เมื่อขับรถเข้ามาจอดในบ้านแล้ว พริบพันดาวก็เดินไปปิดรั้วบ้าน เงยหน้าขึ้นก็เห็นหน้าเขา เธอเบือนหน้าหนีไม่สนใจพาลูกเข้าบ้าน
หลายวันผ่านไปผู้ชายคนนั้นที่เธอไม่อยากเห็นหน้า ก็ยังคงวนเวียนมาอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะมาทำไมทุกวันนัก เธอพยายามไม่ใส่ใจคิดว่าไม่สนใจเขา เดี๋ยวเขาคงเลิกยุ่งกับเธอไปเอง แต่เธอคิดผิด เขาก็ยังคงมานั่งที่หน้าบ้านเธอทุกวันพอมืดค่ำก็กลับไป เป็นอยู่แบบนี้เป็นเดือน
" นายครับ ทำไมไม่เข้าไปขอคุยกับคุณพริบหล่ะครับ นายจะมานั่งมองนั่งเฝ้าอยู่แบบนี้มันไม่เกิดประโยชน์อะไรหรอก นายไม่พูดแล้วเธอจะรู้ได้ยังไง ว่านายรู้สึกแบบไหนกับเธอ "
" เธอเกลียดกู แม้แต่หน้ายังไม่มอง เธอทำเหมือนกูไม่มีตัวตน มึงก็เห็นว่ากูพยายามขอคุยกับเธอแล้ว แต่เธอก็ทำเป็นไม่ได้ยินที่กูพูด ทำเหมือนกูป็นอากาศ ช่างเถอะ ขอแค่กูได้มองดูเธอกับลูกอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว "
โทมัสลุกขึ้นเดินกระโผลกกระเผลกออกไป
