“ไปนอนเดี๋ยวนี้!”
“แก้มไม่นอน”
“กูสั่ง!”
“...ทำไมเฮียไคน์ต้องบังคับ แก้มอยากกลับไปนอนห้องแก้ม จะให้นอนที่นี่ทำไม สภาพแก้มเละแบบนี้ไม่น่าพิศวาสหรอก แล้วแก้มก็ทำอะไรให้เฮียไคน์ไม่ไหวด้วย”
“แก้มใส! จะดื้อด้านอะไรนักหนาเฮียบอกให้ไปนอนไงวะ!”
“...”
“...”
“เมื่อกี้...เมื่อกี้เฮียใคน์บอกว่ายังไงนะคะ”
“...ไปนอนไงวะ!”
“ไม่ ๆ เฮียไคน์แทนตัวว่า... / แม่งเอ้ย! ทำไมมึงต้องเป็นคนพูดยากพูดเย็นแบบนี้วะแก้ม”
“เอ้า! เฮียไคน์ เฮียไคน์!”
ปัง!
อะไร? แล้วจะไปไหน ไปไหนแล้วนั่น?
ฉันได้แต่ยืนมองเขาที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปข้างนอกอีกครั้งเพราะเรื่องแค่นี้
ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องโกรธแล้วเดินออกไปเลย เถียงกันแค่นี้เองนะ?
แต่เมื่อกี้ฉันว่าฉันได้ยินชัดเจนนะคะ ไม่ผิดหรอก เขาพูดว่า...
...แก้มใส! จะดื้อด้านอะไรนักหนาเฮียบอกให้ไปนอนไงวะ!
ฉันได้ยินเต็มสองรูหู ไม่ผิดแน่ ประโยคนั้นเขาแทนตัวเองกับฉันด้วยคำว่า เฮ
