“ไปทานข้าวกันค่ะพี่น่าน พี่เอื้อยตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว”
“หญ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” แล้วได้ยินอะไรไปบ้าง
“สักพักแล้วล่ะค่ะ”
“หญ้า..” คงได้ยินหมดแล้วใช่ไหม
“เรียกหนูทำไมคะ หรือว่าจะแก้ตัวงั้นเหรอ” หญิงสาวแค่นหัวเราะ “ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่อยากฟัง ทรัพย์สินพี่น่านไม่เกี่ยวกับหนูนี่คะ จะยกให้ใครก็แล้วแต่เถอะค่ะ”
“ลูกเราจะได้ทุกอย่างที่สมควรได้”
“ถ้าลูกอยากได้บริษัทที่พี่จะยกให้ลูกคนอื่นล่ะคะ” การเงียบคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด “ดีเนอะ ลูกตัวเองไม่ให้ แต่จะไปยกให้ลูกของผู้ชายคนอื่น ไว้ลูกโตแล้วหนูจะเล่าให้แกฟังนะคะว่าพ่อเคยมีบริษัท แต่ว่ายกให้ลูกคนอื่นไปแล้ว ลูกจะได้ภูมิใจในตัวพี่น่านว่าพี่เป็นพ่อบุญทุ่ม พ่อสายเปย์ เทียวเปย์คนอื่นไปทั่ว แต่กลับไม่เก็บไว้ให้ลูกตัวเอง”
สักบาทของนายแพทย์น่านฟ้า ดอกหญ้าไม่เคยอยากได้ เธอไม่เคยมองว่าชายหนุ่มมีเงินเท่าไหร่ มีทรัพย์สมบัติอะไรบ้าง เธอรักเขาด้วยหัวใจ แม้วั
