“อะไร”
“...”
“มองหน้าทำไม”
“...”
“เอาน่า รอยนิดเดียวไม่เห็นต้องหน้าหงิกหน้างอเลย”
“ไม่นิดเลย แล้วแก้มจะทำยังไง วันจันทร์แก้มต้องไปเรียน” ฉันหงุดหงิดใส่เขาเพราะเขาทำรอย แล้วที่บอกรอยนิดเดียวพูดมาได้ยังไง แค่ที่มองเห็นนอกร่มผ้าตั้งห้ารอย แล้วไอ้ที่อยู่ในร่มผ้าอีกเป็นสิบ!
“ก็ไปเรียนไง หรือจะไม่ไป” เขาที่นั่งที่โต๊ะทำงานเลิกคิ้วถาม กวนประสาทฉันชัด ๆ
“ไป”
“อื้ม ถ้าจะไปก็ไม่ต้องหน้างอ”
“...” เขาพูดจบก็สนใจดูอะไรในคอมก็ไม่รู้ส่วนฉันก็นั่งจ้องเขานิ่ง
“เอารองพื้นกลบก็เรียบร้อย” สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นมาพูดอีกครั้ง แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
“พูดง่ายแต่ทำยาก เอามากลบคอก็หนา”
“ถ้างั้นก็ลาจบ”
“...”
“เอาน่า จะหน้างอใส่ทำไมวะ กูไม่ได้ตั้งใจเนี่ย”
“ไม่ได้ตั้งใจอะไร แล้วเป็นนิสัยแบบนี้เหรอเฮียไคน์ เรียบร้อยแล้วก็หยาบใส่แก้มต่อ”
“ก็มันไม่ชิน บอกแล้วไงว่าพูดแล้วเกร็ง”
“แล้วเมื่อกี้ทำไมพูดได้”
“ก็เ
