บทที่ 9 อย่าขอโทษซ้ำๆ
2755 Words
หลายวันมานี้แดเนียลยุ่งจนแทบไม่ได้อยู่บ้านเลย ส่วนทานตะวันตอนเช้ามีเรียนภาษาอังกฤษเพราะแดเนียลอยากให้พูดภาษาอังกฤษได้คล่องๆ อยากไปไหนมาไหนจะได้ไปเองได้
"ถือว่าเธอมีพื้นฐานที่ดีนะ ไปได้เร็วมากเลย"
เบลล่าติวเตอร์ลูกครึ่งไทย-อังกฤษที่แดเนียลหามาให้ทานตะวัน
"ขอบคุณนะคะ คุณสอนเก่งมากต่างหากตะวันเลยเรียนไปได้เร็ว"
เบลล่าเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์มากขนาดตะวันที่เป็นผู้หญิงดูเธอพูดดูเธอเดิน ดูการเคลื่อนไหวต่างๆ แล้วยังรู้สึกเคลิ้มเลย
"วันนี้คงเรียนกันแค่นี้ก่อนเพราะแดเนียลสั่งไว้ว่าให้สอนถึง 11:30 "
ทานตะวันเริ่มคิดว่าสวยเบอร์นี้จะไม่เคยกิ๊กกับแดเนียลคงไม่รอดแน่ ทำไมนะ ถึงได้ชอบกินคนใกล้ตัวแถมเลิกกันไปแล้วก็ยังคุยกันเหมือนเพื่อนได้อีก
"ครูจะอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ยคะ" ทานตะวันเอ่ยชวน
"เอาสิจะได้คุยกันบ้าง ในเวลาเรียนเรียนอย่างเดียวเลย"
ทั้งคู่เดินออกจากห้องนั่งเล่นมานั่งรอที่โต๊ะอาหารทุกอย่างขึ้นเสิร์ฟอย่างรวดเร็วแต่จัดไว้ 3 ที่
"คุณแดเนียลกำลังมาต้องขออภัยที่ให้รอนะคะ"
แม่บ้านเดินมารายงานให้เบลล่าและทานตะวันรู้
"คุณตะวันนี่เป็นไทยแท้เลยหรอคะ"
"ใช่ค่ะ"
"แล้วเจอกับแดเนียล ได้ยังไงอะคะ"
คำถามนี้รุนแรงพอๆ กับมือหนาๆ ที่ทิ้งน้ำหนักมือลงบนหน้าอย่างไม่ตั้งใจ มันชาวืดไปทั้งหน้า
"เอ่อ...ตะวัน..."
"จริงสิ ได้ข่าวว่าแดเนียลเพิ่งไปไทยมาคงจะเจอกันที่นั่นใช่มั้ยคะ"
เบลล่ากับแดเนียลสนิทกันพอสมควร เพราะเบลล่าเคยสอนภาษาอังกฤษให้หลานของแดเนียลเมื่อช่วงซัมเมอร์ที่ผ่านมา
"ค่ะ"
รู้เรื่องนั่นนี่กันเยอะจนยิ่งทำให้ทานตะวันคิดว่าเบลล่าอาจจะเป็นหนึ่งในผู้หญิงของแดเนียล
"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ"
เสียงทุ้มแต่นุ่มกว่าปกติทำให้สาวๆ บนโต๊ะอาหารหันไปมองพร้อมกัน
"รอนานรึป่าวเบล" แดเนียลเอ่ยทักครูสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"นานมาก จนฉันจะกินจานรอคุณแล้ว"
ทั้งคู่พากันหัวเราชอบใจ มีแต่ทานตะวันที่สีหน้านิ่งเฉย แต่จริงๆ แล้วในใจมันปั่นป่วนไปหมดพยายามย้ำกับตัวเองถึงกฎข้อที่ห้ามหึง
"สอนเป็นไงบ้าง" แดเนียลพูดพร้อมกับตักอาหารให้เบลล่า
"ตะวันเรียนรู้เร็วมากจนฉันแทบไม่ต้องทำอะไรมากเลย"
แดเนียลหันไปมองตะวันที่กำลังนั่นเหม่อ
"ไม่หิวรึไง กินสิ"
เสียงของแดเนียลทำให้ตะวันหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง แล้วรีบตักอาหารจนเสียงช้อนกระทบจานดังสนั่น ทั้งแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ ทั้งเบล ทั้งแดเนียลต่างมองจ้องมาที่เธอ จนทานตะวันรู้สึกเกร็งปนอาย แล้วละมือจากจานข้าว
"ตะวันอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ"
พูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะไปเลย ทานตะวันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาที่สวนหลังบ้าน นั่งหลบหลังพุ่มไม้แล้วแอบร้องไห้ จริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องที่ทำเสียงดังหรอกแต่มันต่อเนื่องกันมาจากความน้อยใจที่เห็นแดเนียลสนิทกับเบลล่าด้วยนั่นแหละ นานเกือบครึ่งชั่วโมงที่ทานตะวันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนาน มันนานพอที่น่ำตาจะแห้งจนไม่เหลือร่องรอยของการร้องไห้แล้ว
"เสียมารยาท"
ทานตะวันเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง เห็นแดเนียลยืนกอดอกหน้าเข้มก้มมองเธอ
"ขอโทษค่ะ ปกติตะวันไม่เคยใช้มีดกินข้าวคุณก็รู้"
"ไม่ได้ว่าเรื่องนั้นสักหน่อย ฉันหมายถึงที่เธอทิ้งแขกออกมาแบบนี้ต่างหาก"
แดเนียลยื่นมือไปหาทานตะวัน มือบางยื่นมาจับมือแดเนียลแล้วลุกขึ้น
"ไปกินข้าวนี่คือคำสั่ง"
"ตะวันไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกิน ฉันไม่ชอบคนผอม"
ตะวันลืมตัวเผลอหันไปค้อนแดเนียลอย่างไม่ตั้งใจ
"อย่ามองแบบนี้อีกฉันไม่ชอบ"
ก็มันไม่ได้ตั้งใจนี่ ตะวันแอบเถียงอยู่ในใจ
"ไปกินข้าวซะ ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว"
แดเนียลกำลังเดินแยกไปอีกทางไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจให้ทานตะวันพูดออกไป
"คุณกับครูเบลกิ๊กกันหรือป่าว"
คำถามนี้ทำเอาร่างสูงหยุดชะงักแล้วหันกลับมาทันที
"ถามว่าไงนะ"
พอเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ สติของทานตะวันก็กลับมา เจ้าตัวรู้แล้วว่าตัวเองกำลังทำผิดกฎ
"ตะวันขอโทษค่ะ"
"นี่เป็นครั้งแรกและขอให้เป็นครั้งเดียวที่เธอจะทำผิดกฎ ฉันบอกเธออีกข้อก็แล้วกันว่าฉันโคตรจะรำคาญคำว่าขอโทษเลย"
พูดจบเขาก็เดินไปเลยทิ้งข้อสงสัยให้ค้างคาอยู่กับตะวัน ทั้งสงสัยว่าตัวเองทำไมต้องอยากรู้ สงสัยในสงสัย ว่ามันใช่หรือไม่ใช่
ช่วงบ่ายไม่มีเรียนทานตะวันถือโอกาสออกมาเดินรับลมในสวน บ้านของแดเนียลทั้งใหญ่ทั้งกว้างมีที่ให้นั่งเล่นนอนเล่นเยอะเลย ทานตะวันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ฟ้าดูแลกกับรูปร้านน้ำปั่นของฟ้า เดินไปเดินมาได้สักพักก็ไปเจอกับคนสวนกำลังตัดกิ่งกุหลาบในสวน น่าสนุกจังทานตะวันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ คุณป้าผิวสีที่กำลังตัดแต่งกิ่งกุหลาบ จ้องจนเจ้าตัวรู้สึกได้
"คุณมาทำอะไรที่นี่คะ"
ป้าคนสวนถามเป็นภาษาอังกฤษตะวันตกใจเล็กน้อยแต่ก็เรียกสติตัวเองให้กลับมาฟังและโต้ตอบได้
"อยาก ลอง ทำ"
"ไม่ได้หรอกถ้าคุณแดเนียลรู้ฉันตายแน่"
"ไม่ๆ "
ทานตะวันทำท่าโบกไม้โบกมือ
"เรารู้กัน 2 คน"
ทานตะวันพูดไปก็ทำท่าทางประกอบ ไป แถมยังยื้อแย่งกรรไกรตัดกิ่งกับป้าคนสวนอีก
"งานบนเตียงเงินไม่พอหรอถึงมารับงานสวนด้วย"
เสียงนี้มันช่างคุ้นๆ ทานตะวันหันไปดูเห็นผู้หญิงผมทองผิวขาวในชุดสีแดงแป้ด
"คุณจูเลีย"
ใจหนึ่งก็กลัวเพราะตอนนี้แดเนียลไม่อยู่ ใครจะช่วยได้ถ้าต้องปะทะกัน
"มองหน้าทำไม ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรออีกะหรี่"
จูเลียขยับใกล้เข้ามาทุกที ป้าคนสวนก็คอยยืนมองอยู่แต่คงไม่กล้าเข้ามาช่วย เพราะทานตะวันก็เข้าใจ จูเลียเป็นเจ้านายของพวกเขา
"โอ้ย!! "
มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คิดจูเลียพุ่งเข้ามาผลักทานตะวันจนล้มใส่กองกิ่งกุหลาบหนามตำเป็นแผลเต็มแขน
"อย่าค่ะคุณจูเลีย"
ป้าคนสวนเดินมาขวางเพราะเห็นท่าจูเลียคงจะเดินเข้าไปซ้ำแน่ๆ
"ใครจ่ายเงินเดือนให้แก"
"คะ..คุณแดเนียลค่ะ"
ป้าคนสวนก้มหน้าตอบ
"ฉันเป็นใคร"
"นายหญิงของที่นี่ค่ะ"
"รู้แล้วก็หลบไปถ้าไม่อยากหางานใหม่"
จังหวะที่จูเลียเถียงกันกับป้าคนสวนอยู่ทานตะวันรีบลุกขึ้นเพราะกลัวจูเลียจะกลับมาซ้ำ และแน่นอนว่าเธอทำแน่ๆ
"โอ้ย! อีบ้า"
คราวนี้เป็นทานตะวันที่ใช้กิ่งกุหลาบฟาดเข้าที่ตัวของจูเลียบ้าง
"กล้าทำขนาดนี้เลยหรอ คิดว่าเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง"
พูดจบจูเลียก็พุ่งเข้าไปจิกผมทานตะวัน แต่ทานตะวันก็ไม่ยอมมีมือเหมือนกันนี่จิกกลับแบบเอาเป็นเอาตายเหมือนกัน ป้าแม่บ้านทั้งร้องห้าม ร้องเรียกให้คนมาช่วยแต่สวนอยู่ห่างจากบ้านจนแทบไม่มีใครได้ยินเสียง แรงจิกแรงเหวี่ยงทำให้ต่างคนต่างเซไปชนแถวต้นกุหลาบจนเสียหายเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยข่วนของหนามต้นกุหลาบ
"พอแล้วค่ะพอแล้ว"
ในที่สุดป้าคนสวนก็ดึงยื้อแย่งตัวทานตะวันออกไปได้ ทั้งคู่สะบักสะบอมผมเผ้ารุงรังเนื้อตัวมีเลือดซิบทั้งคู่ ป้าแม่บ้านเดินกันตะวันออกจากจูเลียมาส่งที่บ้านเป็นช่วงเวลาที่แดเนียลกลับมาถึงพอดี พอเห็นสภาพแล้วไฟโมโหก็ลุกโชติช่วง
"ไปกัดกันที่ไหนมา"
คำแรกที่ได้ยินทำทานตะวันน้ำตาคลอ เขาไม่เคยคิดจะถามว่าใครเริ่ม ใครโดนกระทำ แต่กลับมาพูดเหมือนกับเราเป็นหมา
"ก็เด็กของคุณเอากิ่งกุหลาบมาฟาดฉัน"
"ก็คุณผลักฉันก่อน"
"หยุดเลย หยุดทั้งคู่ จูเลียบ้านคุณก็มีมาที่นี่ทำไม"
"ฉันไปค้างบ้านตัวเองคนเดียวจนพ่อแม่สงสัยแล้วว่าคุณไปไหน"
"ถ้าจะอยู่ที่นี่ ก็ต่างคนต่างอยู่ เธอก็เหมือนกันตะวัน"
"ตะวันก็อยู่ของตะวันดีดีเขานั่นแหละที่เริ่ม"
"ฉันไม่สนว่าใครจะเริ่มแต่ฉันไม่ชอบให้กัดกันแบบนี้"
น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มนวลเขายังคงไม่หยุดเปรียบเราเป็นหมา ไม่เคยที่จะปกป้อง ไม่เคยจะดูแลรักษา มีแต่จะทำให้เสียใจมันไม่คุ้มเลย ความรู้สึกตอนนี้คืออยากกลับไปไทย อยากกลับไปหาฟ้า ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
"หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะตะวันฉันไม่ชอบ"
"คุณก็เอาแต่บอกว่าไม่ชอบนั่น ไม่ชอบนี่ ห้ามทำนั่ยห้ามทำนี่ กฎบ้าบอคอแตกอะไรนักหนาเยอะไปหมด ฉันทำไม่ได้แล้วก็ทนไม่ได้แล้วด้วย ถ้าไม่ชอบนักก็ส่งฉันกลับไทยไปเลย ส่งให้ไปเป็นคนข้างถนนไม่มีบ้านไม่มีที่ซุกหัวนอนฉันยอม ดีกว่าต้องมาทนขายตัวที่นี่ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข"
พูดจบทานตะวันก็วิ่งกลับขึ้นไปบนห้องคว้ารูปของยายแล้ววิ่งกลับลงมาที่ชั้น 1 แล้ววื่งออกจากบ้านไป แดเนียลรีบวิ่งตามไป เด็กบ้านี่มันอิตาลีนะไม่ใช่อุทัยธานีที่จะวิ่งไปโบกรถขอติดกลับไปพัทยาได้
"หยุดเดี๋ยวนี้นะตะวัน"
เขาวิางตามทานตะวันที่ออกวิ่งอย่างไม่หยุด แม้เขาจะส่งเสียงเรียกให้หยุดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าขาเรียวๆ จะชะลอความเร็วลง
เพล้ง!!! ในที่สุดความอ่อนล้าก็พาให้ร่างบางล้มลงจนรูปที่หอมมาแตกกระจายเต็มพื้น มือที่ถูกับถนนที่เกลือนไปด้วยเศษแก้วเลือดอาบนอง
แดเนียลอาศัยจังหวะนี้ก้มลงไปจับให้ทานตะวันลุกขึ้น
"ปล่อย!! ปล่อยฉัน"
ทานตะวันดิ้นสุดแรง พยายามจะก้มลงไปจับรูปยายบนพื้น
"ตะวันหยุด"
"ไม่หยุดจะฆ่าฉันทิ้งก็ได้ ฉันไม่ทนอีกต่อไปแล้วฉันจะกลับบ้าน"
"เธอไม่มีบ้านแล้วกลับไปจะไปอยู่ไหน"
"อยู่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่ ปล่อย!! "
ดูท่าแล้วจะคุยกันไม่รู้เรื่อง แดเนียลยกร่างทานตะวันขึ้นอุ้ม แม้ตะวันจะออกแรงดิ้นคราวนี้ก็สู้แรงของเขาไม่ไหวแล้ว เพราะจากที่วิ่งออกมาก็ตัดกำลังไปไม่น้อย
"รูปยาย รูปยาย!!! "
ทานตะวันร้องโวยวาย
"ถ้าไม่หยุดบ้าฉันจะสั่งให้โจเซฟเอาไปเผาทิ้ง"
ทานตะวันหยุดดิ้นแล้วจ้องหน้าแดเนียลอย่างอาฆาตแค้น
"สาระเลว!!! "
สายตาที่แสนดุดันเหมือนลูกแมวที่กำลังขู่ราชสีห์ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้แดเนียลเลย แต่มันทำให้เขารู้ว่าทานตะวันกำลังโกรธจัดจริงๆ
"เลือกเอาว่าจะให้ฉันสั่งให้โจเซฟเก็บรูปยายเธอไปใส่กรอบใหม่ หรือจะให้สั่งให้เอาไปเผา"
แต่ถึงยังไงไพ่ในมือเขาก็เหนือกว่าอยู่ดี ทานตะวันกัดฟันแน่นด้วยความโมโห โมโหที่ตัวเองสู้เขาไม่ได้ โมโหที่ต้องยอมให้เขา
"ถ้าหยุดบ้าแล้วก็อยู่เฉยๆ จะพาไปทำแผล ส่วนรูปเดี๋ยวให้โจเซฟมาเก็บไปใส่กรอบตกลงมั้ย"
ทานตะวันยังคงจ้องหน้าแดเนียลตาแข็ง
"ตกลงมั้ย" เขาถามย้ำอีกรอบ
"ค่ะ" แดเนียลเลิกคิ้วขึ้นเย้ยคนแพ้ที่เขาอุ้มอยู่ แล้วพาเดินกลับมาที่บ้าน จัดการทำแผลให้ ครั้งนี้มันทำให้เขาได้เห็นว่ายัยลูกแมวตัวนี้ดุพอใช้ได้แต่ไม้ที่จะใช้ปราบแมวตัวนี้ได้คงจะเป็นรูปยายแก่ๆ ที่ทานตะวันทั้งรักทั้งหวง คงจะมีแค่รูปบานนั้นจริงๆ
-ที่โต๊ะนั่งริมสระว่ายน้ำ-
แดเนียลค่อยๆ วางทานตะวันลงบนเก้าอี้สีขาว
"เจเน็ตเอากล่องยามาให้ฉันหน่อย"
เขาดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ ตะวัน
"อย่าดิ้น"
ทันทีที่มือหนาสัมผัสกับแขนที่เต็มไปด้วยแผล เจ้าตัวก็สะบัดมือเขาออกทันที
"คุณมันก็ดีแต่ออกคำสั่ง"
"ฉันจะดูแผล จะได้ใส่ยาให้"
"แผลแค่นี้ไม่ตายหรอก"
น้ำเสียงประชดประชัน สายตาดุ มันทำให้แดเนียลนึกตลก ทานตะวันตอนนี้เหมือนลูกแมวโมโหหิวยังไงยังงั้น
"เก่งจังเลยนะ"
พอเจเน็ตวางกล่องยาลงบนโต๊ะแดเนียลก็เปิดหายามาทาให้ทานตะวันทันทีแม้ตะวันจะสะบัดสะบิ้งใส่แต่แดเนียลก็ใจเย็นมากพอที่จะไม่โมโหตอบ
"เสร็จแล้ว"
ทานตะวันเงียบไม่ตอบ ไม่มองหน้าเมินไปมองทางอื่น
"นี่ได้ทีละเอาใหญ่เลยนะ"
ความอดทนดูจะหมดลงแล้ว เรื่องแค่นี้จะโกรธอะไรนักหนา คนอย่างแดเนียลไม่เคยต้องมาง้อใครนะเว้ย แต่ทานตะวันก็แค่ปลายหางตามองแล้วกวาดสายตาไปที่อื่น
"ตะวัน!!! "
เขาคำรามลั่น แต่แม่ทานตะวันก็เฉยเป็นทองไม่รู้ร้อน
"หันมาทางนี้"
เด็กดื้อตอนนี้ไม่สนไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แดเนียลก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ ไม่รู้จะเอาไงดี
"อยากได้อะไร"
ไม้ตายสยบหญิงสุดท้ายก็ไม่พ้นเงินหรือข้าวของนั่นแหละ
"หรือจะเอาเงิน เอาเท่าไหร่ว่ามา"
"กลับไทยใช้เท่าไหร่"
"ไม่ให้กลับ"
"ก็ไหนบอกว่าห้ามรั้งกันไงฉันจะกลับบ้าน"
"ก็บอกแล้วไงว่า 3 เดือน"
แดเนียลตวาดเสียงดัง น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปของทานตะวันเริ่มไหลรินกลับมาอีกครั้ง แดเนียลนิ่งเพื่อพยายามเย็นลง แต่พอคิดว่าทำไมต้องยอม ใจมันก็อยากไล่ให้ไปร้องไห้ไกลๆ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ร้องไห้เพราะเขาไม่ชอบเวลามีคนร้องไห้ แดเนียลนิ่งอยู่นานจนในที่สุดก็เลือกเดินออกมาเอง ปล่อยทานตะวันให้ฟุบหน้าลงร้องไห้บนโต๊ะ แดเนียลกลับเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นตรงจุดที่มองออกไปเห็นทานตะวันได้
"แหมกับคนนี้นี่ไม่กล้าทำอะไรสักอย่างเลยนะ"
จูเลียเดินเข้ามานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแดเนียล
"ไปไกลๆ อารมณ์ไม่ดี"
แดเนียลเอ่ยปากไล่จูเลียแต่ตายังจดจ้องอยู่กับทานตะวัน
"มันมีอะไรดีนักหนาถึงได้หลงนัก"
"อย่ายุ่ง บอกให้ปไกลๆ ไง"
จูเลียเห็นท่าไม่ดีเลยลุกขึ้นจะเดินไปที่อื่น
"แล้วอย่าไปใกล้ตะวันล่ะ ผมขอล่ะ"
จูเลียมองออกไปเห็นทานตะวันเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นก็ไม่มีอารมณ์จะแกล้งสักเท่าไหร่ เพราะที่ทำไปแค่อยากทำให้ทานตะวันกลับไทยไปเท่านั้น ไม่ได้อยากให้เสียอกเสียใจอะไรขนาดนั้น ทานตะวันนั่งอยู่อย่างนั้นจนฟ้ามืด แดเนียลเองก็ไปยกงานลงมาทำให้ห้องนั่งเล่นเฝ้าทานตะวันจนมืดเลยเหมือนกัน
"เจเน็ตไปตามทานตะวันเข้าบ้านเถอะ อากาศข้างนอกมันเย็น"
แดเนียลเรียกสาวใช้ในบ้านให้ไปตามตะวันแทน เพราะรกลัวว่าถ้าไปตามเองตะวันจะอาละวาดหนักอีก ระหว่างที่เจเน็ตเรียกให้ทานตะวันกลับเข้าบ้านแดเนียลก็มองดูเหตุการณ์ทุกอย่างจนทานตะวันกลับขึ้นห้องไปแล้วสักพักเขาจึงย่องเข้าไป ทานตะวันอาบน้ำแล้วนอนหลับไปเลย คงเพลียเพราะออกแรงอาละวาดพอสมควร แดเนียลมองดูร่างเล็กๆ บนเตียงไม่รู้ว่าตอนนี้เขารักเด็กคนนี้จริงๆ หรือแค่หลงของใหม่กันแน่
- Writer
