บทที่12
ในที่สุดหยางจื่อก็ได้พบฮูหยินเฒ่า ทั้งที่อายุไล่เลี่ยกันกับแม่เฒ่าม่านม่าน แต่ฮูหยินเฒ่ากลับดูชรากว่ามาก สภาพร่างกายผอมแห้ง นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่ริมหน้าต่าง ผมดอกสีดอกเลาถูกผูกด้วยผ้าแถบสีขาวเท่านั้น ไม่ได้หมวยปักปิ่นเขกเช่นฮูหยินตระกูลอื่นๆ
“ท่านยายเจ้าค่ะ ข้าชื่อหยางจื่อ ต่อไปนี้จะมาคอยดูแลท่านยายทุกวัน” หยางจื่อเดินเข้าไปใกล้ แต่ฮูหยินเฒ่ากลับไม่แม้แต่ชายตาหันมามอง จึงต้องเอ่ยแนะนำตัว
“ฮูหยิน ท่านหันมาดูซักนิดว่าใครมาหาท่าน” แม่เฒ่าม่านม่านน้ำตาคลอ เดินไปข้างแล้วคุกเข้าลง กุมมือเหี่ยวย่นเอาไว้แน่น ฮูหยินเฒ่าตรมใจเหลือกิน อยู่ก็เหมือนไม่อยู่
ฮูหยินเฒ่าปรายตามองเล็กน้อยจำได้ว่าพี่เลี้ยงคนสนิทเพิ่งมาเยี่ยมเมื่อไม่กี่วันก่อน วันนี้เหตุใดจึงมาอีก
“ม่านม่านเจ้าเพิ่งมาเมื่อไม่กี่วันก่อน มาอีกแล้วหรือหลานสาวเจ้าไม่บ่นแย่เหรอ”
“ฮูหยินข้าน้อยมาเมื่อเดือนก่อนไม่ใช่อาทิตย์ก่อน”
