Chapter 11 โคตรไอ้เคี่ยม คลาน ขย้ำ
1099 Words
Chapter 11 โคตรไอ้เคี่ยม คลาน ขย้ำ
“ไม่... ไม่ดี ฉันไม่อยากให้เจ้านายกับลูกค้าทะเลาะกัน เงินบริษัทหายหมด เกิดเขาฆ่ากันตายอย่างที่ยายบอกขึ้นมา แล้ว... ค่าคอมมิชชั่นฉันล่ะ!?”
‘ยังจะห่วงเงินอีก ผู้หญิงอะไร... งก’
เขาหยอกล้อเล่นกับเธอในหัวแต่มันไม่ตลกเลยสักนิด! กัญญาวีร์นึกหาสารพัดหนทางเอาตัวรอด ซึ่งเธอดันไม่ดูหนังสยองขวัญเลย คิดถึงคนแรกคือพี่สน เกือบจะกดหาปลายสายแล้วหากไม่เหลือบตามองผ่านใต้ฝ่าเท้าไป
ครืนนน....
เสียงสั่นดังผ่านกระจกพาดวงตาคู่สวยสั่นไหว มันเหมือนกับว่าเธอกำลังยืนเหยียบโลกใต้น้ำที่มีจระเข้ยักษ์ยาวสิบเมตร! ก่อนจะยกมือป้องปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียง โชคร้ายที่โทรศัพท์มือถือหล่นตุบ ทำให้เจ้าสัตว์ร้ายข้างใต้เหลือบตาขึ้นมองเหยื่อ...
‘นักข่าวสาวมะกันทะเลาะกับแฟน ร้องไห้วิ่งหนี จนตกลงไปในทะเลสาบ หนทางเดียวที่จะรอดคือต้องว่ายน้ำข้ามฝั่ง แต่ว่ามีไอ้เข้ยักษ์รอเขมือบอยู่ ไม่รู้จะรอดไหมนะ? แต่คนผู้ชายอะ... โดนกลืนลงท้องไปตั้งกะต้นเรื่องแล้ว’
ใบหน้าสดสวยซีดเผือดไร้เม็ดสีหล่อเลี้ยง ริมฝีปากกระทบกันจนกรามสั่น
หญิงสาวเพิ่งเข้าใจคำว่ากลัวจนน้ำตาไหลว่าเป็นยังไง ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาจนเจ้าของบ้านคลานย่องมาด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร ทั้งที่จริงแล้วหน้าตาของเขาก็เป็นอย่างนั้น
‘ไหน ๆ ก็มาละ ดูหนังเป็นเพื่อนกันก่อนสิครับ โรงหนัง 4D มีแอลลิเกเตอร์นั่งข้าง ๆ ปกติค่าตัวผมแพงนะ’
“...”
หญิงสาวเบิกตากว้างมองความยิ่งใหญ่อลังการงานสร้าง! นัยน์ตาสีแดงสดสวยราวสีของลูกแก้ว เหมือนดวงตาของชายหนุ่มที่ล่วงเกินเธอในฝันยามค่ำคืน
‘ต้องให้คาบไปนั่งที่โซฟาไหม? ถ้าเดินไม่ไหว เข้ามาในปากผมสิจะพาไป... ฟันแบบนี้ไม่คมเท่าไร ไม่งับแรง ตอนกลายร่างแล้วผมมีฟันเท่าเกเตอร์อเมริกาเลยนะ 1000 ซี่ตลอดชีพ ไม่หลุดไม่ร่วง ไม่เคยต้องไปหาหมอฟัน’
พูดไม่ทันไร คนที่ยืนเบิกตาอ้าปากค้างหน้าเกเตอร์ยักษ์ ก็ล้มตึงหมดสติไปทั้งอย่างนั้น ต่อหน้าต่อตาชายที่กลับกลายร่างเป็นบุรุษรูปงามอย่างงุนงง
“โธ่... คุณหลวงทำไมไปหยอกเธอขนาดนั้นครับ ดูซี ลมจับถึงเช้าแล้วป่านนี้ยังไม่ฟื้น”
บ่าวยืนเท้าเอวบ่นเจ้านายที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มในชุดพร้อมออกไปทำงาน เสื้อเชิ้ตสีกรมท่าเข้ากับกางเกงขายาว ทรงผมรวบเสยเรียบร้อย ไม่ได้เป็นหนุ่มผมยาวอย่างเมื่อคืนแล้ว
ตาคมตวัดมองไปทางผู้หญิงขี้เกียจซุกตัวขดนอนใต้ผ้านวมหนาสีเขียวสะท้อนแสงอย่างสบายอกสบายใจ ไม่เหมือนคนเป็นลมสักนิด
“วิ่งหนีเองกรี๊ดเอง ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ทุกวัน จะไปแกล้งอะไรใคร”
“เป็นผมเจอแอลลิเกเตอร์ตัวเบ้อเริ่มผมก็ตกใจครับ แล้วคุณหลวงช่างแกล้งมาตั้งแต่สมัยไหน เธอเป็นคนสำคัญของเรานะครับ”
“ของกูคนเดียวเว้ยไอ้น่ี่!” กระแทกเสียงอย่างโมโห ก่อนทำหน้าบึ้งตึงใส่บ่าว
เมื่อคืนนี้มีเรื่องน่าแปลกใจกว่าคือเจ้านายสามารถกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ก่อนรุ่งเช้า พอเอื้อมมือไปลูบศีรษะบ่าวเบา ๆ ก็กลับร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างเดิม เจ้านายเป็นอย่างไรบ่าวก็เป็นอย่างนั้น นายคล้าวคงจะต้องดีใจ
นั่นแปลว่าพวกเขาตามหาเธอพบ หญิงสาวตามพรหมลิขิตผู้ที่จะชี้ชะตาว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย
“อย่างที่อาจารย์มิ่งเคยบอกนะครับ หากใช่เธอจริง ๆ พี่จะกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ในเวลากลางคืน”
“นั่นสินะ ขอบใจแกละกัน” เสียงทุ้มอ่อนลง ทว่าความรู้สึกวูบหนึ่งปะทุขึ้นมาในหัวใจหยาบกระด้าง คือหวง! เขาไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอ อยากเก็บแม่สาวตัวนุ่มนิ่มกลิ่นหอมไว้ข้างกายคนเดียวทุกคืน
“พี่ยังไม่ได้นอนเลย เดี๋ยวผมไปเอาน้ำท่ามารอคุณกันตื่นแล้วกัน เธอจะทานอะไรโทรเรียกผมนะครับ”
“เออ ไป ๆ”
พอบ่าวออกจากห้องไป เขายังนึกหงุดหงิดจนเขี้ยวคมโผล่ นั่งเฝ้าเธอไม่ห่าง เช็ดตัวเช็ดหน้าให้แล้ว เธอไม่ยอมตื่นตัวเขาก็ไม่ยอมหลับยอมนอน นั่งกอดอกลืมตาข้างเดียว เดินไปเดินมาในห้องอย่างกระวนกระวายใจ
กัญญาวีร์รู้สึกตัวได้สักพักแล้วแค่ถือโอกาสนอนต่อเพราะความอับอายขายขี้หน้า! หลังพ่อหนุ่มรูปงามเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าสักชิ้นอุ้มพาส่งถึงที่นอนของเขา
“ตื่นแล้วก็ลุกสักทีครับ ผมต้องออกไปธุระ จะไปส่ง”
หญิงสาวลุกขึ้นนั่งในทันที หัวเราะกลบเกลื่อน “คุณ... เอ่อ... เป็นแอลลิเกเตอร์... จริงด้วย ไม่กินกันแน่นะ กลัวจะตายอยู่แล้วคุณชาร์ล...”
“เห็นอยู่ว่าเป็นสาวใจกล้า เจอหน้ากันทีไรไล่กันทุกที กลัวจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ คุณเป็นนักแสดงรึไง เล่นละครดีตีบทแตก”
“กันไม่ได้เล่นละคร” ว่าแล้วก็ทำตัวลีบเล็กเท่ามด ขณะสบนัยน์ตาสีแดงประกายดุดัน “กันกลัวค่ะ ฟันคุณแหลมมากรับไม่ได้ คุณน่ากลัวสุด ๆ ที่สุด ตัวคุณใหญ่มากเหมือนไอ้เคี่ยมในหนังเลย ไม่เหมือนที่เจอกันในฝันอะ...”
จะว่าก็ว่าเถอะ มนุษย์ยังไงก็มองกันที่ภาพลักษณ์เป็นอันดับแรก กัญญาวีร์ยังเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา
ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึงหนัก กระแทกเสียงว่า “ตัวแค่นี้กินเข้าไปไม่ถึงค่อนกระเพาะ ผอมแห้งแรงน้อย จะมีเนื้อให้กินหรือเปล่าก็ไม่รู้ เคี้ยวไปคงเจอแต่กระดูก โตแค่นมกับตูด... ถ้าจะให้กินน่ะขอดูดดีกว่า”
คนได้ยินทั้งโกรธทั้งอาย ยกผ้าห่มขึ้นปิดแก้มแดงระเรื่อ จนเห็นเพียงดวงตาที่กลิ้งกลอกไปมา ชายหนุ่มจึงก้าวไว ๆ ไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนโตบนราวไม้ มาโยนใส่
“จะอาบน้ำก็รีบอาบ ผมไม่อยากไปประชุมสาย ไม่อุ้มนะ แต่ถ้าจะให้คาบไปด้วยฟันเข้น่ะได้”
- Writer
