“ดื่มซะ” อลันยื่นชาคาโมมายล์ให้เบลินดาที่นั่งกอดตัวเองหนาวสั่นบนโซฟาโดยสวมใส่เสื้อผ้าของตนเอง หญิงสาวเหลือบมองสิ่งที่มาเฟียหนุ่มยื่นให้ จึงค่อยๆ เอื้อมไปรับมา
“ขอบคุณค่ะ…”
ไออุ่นจากแก้วในมือช่วยคลายความหนาวเหน็บที่เกาะกินให้รู้สึกอบอุ่นขึ้น เบลินดายกชาคาโมมายล์ในมือดื่มเบาๆ ส่วนอลันเดินหายเข้าไปในห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มบนร่างกาย
มาเฟียหนุ่มใช้เวลาไม่นานก็เดินออกมาในสภาพสวมเสื้อคลุมสีดำแหวกแผงอกที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ หยิบไวน์มาเปิดแล้วเทลงแก้วว่าง สายตามองไปยังเบลินดาที่เอาแต่นั่งซึมเศร้า
“คืนนี้เบย์นอนที่นี่ได้ไหมคะ”
ประโยคนั้นทำให้อลันที่กำลังยกแก้วไวน์ขึ้นจิบชะงักมือเอาไว้ สายตาพลันไปมองเบลินดาอีกครั้ง
“ถ้าพี่อลันไม่อนุญาต เดี๋ยวเบย์…”
“ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ”
“ก็พี่อลันชอบมองเบย์ด้วยสายตาแบบนั้น เบย์ก็คิดว่าพี่อลันไม่อนุญาต”
“คิดเองเออเอง” พูดจบก็ยกแก
