เจ็บยิ่งกว่าตกนรก 2
1635 Words
เจ็บยิ่งกว่าตกนรก 2
"ป๊ะป๋าขาา”
หนูนิ่มที่กำลังนั่งวาดภาพอยู่ในห้องนั่งเล่น เห็นผู้เป็นบิดากลับมา หนูนิ่มจึงรีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพ่อด้วยความดีใจหลังจากที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน หนูนิ่มโผเข้ากอดที่ต้นขาของคุณบิดาด้วยความคิดถึง
“ผลัก!!!”
ราจีฟสะบัดขาออกทันทีเมื่อหนูนิ่มโผล่เข้ามากอดที่ต้นขาของเขา ทำให้หนูนิ่มเซล้มไปกระแทกกับขอบบันไดจนหัวแตก เลือดไหลออกมาอาบบนใบหน้า
“กรี๊ดดด ฮืออ มามี้!!!คุณย่า!! ฮืออ หนูนิ่มเจ็บ!!หนูเจ็บ!!กรี๊ดดด ฮืออ”
เสียงกรี๊ดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เมื่อศีรษะไปกระแทกเข้ากับขอบบันได้ หนูนิ่มร้องไห้ออกดังลั่นบ้านด้วยความเจ็บปวด
“ร้องไห้ทำซากอะไรห๊ะไอ้เด็กบ้า!!”
ราจีฟตวาดขึ้นมาอย่างเสียงดังด้วยความโมโห ทำให้หนูนิ่มยิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม
“กรี๊ดด ฮืออ หนูนิ่มเจ็บ!! ”
“หนูนิ่ม!!”
คุณหญิงพิมพ์มาดาตกใจทันที เมื่อได้เห็นสภาพของหลานสาวที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด เธอได้ยินเสียงร้องของหลานสาวเลยรีบเดินมาดู ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“เพี้ยะ!!!”
มือเรียวตบใบหน้าลูกชายอย่างแรงด้วยความโมโหและผิดหวังที่สุด
“ราจีฟ!! ลูกทำบ้าอะไรองลูกห๊ะ!!ถึงลูกจะเกลียดหนูนิ่มแค่ไหน ลูกไม่ควรทำร้ายหนูนิ่มแบบนี้นะ หนูนิ่มเป็นลูกสาวของลูกนะราจีฟ”
เธออดที่ด่าลูกชายของเธอไม่ได้ สองมือซับเลือดบนศีรษะของหลานสาวที่ไหลอกมา
“แย่แล้วคะคุณริน หนูนิ่มแย่แล้วคะ ”
สาวใช้รีบวิ่งไปตามริรินที่กำลังปลูกต้นไม้อยู่ทันทีเมื่อเหตุการณ์เข้า
“ มีอะไรหึ...วิ่งหน้าตื่นมาเชียว”
ริรินวางกระถางต้นไม้แล้วหันถามขึ้นเมื่อเห็นสาวใช้วิ่งหน้าตื่นมา
“หนุ...หนูนิ่ม หนูนิ่มโดนคุณราจีฟพลักจนไปชนกับบันไดหัวแตกคะคุณริน”
สาวใช้พูดขึ้นด้วยความเหนื่อยหอบที่วิ่งมาหาอย่างเร็ว
“หนูนิ่ม!! ลูกแม่”
เธอวิ่งไปหาลูกสาวของเธอทันที
“มามี้!! ฮือออ”
หนูนิ่มโฮร้องออกมา เมื่อเห็นมามี้กำลังวิ่งมาหาตน
“หนูนิ่มลูก!!”
เธอตกใจกับสภาพของลูกสาวที่เต็มไปด้วยเลือด
“เพี้ยะ!!! สารเลว คุณมันเลวที่สุด ถึงคุณจะเกลียดฉันกับลูกมาแค่ไหน คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำร้ายลูกของฉันแบบี้ คุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรกอีกราจีฟ!!”
มือเรียวบางตวัดตบเข้าใบหน้าราจีฟอย่างแรงและตามด้วยคำด่าสารพัด ตอนนี้เธอโกรธมาก ไม่ว่าเขาไม่เกลียดเธอกับหนูนิ่มยังไง เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำร้ายหนูนิ่มแบบนี้ ลูกสาวของเขา สายเลือดของเขา จิตใจของเขาทำด้วยอะไรกัน
“เพี้ยะ!!”มือหนาตบเข้าใบหน้าของหญิงสาวทันทีด้วยความโมโหที่โดนด่า
“มันจะมากเกินไปแล้วไปนะที่มาด่าฉันแบบนี้ ”
เขาชี้หน้าใส่ริรินอย่างโมโห เขาไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนมาด่าเขาแบบนี้เลย
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับหน้าตัวเมียแบบคุณราจีฟ...”
เธอประจันหน้ากับราจีฟอย่างไม่เกรงกลัว ความโกรธครอบงำทำให้เธอกล้าที่จะลุกขึ้นสู้ ทำกับเธอได้ไม่ว่า แต่อย่างมาแตะต้องลูกสาวของเธอ เธอไม่ยอม จะมาด่า มาทำร้ายเธอยังไงเธอก็ยอม แต่จะมาทำร้ายดวงใจของเธอ เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด
“ริน …พาหนูนิ่มไปโรงพยาบาลก่อนเถอะลูก”
คุณหญิงพิมพ์รีบพูดห้ามขึ้น ตอนนี้เลือดของหนูนิ่มเริ่มหยุดไหล
“มามี้!! ฮือออ หนูนิ่มเจ็บ...ฮือออ”
หนูนิ่มโผเข้ากอดมารดาทันที
เธอรีบพาหนูนิ่มขึ้นรถแล้วไปโรงพยาบาลทันที คุณหญิงพิมพ์มาดาโทรตามให้พี่ราฟไปหาริรินที่โรงพยาบาล ส่วนเธอนั้นจะจัดการกับลูกชายที่ไม่รักดีเอง
“โอ๋....ไม่ร้องนะคะคนดีของมามี้ ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้วนะคะ เดี่ยวอาหมอจะเสกให้หนูหายเจ็บนะคะหนูนิ่มคนดี”
เธอปลอบหนูนิ่มที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ยิ่งเห็นลูกเจ็บคนเป็นแม่เจ็บยิ่งกว่า เหมือนมีใครเอามีดมากรีดลงที่หัวใจของเธอ เธอต้องพยายามเข้มแข็งไม่ร้องไห้ออกมา
“เพี้ยะ!!”
คุณหญิงพิมพ์มาดาเดินขึ้นไปหาลูกชายไม่รักดีของเธอในห้องนอน เมื่อถึงห้องเธอรีบเข้าไปตบสั่งสอนลูกชายไม่รักของเธอทันที
“แม่!!”
มือหนาจับใบหน้าตัวเองข้างที่โดยมารดาตบ ดวงตาคู่คมส่งสายตาตัดพ้อส่งมาหามารดาอย่างเสียใจ
“ทำไม...แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับลูก แม่ไม่เคยสอนให้เราเป็นคนเลวแบบนี้ ถึงเราจะไม่รับหนูนิ่มเป็นลูก ก็ไม่ควรที่จะทำร้ายหนูนิ่มแบบนี้ะ เมื่อไรลูกจะตาสว่างสักทีห๊ะ! หนูนิ่มรักเรามากขนานไหน เรารู้บ้างไหม หนูนิ่มคอยเฝ้ารอลูกกลับบ้านทุกวัน โหยหาอ้อมกอดของลูก ราจีฟลูกยังเหลือความเป็นคนอีกบ้างไหม”
เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงผิดหวังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเสียใจ เธอเลี้ยงดูราจีฟมาอย่างดี เพียงแค่ผู้หญิงไม่รักดีคนเดียว ที่ทำให้ลูกชายของเธอต้องไปเปลี่ยนไปจากเดิม ราจีฟลูกชายที่แสนดีของเธอหายไปไหน
“แม่...นี่แม่หลงนังผู้หญิงสารเลวคนนั้นมากกว่าผมหรอ นังนั้นไปเป่าหูอะไรคุณแม่ ทำไมถึงได้เข้าข้างแบบนี้”
ราจีฟพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียใจที่มารดาของตนนั้นเข้าข้างผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเขาที่เป็นลูกแท้ๆ
“เพี้ยะ!!”
“ราจีฟ!!หยุดพูดจาสามหามแบบนี้นะ ลูกให้เกียรติหนูรินบ้าง ฟังเอาไว้นะ!! ให้ตายยังไงแม่ไม่มีวันรับปานดาวมาเป็นลูกสะใภ้ ถ้าแกอยากได้นังผู้หญิงสกปรกแบบนั้นทำเมีย แกก็ออกไปจากบ้านเลย แม่จะยึดทุกอย่างให้หมด ทรัพย์สินของแกจะตกไปอยู่ที่หนูรินกับลูกนิ่ม ส่วนแกก็ไปเสวยความสุขกับผู้หญิงสกปรกของแกซะ
”ความอดทนที่มีทั้งหมด หมดลงทันที ไหนเมื่อพูดกันดีๆไม่ได้เธอก็ต้องใช้วิธีสุดท้าย บีบคั้นให้ลูกชายของจนตรอกทุกทาง ตอนนี้เธอให้ราฟไปตามหาหลักฐานมาเอาผิดกับปานดาว แค่เพียงคำพูดลูกชายที่แสนโง่ของเธอคงไม่เชื่ออะไร ต้องเอาหลักฐานมายืนยันให้ได้
“แม่!!ทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ”
ราจีฟค้านขึ้น
“ทำไมจะไม่ได้ไหนเมื่อสมบัติเป็นของฉัน แกหย่ากับหนูรินเมื่อไร แกเตรียมตัวเก็บข้าวออกไปจากบ้านเลย เพราะแม่ไม่อยากมีลูกชายที่เลวเป็นแบบแกราจีฟ”
เธอต้องยืนคำขาด สรรพนามที่ใช้เปลี่ยนไป ต่อไปนี้เธอจะไม่ใจดีอีกต่อไป เธอไม่ไหวแล้วที่เห็นหลานสาวต้องมานั่งรอบิดากลับบ้านทุกวัน นั่งรอบิดาที่ไม่ให้ความรักเลยสักนิด
ทางฝั่งริริน หมอได้ทำแผลให้กับหนูนิ่มเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้หนูนิ่มนอนหลับพริมซบอกของเธออยู่ ดวงตากลมโตเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย เธอจะจัดการกับผู้ชายอย่างราจีฟยังไงดี
“ริน...เป็นยังไงบ้าง สบายใจขึ้นไหม”
ราฟถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เขาพาริรินมานั่งพักผ่อนที่สวนสาธารณะของโรงพยาบาลก่อนกลับบ้าน เขาแทบจะกลับไปจัดการกับน้องชายสารเลวที่เลวจนถึงขั้นทำร้ายลูกสาวของตัวเอง
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณพี่ราฟมากนะคะที่ดีกับริน”
“ไม่เป็นไรหรอก เรานะเป็นเหมือนน้องสาวของพี่ อย่าเครียดเลยนะ ทุกอย่างต้องมีทางออก เราควรนึกถึงหนูนิ่มให้มากๆนะ”
“ค่ะพี่ราฟ”
ราฟเล่าเรื่องราวต่างๆตอนที่ไปเรียนต่างประเทศให้ริรินฟัง เพื่อไม่ให้ริรินคิดมาก ทั้งสองนั่งคุยกันจนถึงเย็น หนูนิ่มยังคงหลับอยู่ในวงแขนของริริน ราฟเลยอาสาอุ้มหนูนิ่มไปที่รถเอง ทั้งสองพากันกลับบ้านเพราะไม่อยากให้คุณหญิงพิมพ์มาดาเป็นห่วง
“แป๊ะๆ”
ราจีฟปรบมือขึ้น เมื่อเห็นภาพที่พี่ชายกำลังอุ้มลูกสาวที่ไม่เขานั้นไม่ต้องการเข้ามาในบ้านพร้อมกับเมียกาฝากของเขา
“ชั่งเป็นภาพที่น่าชื่นชมจริงๆเลยนะ พี่ราฟน่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แทนผมนะ ปล่อยให้ผมตกนรกทั้งเป็นอยู่คนเดียว จำใส่หัวสมองของเธอไว้นะริริน เธอมันนังปีศาจ กล้าดีมากนะ ที่ไปเป่าหูแม่ของฉัน จำเอาไว้เลยนะว่า ต่อให้เธอทำดีแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันสนใจเธอกับลูกสาวของเธอเด็ดขาด ลูกของฉันต้องเกิดจากดาวเท่านั้น ส่วนนังเด็กนี่เป็นเพียงแค่เด็กกาฝากที่มาขัดขว้างความสุขของฉัน จำไว้ริริน!!”พูดเสร็จเเขาก็เดินออกไปอย่างสบาย
“ไอ้ราจีฟ!!”
ราฟกำมือไว้แน่นด้วยความโมโห
“พี่ราฟ ปล่อยเขาไปเถอะคะ ขอเวลาให้รินนะคะ รินจะเข้มเเข็ง พร้อมที่จะต่อสู้กับเขา”
ริรินจับแขนราฟเอาไว้ เธอทนได้ ทนได้ในตอนนี้แต่อีกไม่นานเธอจะไม่ทนอีกต่อไป
- Writer
