Hazar Şahindağ
Sinirim üzerime yıkılan dağlar gibiydi. Altında kaldıkça zarara uğrayan yine ben oluyordum. Gergince kravatını çekiştirirken az önce giden ailemin ardından baktım.
Ailem... O kadında ailem olmuştu güya ama hayır, o sadece bana vereceği çocukların annesiydi benim için. O da verebilirse tabi! Gelip dellendirmişti iki dakika da beni sanki bam telimin üzerine basmak için gönderilmişti.
Hasbin Allah! Nedir şu kadınlardan çektiğim bir yakamı bırakın be!
Masaya otururken Yeliz bana genişçe gülümsedi. “Karın da pek tatlıymış ama sana pek yakıştıramadım. Sen daha güzellerini layıksın.” Dediğinde ona ters bir bakış attım.
“Karımla ilgili yorum yapmak sana düşmedi sen işine bak asabımı bozma benim.” Dememle yüzü anında asıldı. Bu cesareti ona ben mi vermiştim? Öyleyse geri almasın
