เวลาตีสองกว่า ๆ รถแล่นมาจอดที่หน้าอพาร์ทเม้นท์เล็ก ๆ ที่ดุจตะวันเช่าเอาไว้ มือเล็กควานหากุญแจและคีย์การ์ดที่อยู่ในกระเป๋าถือ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
“คุณ หนูหากุญแจกับคีย์การ์ดไม่เจอ”
“เมาแล้วตาลายน่ะสิ หาดีหรือยัง เอามานี่เดี๋ยวฉันช่วยหา”
“หาดีแล้ว ไม่เชื่อคุณดูสิ” พูดจบก็คว่ำกระเป๋าถือเทกระจาดออกมาทั้งหมด เพื่อยืนยันให้เขาดูว่าไม่มีกุญแจอยู่ในนั้นจริง ๆ
“ซัน แล้วจะเทของออกมาทำไม” เคลลี่พูดพลางช่วยเธอเก็บของใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า
“ก็คุณว่าหนูหาไม่เจอเพราะเมา หนูก็แค่พิสูจน์ให้คุณดูว่าหนูไม่ได้เมา” ไม่เมาหรอก แต่แค่ตั้งคอตรงไม่ได้แล้ว
“แล้วนี่จะทำยังไง จะไปนอนที่ไหน มีบ้านเพื่อนไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง” พูดเสร็จก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ถึงจะมีเพื่อนแต่เวลาป่านนี้ทุกคนก็คงนอนหมดแล้ว
“ไม่มีหรอก พวกที่มหาวิทยาลัยน่ะ พอเห็นว่าหนูมาจากบ้านเด็กกำพร้าก็ไม่มีใครอยากคบหนูเป็นเพื่อน” พูดไปก็เริ่มร้
