“ว่าไงไม้หวาย เราไม่โกรธพี่ใช่ไหม”
“...ถ้าสัญญาว่าจะไม่ทำอีกหวายจะไม่โกรธ”
“หมายความว่า?”
“ลืมมันไปค่ะ แล้วหวายจะไม่โกรธ”
“หึ ๆๆ ถ้างั้นก็โกรธได้เลยเพราะพี่ทำอีกแน่นอน...เมียน่าเอาขนาดนี้ใครจะเอาครั้งเดียวได้ล่ะที่รัก~”
“พี่ชาร์ล!” ไม้หวายเผลอลืมความรู้สึกเขินอายก่อนหน้านี้ไปชั่วขณะเพราะคำพูดของเขา
“อะไร”
“อย่ามาพูดจาแบบนี้นะคะ”
“เรานั่นแหละอย่ามาพูดจาแบบนี้ ได้กันแล้วจะมาบอกให้ลืม ลืมได้เหรอถามจริง?” เขาถามออกมาด้วยสีหน้ากวนประสาท
“แล้วพี่ชาร์ลจำได้งั้นเหรอคะ”
“แน่นอน ใครจะลืม”
“ถ้างั้นแสดงว่าที่ผ่านมาพี่ชาร์ลจำได้หมดเลยงั้นสิว่านอนกับใครมาบ้าง” เธอไม่ได้ตั้งใจหาเรื่องแต่เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเธอถึงถามออกไปเหมือนกำลังอยากประชดเขา
“หึ ๆๆ”
พั่บ!
“อ๊ะ!” ไม้หวายเผลอร้องแล้วกอดเขาเอาไว้จนแน่น ส่วนชาร์ลพอกระแทกท่อนเอ็นเข้าใส่ร่องรักของคนที่กำลังพูดมากเกินความจำเป็นกับเขาไป
