“งั้นเอาแขนคล้องคอพี่ไว้” เมฆหมอกพูดขึ้นทันทีเพราะในตอนนี้เขาคิดอะไรดีๆออกแล้ว
ในเมื่อพราวมุกไม่อยากให้กระแทกนิ้วแรงๆก็เปลี่ยนเป็นลิ้นแล้วกันเพราะยังไงก็คงไม่ได้มีความรุนแรงอะไรมากมาย
“คล้องทำไมคะ” พราวมุกถามออกไปด้วยความสงสัยแต่ทว่าสองแขนกลับยกขึ้นคล้องรอบลำคอของเมฆหมอกอย่างไม่รอช้า
ในเวลานี้จะมัวชักช้าอยู่ทำไม อะไรที่เมฆหมอกบอกให้ทำเธอก็จะทำโดยไม่ขัดอะไรเพราะยังไงแล้วผู้ชายคนนี้ก็เสนอตัวจะช่วยเธอให้พ้นจากความรู้สึกแบบนี้ที่เขาเป็นคนมอบให้
“พี่จะพาพราวขึ้นจากอ่างไปนั่งอ้าขากว้างๆที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า”
ใบหน้าสวยแดงขึ้นสีอย่างห้ามไม่อยู่กับคำพูดของเมฆหมอกที่ได้ยิน ในตอนนี้พราวมุกไม่ต้องการคำตอบแล้วว่าเมฆหมอกจะให้เธอคล้องคอไปทำไม
เพราะทุกอย่างมันอยู่ในคำพูดของเมฆหมอกหมดแล้ว ที่บอกว่าจะพานั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าจะไปทำอะไรได้อีกนอกจาก…
แล้วที่บอกให้อ้าขากว้างๆก็คงเป็นอะไรไปไม่ได
