เสพติดรักมาเฟีย

บทนำ

“กรี๊ดดดด!!!” เสียงร้องเชียร์ของเด็กนักเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสนามฟุตบอลด้วยความตื่นเต้น สายตาทุกคู่จดจ่อไปยังนักเรียนชายที่กำลังแข่งขันฟุตบอลอย่างดุเดือดและไม่มีใครยอมใคร

เบลินดา เดินถือถาดที่มีแก้วเปล่ามาวางไว้บนอัฒจันทร์เพื่อให้นักกีฬาที่กำลังแข่งขันในสนามได้ใช้ดื่มน้ำ ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังหนึ่งในนักเรียนชายที่กำลังวิ่งใช้เท้าเลี้ยงลูกบอลเพื่อไปยังโกของฝ่ายตรงข้ามด้วยรอยยิ้ม แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรักใคร่และปลาบปลื้ม

อลัน รุ่นพี่มอหกที่เธอกำลังแอบรัก เพราะความประทับใจที่อีกฝ่ายช่วยตัวเองจากนักเลง ทำให้เธอตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ไปโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

ทว่าเขากลับอยู่ท่ามกลางความรักของนักเรียนสาวหลายคนในโรงเรียน ไม่ได้มีเพียงเธอที่ตกหลุมรักเขา ผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนต่างเทใจให้เขาเกือบหมดทุกคน

เขาไม่ได้มีเพียงใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตร แต่ยังสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมาแล้วมากมาย มิหนำซ้ำยังเรียนเก่งมากอีกต่างหาก อันดับของเขาอยู่ที่หนึ่งตลอด และไม่มีใครกระโดดขึ้นไปแทนที่เขาได้

เพอร์เฟกต์อย่างเขา ต้องคนที่เพอร์เฟกต์เหมือนกันเท่านั้นที่คู่ควรแก่การยืนข้างกาย…

ปึก!

“เกะกะ มายืนทำหน้าเอ๋ออะไรอยู่ตรงนี้!” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยท่าทางหัวเสีย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเดินมาชน แต่กลับทำเหมือนเธอเป็นฝ่ายเดินชน

“ขอโทษ…” เธอก้มหน้าขอโทษฟางเพื่อนร่วมชั้นที่เกลียดขี้หน้าเธอยิ่งกว่าอะไร

“คราวหน้าคราวหลังอย่าสะเออะมายืนทำหน้าเอ๋อตรงนี้อีก ทางคนเดินไม่ใช่ทางที่จะให้คนเอ๋อมายืน” พูดจบก็เดินออกไปพร้อมสมาชิกในแก๊งสามคน

ฟางไม่ใช่คนแรกที่เรียกเธอแบบนั้น แต่เพื่อนเกือบครึ่งห้องก็เรียกเธอด้วยสรรพนามเช่นนั้น มีก็แต่เพื่อนสนิทที่ไม่เรียกเธอ

“หาเรื่องแกอีกแล้วเหรอ?”

“เปล่า ฉันยืนขวางทางเองแหละ”

“ทำตัวกร่างแบบนี้ ขอให้สักวันเจอคนจริง!” หมั่นโถว เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอพูดให้ฟางที่เดินไปนั่งบนอัฒจันทร์พร้อมแก๊งเพื่อนด้วยท่าทางหมั่นไส้

“ช่างเถอะ อย่ามีเรื่องเลย”

“แกก็ยอมตลอด ถ้าฉันเป็นแก ก่อนมันจะเดินไปจะยกขาขัดมันให้ล้มคะมำอายคนทั้งสนามฟุตบอลเลย”

“ช่างเถอะ”

“แกคิดดีแล้วเหรอที่จะสารภาพรักกับพี่อลัน?” หมั่นโถวเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

“อืม ฉันไม่อยากรออีกแล้ว”

“ไม่กลัวโดนปฏิเสธเหรอ?”

เบลินดาไม่ใช่คนแรกที่ไปสารภาพรักกับอลันแล้วโดนปฏิเสธกลับมา บางคนโดนปฏิเสธท่ามกลางสายตาคนมากมายมาแล้วก็มี อีกอย่าง คนที่สารภาพรักกับอลันมักถูกผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับของเขาตามเล่นงานทุกราย

“ฉันคิดมาดีแล้ว”

“ถ้าเกิดแฟนคลับพี่อลันรู้เรื่องนี้ขึ้นมา แกจะรับมือกับพวกนั้นไหวเหรอ? บางคนถึงขั้นลาออกมาแล้วก็มีนะ”

หมั่นโถวถามเพื่อนสนิท เพราะไม่อยากให้เบลินดามีสภาพเหมือนคนที่ไปสารภาพรักกับอลันอย่างที่ผ่านมา คนรักอลันไม่ได้มีแค่เบลินดา แต่เกือบทั้งโรงเรียนและรวมถึงบางกลุ่มนอกโรงเรียนด้วย

“ถ้าฉันไม่บอกวันนี้ ยังไงซะสักวันฉันก็ต้องบอกเขาอยู่ดี…ฉันไม่อยากรอ” อีกไม่กี่วันอลันก็จะจบจากการเป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้ว ซึ่งเธออาจไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก เพราะฉะนั้น อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว…

หลายนาทีต่อมา

การแข่งขันฟุตบอลจบสิ้นลง เหล่านักกีฬาต่างวิ่งเข้าไปพักที่อัฒจันทร์ของตัวเอง อลันที่เนื้อตัวชุกไปด้วยเหงื่อเดินไปหยิบขวดน้ำมาเปิดดื่ม จากนั้นเทใส่หัวตัวเองแล้วสะบัดไปมา พลางยกมือเสยผมเปียกชุ่มขึ้นแล้วยืนเท้าเอวกระดกน้ำดื่มต่อจนหมดท่ามกลางสายตาของนักเรียนหญิงที่มองตาเป็นประกาย

“ขอบคุณมากเว้ยอลันที่ยอมมาลงแข่งแทนไอ้ธีร์”

“ไม่เป็นไร”

“พวกกูก็เกรงใจมึงเหมือนกัน พรุ่งนี้จะบินไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วแท้ๆ แต่ยังมีน้ำใจมาช่วย”

“เรื่องแค่นี้เอง” เขาตอบกลับเพื่อนร่วมชั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอัฒจันทร์ ทอดสายตามองสนามฟุตบอลตรงหน้า

“มึงบินไปเรียนต่อเงียบๆ โดยไม่บอกแฟนคลับมึงแบบนี้ ไม่กลัวพวกเธอเสียใจเอาเหรอวะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน กูแค่อยากไปเงียบๆ เหมือนคนปกติ”

“เป็นคนฮอตนี่ลำบากเหมือนกันเนอะ”

“หึ…” เขากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะกระดกน้ำในขวดที่เหลือดื่มจนหมดแล้วโยนใส่ถังขยะ ทว่ามันกลับโดนปากถังขยะ ทำให้ขวดน้ำกระเด็นออก

สายตาคมเข้มปรายมองเจ้าของรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ยืนหน้าขวดน้ำของตัวเองนิ่งๆ ดวงตากลมโตสบสายตากับรุ่นพี่ที่ตัวเองแอบรักมานาน วินาทีนั้นพลันทำหัวใจดวงน้อยเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอัตโนมัติ

“ฝากเก็บลงถังขยะด้วย”

อลันขยับเรียวปากบอกเบลินดา หลังจากนั้นหยัดกายขึ้นหยิบกระเป๋าเป้มาสะพายเตรียมกลับบ้าน เบลินดามองรุ่นพี่สุดฮอตที่เดินผ่านหน้า ก่อนจะรวบรวมความกล้าขยับริมฝีปากสีระเรื่อเอ่ยเรียก

“พี่…”

“เฮียอลัน!” เสียงใสของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้เบลินดาต้องชะงักทุกอย่างเอาไว้ เจ้าของเสียงนั้นคือเอลินน้องสาวฝาแฝดของอลัน

“กลับบ้าน” อลันยกแขนกอดคอน้องสาวแล้วเดินออกจากสนาม ท่ามกลางสายตาของเหล่านักเรียนสาวที่มองด้วยความอิจฉาในตัวเอลิน ทุกคนในโรงเรียนล้วนรู้ดีว่าสองคนนี้เป็นฝาแฝดกัน แถมยังเก่งเหมือนกันอีกต่างหาก

“ค่อยบอกพรุ่งนี้ก็แล้วกัน…” เธอพึมพำออกมาคนเดียว ก่อนจะเลื่อนสายตามามองขวดน้ำที่อลันดื่มแล้วบอกให้เธอเอาทิ้งให้

เบลินดาก้มหยิบขึ้นมาแล้วเดินไปยังถังขยะหมายจะทิ้ง แต่ทว่ากลับเปลี่ยนใจไม่ทิ้ง เธอถือขวดน้ำของอลันแล้วเดินออกไปจากตรงนี้