จอมใจมหาโจร

ล่า ตอนที่ 6

ชายหนุ่มเอนพิงตัวไปด้านหลัง ใช้สองมือค้ำแล้วเงยหน้าปล่อยสายตาสู่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่มีกิ่งไม้ใบไม้ปกคลุมประปราย สายลมพัดผ่านโบกปลิวไสว ร่มรื่น ร่มเย็น...                                           

หลายปีแล้วที่วัฏจักรโคจนวนเวียนอยู่เช่นนี้ แต่ธรรมชาติอันแสนงดงามก็ไม่อาจดับไฟแค้นที่ร้อนรุ่มอยู่ในหัวใจของเขาได้สักที

ร่างใหญ่เปลี่ยนอิริยาบถฉับพลันเมื่อยินการเคลื่อนไหวด้านในกระท่อมแล้วลุกเดินเปิดประตูเข้าไป

มาเรียมกึ่งนั่งกึ่งนอนใช้มือตะปบผ้าห่มไว้แน่นตรงหน้าอก สีหน้าซีดเผือดไม่กล้าสบตาคมกล้าที่จ้องเขม็งดุดัน

“ฟื้นแล้วเหรอแม่ตัวดี...มาอยู่ในป่าไม่กี่วันคิดจะเป็นโมราฆ่าผัวเสียแล้วเหรอ” ร่างใหญ่ย่างสามขุมเข้าหาอย่างคุกคาม

มาเรียมขยับตัวหนีอัตโนมัติทั้งที่รู้ว่าอย่างไรก็ไม่พ้นเงื้อมมือเขาไปได้

“ฉันมันตายยากมาเรียม ตราบใดที่เธอกับพี่ชายยังอยู่ดีมีสุข รับรอง...ฉันจะไม่มีวันตายก่อนเด็ดขาด”

“นี่ปล่อย เจ็บนะ!! จะทำอะไรพูดดีๆ เป็นบ้างไหม!”                

  “ไปทำงาน...ไปทำหน้าที่ของเธอ เร็วๆ ทุกคนกำลังหิว” มือใหญ่จับแขนเสื้อที่เธอสวมแล้วกระชากดึงให้ลุกตามตนเองออกจากห้องแล้วพาเดินลงกระท่อมอย่างทุกลักทุเล

ร่างกายที่อ่อนแรงทั้งยังบาดเจ็บต้องฝืนทำตามคำสั่งเพราะไม่มีทางเลือก ความเจ็บปวดทำให้เธอขลาดกลัวเขาจนจับจิต

แดนสรวงลากตัวมาเรียมมาถึงเพิง ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก ลักษณะเป็นทรงยกสูงปูหลังคาด้วยใบจาก และกำแพงทำขึ้นด้วยไม้ไผ่หยาบๆ ตอกเรียงกันเป็นแถวสามด้าน ส่วนด้านหน้าเปิดโล่ง ข้างในมีอุปกรณ์ทำครัวไม่กี่อย่าง ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้า ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ

“จะให้ฉันทำอะไร ไม่เห็นมีอะไรสักอย่าง”

“หุงข้าว...นั่นหม้อ ไม้ฟืนอยู่ข้างนอกนั่น ในลังมีของแห้ง ส่วนผักอยู่ในตะกร้า” เขาบอกแล้วชี้นิ้วกำกับแต่ละอย่าง

มาเรียมรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นผักสดในตะกร้าจำพวกคะน้าและผักกาดขาว ซึ่งไม่น่าจะมีในธรรมชาติ หรืออาจเป็นไปได้ว่าพวกเขาปลูกมันไว้กินกันเอง

“ฉัน...ใช้เตาถ่านไม่เป็น”

“ต้องเป็น! ถ้าใช้ไม่เป็นฉันจะจุดเตาแล้วเผาเธอซะ” ใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเคราโน้มลงเข้าใกล้จนหญิงสาวต้องถอยหลบ เธอพยักหน้าและมองสำรวจว่าวัตถุดิบที่มีอยู่พอจะใช้ปรุงแต่งอาหารได้อย่างไรบ้าง                                                                                

      ผู้บงการถอยหลังออกไปนั่งคุมเชิงอยู่บนแคร่ด้านนอกโดยไม่ปล่อยให้เธอละสายตา มาเรียมเรียนรู้ฝีมือการปรุงอาหารมาจากแม่ซึ่งเป็นคนไทย

ดังนั้นเธอไม่กังวลเรื่องรสชาติเลยเพราะมั่นใจว่าสามารถรับประทานได้ แต่วิธีการแบบชาวป่าอาจทำให้รสมือผิดเพี้ยนไปก็ได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยใช้ชีวิตลำบากแสนเข็ญขนาดนี้เลย