EP : 2
932 Words
“แก้ม แก้ม แก้มใส!”
“ฮะ! ว่าไง” ฉันสะดุ้งแล้วรีบหันไปตามเสียง
อ่าส์~ หนักหัวเป็นบ้าเลย ฉันเหมือนคนจะล่วงตลอดเวลาเลยวันนี้
“แกไหวไหมเนี่ย”
“ไหว ๆ ฮ้าว~” ง่วงแต่ไหว แต่จะไม่ไหวก็เพราะในหัวมันเต้นตุบ ๆ นี่ล่ะ เหมือนมีอะไรมาบีบหัวแล้วก็มีอะไรมาเต้นตุบ ๆ อยู่ข้างในตลอดเวลาจนกลัวตัวเองจะล่วงลงไปที่พื้น
“ฉันว่าแกไม่ไหว ทำงานหนักเกินไปรึเปล่า”
“ไหว~ ทำงานปกติเลยแก” ฉันตอบเพื่อนแต่หน้ากำลังทิ้งน้ำหนักลงไปที่มือข้างที่ยกขึ้นมาเท้าคาง
“แบบนี้เรียกไม่ไหวว่ะแก้ม เฮ้อ! เพลา ๆ หน่อย พักบ้างเอาแค่ที่ไหว แค่เรียนกับทำงานส่งอาจารย์ก็จะตายอยู่แล้วยังจะไปทำงานที่ผับทุกวันอีก ลาหยุดเลยสักอาทิตย์พักฟื้นร่างกาย ไม่มีจริง ๆ ก็มาเอาที่ฉันไปก่อนฉันพอมี”
“ไม่ได้หรอกเหมยเดี๋ยวเขาไล่ออก”
“ลองขอลารึยัง แกเป็นเด็กทำงานดีเขาคงไม่ใจร้ายหรอกมั้งนอกจากแกจะเสียดายเงินเหอะ”
“แหะ ๆๆ อายจังเพื่อนรู้ทัน”
“เหอะ! รีบทำรีบเก็บแล้วก็รีบตาย ระวังจะเป็นแบบนั้นนะเว้ย”
“เอาน่า เดี๋ยวพอขึ้นปีสี่ก็ไม่มีเวลาทำงานแล้ว ขอเก็บเงินเยอะ ๆ ก่อน”
“รู้ แต่ถ้าไม่ไหวก็ต้องพักนะแก ไม่งั้นเงินที่แกทำงานหนักหามาแทบตาแทนที่จะได้เก็บเอาไว้ใช้มันจะกลายมาเป็นเงินรักษาตัวเอง”
“อื้อ เดี๋ยวฉันดูแลตัวเองให้ดีขึ้น แต่...ฮ้าว~ ไม่ไหวแล้วเหมย ขอหนีเสียงบ่นแกไปงีบที่ห้องสมุดก่อนนะ”
“ไม่เอาฉันไปด้วย เดี๋ยวไปนั่งเล่นเกมตอนแกหลับ”
“โอเค” เพิ่งกินข้าวเสร็จรอเรียนช่วงบ่ายไงคะเลยจะไปงีบที่ห้องสมุดสักหน่อย
ติ๊ง!
มาถึงห้องสมุดกำลังจะฟุบหน้าลงงีบแต่เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขัดจังหวะก่อน
Kine : บัญชีอยู่ไหน
Gamsai : บัญชีอะไรคะ
Kine : บัญชีร้านไงวะ
Gamsai : บัญชีร้ายมีแยกย่อยเยอะค่ะเฮีย แต่ทุกบัญชีแก้มเรียงไว้ในตู้เอกสารเฮียแล้ว
Kine : รู้แต่หาไม่เจอ
Gamsai : บัญชีอะไรล่ะ
Kine : จัดซื้อ
Gamsai : รวมหรือประจำเดือน
Kine : ประจำเดือน
Gamsai : ชั้นที่สอง เล่มที่สามนับจากซ้าย
Kine : ไม่มี
Gamsai : ไม่มีได้ไงไม่มีใครไปยุ่งสักคน
Kine : ก็ใช่ไง ไม่มีใครมายุ่งแต่ไม่เจอ
Gamsai : เฮียถ่ายรูปมา แก้มจัดเองแก้มจำได้จะไม่เจอได้ไง
Kine : ทำไมต้องถ่าย เธอคิดว่าฉันไม่รู้จักชั้นที่สองเล่มที่สามเหรอ
Gamsai : เปล่า แต่แก้มอยากดู เฮียก็ถ่ายมาให้แก้มดูก่อนสิ
Kine : ก็บอกว่ามันไม่มีไงวะ!
โดนแล้วแก้มใส เจ้านายหัวร้อนนี่เนอะจะทำอะไรได้ เป็นลูกน้องเขายังกล้าไปสั่งให้เขาถ่ายรูปมาให้ดูอีกสมควรโดนแล้ว เฮ้อ!
Gamsai : โอเคค่ะ ถ้างั้นเย็นนี้แก้มรีบไปหาให้
Kine : ใครจะรอ?
Gamsai : แต่แก้มต้องเรียน แก้มมีเรียนบ่าย
Kine : ทำไมทำงานไม่รอบคอบวะ แค่เก็บแฟ้มแค่นี้
Gamsai : แก้มมั่นใจว่าแก้มเก็บดีแล้วค่ะ
Kine : รีบมาหาให้เจอ ไม่เจอเป็นเรื่องแน่
Gamsai : ค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นรีบไปหาให้
Kine : เออ
ตุ๊บ!
“เป็นไรแก”
“เซ็ง!” ฉันพูดออกมาเสียงแข็ง ใจอยากตะโกนดัง ๆ ด้วยซ้ำแต่ทำไมได้ ที่ทำได้ก็แค่ระบายอารณ์ออกมาทางสีหน้าเท่านั้นทั้งที่ในใจแทบระเบิดได้อยู่แล้ว
สักวันแก้มใสคนนี้คงได้เป็นบ้าไม่ก็เป็นโรคซึมเศร้าตาย!
“ใครทักมาเห็นพิมพ์ตั้งนาน นึกว่าจะนอน”
“เจ้านาย”
“เฮียไคน์? ”
“จะใครล่ะ” ได้ยินชื่อแล้วยิ่งเซ็ง กลางวันนอกเวลางานยังตามมาหลอกหลอน รบกวนแม้กระทั่งเวลาพักผ่อนที่เรียกว่าแอบงีบอันน้อยนิดของฉัน
เป็นลูกน้องแต่ทำไมนับวันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขี้ข้า เป็นทาส เป็นไพร่! เป็นตัวอะไรสักอย่างที่ให้คนอื่นกดขี่ข่มเหง!
เมื่อไหร่ฉันจะรวย เมื่อไหร่ชีวิตมันจะมีทางเลือกที่ดีกว่านี้สักที! เมื่อไหร่!
#GAMSAI END
#KINE TALK
“ไอ้ทิว~”
“อะไรวะ”
“เมื่อคืน กูเห็นนะมึง”
“เห็นเชี่ยไรของมึง”
“เอ้า! ทำไก๋นะไอ้ห่า มึงกลับกับใครล่ะ ขวัญใจพวกกูมึงคิดว่าพวกกูไม่รู้เหรอ”
“แล้วไงวะ”
“ยังไงล่ะวะกับน้องแก้มของพวกกู”
“กูไปส่งเฉย ๆ กำลังจะกลับเห็นยัยนั่นกำลังจะกลับพอดีกูเลยไปส่ง ทางผ่าน”
“แน่นะมึง”
“แล้วมีอะไรที่กูต้องโกหก?”
“ก็ไม่แน่...เด็กใครมึงก็รู้”
“ไร้สาระ”
“...” ผมกำลังจะขึ้นไปข้างบนแต่ดันบังเอิญผ่านมาได้ยินบทสนทนาของลูกน้องในผับซะก่อน
ได้ยินแล้ว...ระคายหู
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
แม่ง เวลามีเรื่องจะคุยรับช้าฉิบหาย ช้าอีกนิดถ้าสายตัดกูเอาตาย!
ติ๊ด!
“ฮัลโหล”
“เมื่อคืนกลับยังไง”
“...เจอทิว เขาเลยให้ติดรถกลับ”
“ขอมัน?”
“เปล่าค่ะ เขาเห็นกำลังจะกลับเลยชวน”
“แน่?”
“แน่ค่ะ”
“ดี! อย่าให้รู้ว่าไปเอากับใคร ถ้าแดกของร่วมกับเด็กในร้านเมื่อไหร่กูเอาตายแน่แก้ม”
- Writer
