวันละหลายๆ รอบ!

หลี่เจ๋อเชี่ยนหยิบสายรัดเอวขึ้นมามัดมือของหมิงหลันเอาไว้ ก่อนจะผลักนางเพื่อให้นางนอนลงข้างๆเขา

“หากว่าเจ้ายังกล้าสัมผัสข้า โดยที่ข้าไม่อนุญาต อย่าได้หวังที่จะเข้ามาเหยียบในห้องนี้อีก!!”

หมิงหลันเม้มปากแน่น นางหลับตาลงอย่างว่าง่าย เพราะกลัวท่านจอมมารจะไม่ให้นางเข้ามาที่นี่อีก ไม่นานนักหลี่เจ๋อเชี่ยนก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนาง

หมิงหลันหลับไปแล้ว คราวนี้เป็นเรื่องความยุ่งยากของหลี่เจ๋อเชี่ยนแล้ว เขาลุกขึ้นมาเดินลมปราณเพื่อให้ส่วนที่ตื่นขึ้นมาสงบลง

เขาปรายตามองใบหน้าที่งดงามของหมิงหลัน ยามนางหลับก็งดงามราวกับภาพวาด เหตุใดยามตื่นถึงได้ดื้อรั้นนัก!

บนสวรรค์อบรมนางมาอย่างไร ตามคำกล่าวถึงเทพแห่งหมู่มวลดอกไม้แล้ว เท่าที่เคยได้ยินมาคืองดงาม อ่อนหวานอ่อนโยน และเรียบร้อย

สตรีที่กำลังหลับอยู่นี้ เห็นทีจะมีเพียงแต่ความงดงามเท่านั้น!

หลี่เจ๋อเชี่ยนถอนหายใจก่อนที่จะหลับตาลง หวังว่านางคงจะไม่สามารถแก้เชือกที่มัดมืออยู่ได้หรอกใช่ไหม!