14 ยืนยันตัวตนฉบับอลัน

1748 Words

เธอเดินตามอลันมายังสถานที่แห่งหนึ่งไม่คุ้นเคย สายตาพลางกวาดมองไปรอบๆ บริเวณในที่แห่งนี้ โดยมีลูกน้องของเขาคอยเดินตามประกบ บอกตามตรงว่าไม่ชินกับอะไรแบบนี้เอาเสียเลย อย่างที่พี่คนหนึ่งเคยบอกเธอ สำหรับอลันนี่ถือเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับคนธรรมดา ถือเป็นเรื่องไม่ปกติ แกร๊ก ชายฉกรรจ์ที่ยืนเฝ้าประตู เมื่อเห็นเจ้านายมาจึงทำการเปิดประตูให้ เบลินดาไม่รอช้า รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้นก่อนอลันอย่างรวดเร็ว ชายฉกรรจ์ที่กำลังพุ่งไปจับตัวเบลินดาถูกห้ามไว้โดยอลัน “ไม่ต้อง ปล่อยเธอไป” “ครับนาย” หญิงสาวพุ่งตรงไปหาคนเป็นพ่อที่ถูกขังเอาไว้ด้วยกรงเหล็กราวกับนักโทษต้องคดี เห็นสภาพแวดล้อมที่พ่อตัวเองได้รับก็อดเวทนาไม่น้อย “พ่อ…” เธอเอื้อนเอ่ยเรียกพ่อที่นั่งอยู่มุมหนึ่งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอมองพ่อได้เพียงเลือนรางเท่านั้น เพราตรงที่พ่อนั่งค่อนข้างมืด “มาทำไม” เบลินดาจับกรงเหล็กเอาไว้ สายตามองพ่อตัวเองที่แสดงท่าทางเย็นชาใส่ด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเริ่มปริ่มไปด้วยน้ำสีใส “เบย์มาหาพ่อ เบย์จะทำทุกทางเพื่อให้พ่อเป็นอิสระ พ่อไม่ต้อง…” “ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน” “….” เธอพูดอะไรไม่ออก รู้สึกจุกที่กลางอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อพูดจาไม่รักษาความรู้สึก เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วกรอกกลิ้งดวงตาไปมาเพื่อบังคับไม่ให้น้ำตาไหลลงมา “ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก” “แต่ว่าเบย์เป็นห่วงพ่อ” “ไม่ต้องมาเป็นห่วงฉัน” ท่าทางเย็นชาของพ่อทำให้เธอรู้สึกปวดหัวใจทุกครั้งที่ได้สัมผัส ไม่รู้เธอทำอะไรให้นักหนา ทำไมพ่อถึงเกลียดเธอมากขนาดนี้ พ่อไม่เคยทำแสดงความรักกับเธอ ไม่เคยบอกรักเธอเลยสักครั้ง ซึ่งแตกต่างจากน้องชายมาก จนบางครั้งแอบคิดว่า…เธอใช่ลูกของเขาไหม “ไสหัวกลับไปซะ” “พ่อ…” “บอกให้ไปไง!” เธอสะดุ้งเมื่อพ่อตวาดเสียงใส่ น้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้ไหลพรากอาบสองพวงแก้มอัตโนมัติ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เสียงสะอื้นไห้ของเบลินดาดังเล็ดไปตลอดทาง มือเล็กยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ทว่ามันกลับไม่ยอมหยุดไหล เบลินดาหยุดอยู่มุมหนึ่ง เธอนั่งย่อตัวลงเพื่อร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด “ฮึก…” หลายปีที่ผ่านมาเธอต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดจากการกระทำที่คนเป็นพ่อปฏิบัติด้วย ยอมรับว่าไม่เคยได้รับความรักจากอีกฝ่าย แม้กระทั่งคำชมเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่เคยได้รับ ตอนเด็กๆ ทำอะไรไม่ถูกใจ พ่อเธอก็ลงโทษโดยการตี จนบางครั้งทะเลาะกับแม่เพราะเรื่องที่พ่อตีเธอ มีแค่แม่เท่านั้นที่คอยอยู่ข้างๆ และมอบความรักให้เสมอมา เธอเคยคุยกับแม่เรื่องชีวิตหลังการหย่า แม่บอกว่าจะพาเธอและน้องชายกลับไปอยู่ที่ประเทศจีนด้วยกันเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เธอและน้องชายค้านว่าขออยู่ที่นี่ ถึงพ่อไม่เคยแสดงออกว่ารักเธอ แต่เธอก็ไม่เคยแสดงท่าทางเกลียดพ่อ เพราะถึงยังไงก็ขึ้นชื่อว่าพ่อและเลี้ยงดูเธอมา “ได้เจอพ่อสมใจรึยังทีนี้” “….” เธอไม่ได้ตอบโต้อลัน มาเฟียหนุ่มมองเบลินดาที่นั่งร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทาแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแขนเล็กให้ร่างบางของเธอลุกขึ้น พรึ่บ “ฮึก ปล่อยเบย์…” น้ำเสียงเธอแผ่วลง เมื่ออลันใช้นิ้วมือเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ สัมผัสอ่อนโยนจากเขาช่วยปลอบประโลมความรู้สึกเจ็บปวดของเธอให้ทุเลาลง หัวใจกระตุกวูบวาบไปกับสัมผัสนี้ ไม่ยักรู้ว่าปีศาจร้ายอ่อนโยนเป็นด้วยเหมือนกัน… “ไหนบอกอยากเจอพ่อไง แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงวิ่งร้องไห้ออกมา” เขายืนดูเบลินดาและพ่อพูดคุยกัน ในขณะที่คนเป็นพ่อเอาแต่แสดงท่าทางเย็นชาและพูดจาไม่รักษาน้ำใจ สิ่งที่เบลินดามอบให้มันกลับเต็มไปด้วยความห่วงใยและเป็นห่วง “พี่อลันไม่ต้องรู้หรอกค่ะ” เขาไม่ได้อยู่ในจุดเดียวกันกับเธอ เขาคงไม่เข้าใจเธอหรอก “อ๊ะ! พี่อลันจะพาเบย์ไปไหนคะ” เบลินดาร้องท้วงเมื่อถูกมาเฟียหนุ่มลากออกไปจากตรงนี้ อลันไม่ได้พูดอะไร ลากคนตัวเล็กมายังรถหรูที่จอดรออยู่ ก่อนจะผลักเธอเข้าไปนั่งเบาะหลังแล้วตามเข้าไปนั่งข้างๆ “ทำไมต้องลากด้วยคะ บอกกันดีๆ ก็ได้นิ” เธอก้มมองข้อมือตัวเองซึ่งกำลังแดงเถือกจากการกระทำของอลัน ชมว่าอ่อนโยนได้ไม่ทันไร กลับมาป่าเถื่อนกับเธออีกแล้ว “ออกรถ” “นายจะไปไหนครับ” “คอนโด” คนสนิทอลันตอบรับคำสั่งจากเจ้านายสั้นๆ ก่อนจะเริ่มสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากสถานที่แห่งนี้ “แล้วเบย์ล่ะคะ” เธอถามด้วยความอยากรู้ เพราะประโยคนั้นของเขาไม่มีคำพูดไหนที่บอกให้ไปส่งเธอที่บ้าน “ไปคอนโดฉัน” “ปะ…ไปทำไมคะ เบย์จะกลับบ้าน” “ไปเซ็นสัญญา” เขาพูดพร้อมเบือนใบหน้าไปมองเบลินดา “สัญญาของนางบำเรอ” “ทำไมต้องเซ็นสัญญาด้วยคะ?” “ข้อผูกมัดและกฎต่างๆ ที่เธอต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด” “มีกฎด้วยเหรอคะ?” “มี และเธอต้องทำมันให้ได้” เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ปล่อยประโยคนั้นของอลันเป็นตัวการตัดบทสนทนา ระหว่างทางไปคอนโด เธอเบือนใบหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ ตอนนี้มีสายฝนกำลังโปรยปรายลงมา ระหว่างมองสายฝน ในหัวก็พานนึกถึงคำพูดแสนเย็นชาของคนเป็นพ่อจนรู้สึกปวดหนึบตรงหัวใจ พยายามไม่คิดแล้วแต่กลับทำไม่ได้ @คอนโดอลัน แกร๊ก อลันเปิดประตูคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองของตัวเองเข้ามาโดยมีเบลินดาก้าวตามมาติดๆ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบที่พักขนาดใหญ่และกว้างขวางของชายหนุ่ม “เซ็นสัญญาเสร็จ เบย์กลับได้เลยใช่ไหมคะ?” สายตาคมเข้มตวัดมองหญิงสาว คำตอบของคำถามถูกตอบผ่านแววตาคู่นั้น ทำให้เบลินดารู้ทันทีว่าคำตอบคือ…ไม่ “อ่านทำความเข้าใจกับกฎและเซ็นซะ” เขาวางสัญญาลงให้เบลินดา หญิงสาวนั่งลงโซฟาพลางเอื้อมมือไปหยิบเอกสารบนโต๊ะมาอ่านทำความเข้าใจอย่างละเอียด กฎแต่ละข้อที่อลันเขียนไว้ไม่ได้เยอะมากแต่ก็ดูเคร่งพอสมควร ตุ้บ “ปากกา” เธอดึงสายตามองเขาที่โยนปากกามาให้ วางลงดีๆ ให้ไม่ได้หรือไง ถึงต้องโยนมาให้แบบนี้ ทำได้เพียงบ่นเขาภายในใจ เดี๋ยวพอบ่นออกเสียงให้ได้ยินด้วยก็หาว่าอวดดีด้วยอีก “กำลังนินทาฉันในใจอยู่เหรอ” “พูดเหมือนอ่านใจเบย์ออก” “สายตาเธอมันฟ้องแบบนั้น” “ทำไมเบย์ต้องนินทาพี่อลันด้วยล่ะคะ” เธอดึงสายตากลับมาอ่านกฎบนกระดาษในมือต่อ กฎที่เขาตั้งเอาไว้ดูเห็นแก่ตัวพอสมควร แต่ก็นะ เธอไม่มีสิทธิ์เลือกได้อยู่แล้ว เบลินดาหยิบปากกามาแล้วจรดลายเซ็นอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองอลันที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ “เสร็จแล้วค่ะ…” น้ำเสียงแผ่วลง สายตาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้รอมร่อด้วยความหวั่นไหว ทั้งตกใจและหัวใจเต้นแรงกับการกระทำของเขาในเวลาเดียวกัน “พะ…พี่อลันจะทำอะไรคะ” “นอกจากเซ็นด้วยลายมือแล้ว ยังมีอีกหนึ่งการยืนยันตัวตนเป็นนางบำเรอของฉัน” “มะ…มีการยืนยันตัวตนด้วยเหรอคะ” “มีสิ…” ริมฝีปากหยักได้รูปฉีกออกอย่างร้ายกาจเช่นเดียวกับแววตาคมเข้ม อลันโน้มใบหน้าไปยังลำคอระหงหอมกรุ่น ปลายจมูกโด่งสันที่สัมผัสลงผิวเนื้อสีขาวพานทำให้หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวไหววูบและหายใจไม่ทั่วท้อง “อ๊ะ…” เธออุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่ออลันใช้ริมฝีปากดูดลำคออย่างรุนแรงจนรู้สึกเสียวและเจ็บสลับกันไป เขาถอนริมฝีปากออกจากคอฝั่งนี้มาดูดอีกฝั่ง เธอทำได้เพียงเบือนใบหน้าไปอีกทางเพื่อให้เขาทำในสิ่งที่ต้องการ มือเล็กจับขอบเบาะโซฟาไว้แน่นเพื่อระบายความรู้สึกที่กำลังเล่นงาน “อ๊ะ…” อลันถลกเสื้อเธอขึ้นแล้วใช้ริมฝีปากหยักได้รูปดูดลงบริเวณหน้าท้องแบนราบ ระหว่างที่เขากำลังสร้างรอย เธอก็พลอยเกร็งหน้าท้องตามไปด้วย มันเสียววูบวาบบริเวณท้องน้อยอย่างบอกไม่ถูก… “พะ…พอแล้ว” ราวกับเหมือนกำลังถูกเขากลั้นแกล้งให้ทรมานเล่นอย่างไรอย่างนั้น เธอรีบปรามเมื่อเขากำลังเคลื่อนใบหน้าไปทำรอยไว้บนต้นขา “นี่ยังยืนยันตัวตนไม่เสร็จเลยนะ” “คะ…แค่นี้ก็พอแล้วมั้งคะ” อลันไม่ฟัง เขาก้มใบหน้าลงไปหาต้นขาขาวเนียน ใช้ริมฝีปากดูดลงแรงๆ จนเบลินดารู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่างกาย เพราะจุดที่เขากำลังสร้างรอยใกล้กับบริเวณจุดสงวน เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันพร้อมเบือนใบหน้าไปทางอื่น เขาไม่เพียงทำรอยไว้เพียงขาข้างเดียว แต่ยังสลับไปทำอีกข้าง ราวกับต้องการแกล้งให้เธอทรมานเล่นทางอ้อม “พอแล้วใช่ไหมคะ” “ยังเหลืออีกที่” “ตะ…ตรงไหนอีกคะ” สายตาคมเข้มหลุบลงมามองหน้าอกขนาดใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปฉีกเสื้อเบลินดาจนกระดุมข้างบนหลุดออกสองเม็ด “อื้อ…” เธอร้องเสียงหลงอีกครั้ง เมื่อถูกเขาใช้ริมฝีปากดูดบนเนินอก มือเล็กเลื่อนขึ้นมาจับไหล่กว้างหมายจะดันตัวเขาออก แต่ทว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดกลับอ่อนระทวยลงไปกับสัมผัสชวนวาบหวามจากเขา “ยืนยันตัวตนเสร็จแล้ว” “ค่ะ…” เธอพยักหน้ารับพร้อมตอบสั้นๆ แม้ว่าเขาหยุดการกระทำดังกล่าวลง หากแต่ร่องรอยที่เขาทำทิ้งไว้บนร่างกายยังคงทำให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกตอนที่เขากำลังทำรอยไว้ร่างกายของเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more