“ฉันบอกแกหลายครั้งแล้วว่าไม่มีอะไร พูดแบบนี้เดี๋ยวผู้หญิงเค้าเสียหาย”
เกวลินเหลือบตามองคนที่บอกว่า กลัวผู้หญิงเสียหาย อดเบะปากไม่ได้ คนแบบเขาเคยนึกถึงเกียรติคนอื่นด้วยเหรอ เห็นแต่คอยซ้ำ อย่างว่าคนนี้เขาอาจจะรักจริง ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา
...น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นชะมัด ต้องมาเจอคนเฮงซวยแบบนี้...เออ...หรือเราควรจะสงสารตัวเองก่อน
นริสหันมาสบตาเกวลินพอดี เห็นริมฝีปากบางเล็กเบะออกและเหยียดยิ้ม ดวงตาคมดุจ้องเขม็ง หน้าตาบึ้งตึงไม่พอใจ เกวลินเห็นแบบนั้น ก็รู้สึกเจริญอาหารขึ้นมาอีกหน่อย ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวอย่างอร่อย
...โกรธก็ช่างสิ ใครสน
“เออๆ แซวเล่นน่าพี่ ไม่ต้องจริงจังนักก็ได้”
“คราวหลังห้ามพูดอีก ผู้หญิงเค้ารู้จักวางตัวดี เราก็ต้องให้เกียรติ ไม่เหมือนผู้หญิงง่ายๆ บางคน แค่มองก็รู้ไปถึงสันดาน”
คำพูดแรง ฟังก็รู้ว่ากำลังหมายถึงใคร เกวลินกำช้อนในมือแน่น หากไม่มีสาครกับเตวิชญ์นั่งอยู่ตรงนี้ รับ
