“ไม่ได้หึงก็เพลา ๆ หน่อย ลดอารมณ์ลงหน่อยเพราะอาการที่เฮียไคน์แสดงกับสิ่งที่ปากบอกมันสวนทางกัน” “กูไม่เคยหึงผู้หญิงอย่างมึง จำใส่สมองมึงไว้ซะ!” “แก้มจำแน่ แต่เฮียก็จำไว้ด้วยนะว่าต่อให้เอาปืนจี้หัวให้คนเชื่อก็ไม่มีใครเชื่อว่าเฮียไม่ได้หึงแก้ม คนทั้งร้านเขาคิดว่าเฮียหึงแก้มกันหมดแล้ว!” “...เชี่ยแม่ง!” เขาจ้องหน้าฉันด้วยความโกรธ โกรธจนเหมือนจะฆ่าได้ แต่ไม่ตรงเข้ามาทำอะไรหรอก แค่มองลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าฉัน “ใครจะคิดยังไงกูไม่สนใจพวกมัน มึงจำใส่สมองของมึงไว้ก็พอว่ากูไม่ได้หึงมึง!” “...” “ได้ยินไหม!” พอฉันแค่มองหน้าแต่ไม่ตอบก็ตะคอกใส่อีก “แก้มรู้ค่ะ แล้วแก้มก็ดีใจมากที่คนอย่างเฮียไคน์ไม่คิดอะไรกับแก้ม” “เออ!” “เออ!” “อย่ามากระชากเสียงใส่กู!” “ทำไม เฮียไคน์ทำได้คนอื่นก็ทำได้เหมือนกัน” “มึงชักจะเก่งกับกูมากเกินไปแล้วนะแก้ม!” “เฮียไคน์ก็ชักจะทำกับแก้มเหมือนแก้มไม่ใช่คนเกินไปแล้วนะ!” เอ