Mihrimah Şahindağ
Hayatın yükü binerdi omuzlarımıza binmesine de, geçmişin acısını siler miydi o yük ya da unutturur muydu işte orası meçhul. Tüm kırgınlığım, tüm hayallerim, tüm umutlarım bir çöp gibi karşımdaydı şimdi. Hepsini o çöpe atmıştım çünkü.
Karşımdaki adam en az benim kadar şok içerisindeydi. Ellerinin hafiften titrediğine şahit oluyordum. Etrafımızdaki insan topluluğunu o an görmezden geldim çünkü başka şansım yok gibi geldi. Nefret, saklandığı kuyudan çıktı ve onun karşısına bir insan figürü ile dikildi.
Beni aldatan, beni kandıran, beni mahveden o adam tam karşımdaydı. Kocam ise hemen yanımda. Onun burada ne işi vardı hiçbir fikrim yok ancak öyle çirkin bir tesadüf olmuştu ki rüya olmasını diledim.
“Mihrimah...” diye dudaklarından firar etti ismim. O an ismimden bile ne
