เธอตกใจแทบช็อค เมื่อหันกลับไปเจอนิริสกำลังยืนจังก้าอยู่หน้าประตูห้อง สายตาคมกริบจ้องมา ทำเอาเกวลินรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวแทบจับไข้ เขามาทำไม นี่มันเป็นเวลางานไม่ใช่เหรอ
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้น สายตาหวาดระแวงจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังเดินอาดๆ เข้ามาในห้อง แต่ละย่างก้าวของเขา มันกำลังข่มขวัญเธอให้กระเจิง
“ทำไมไม่ไปทำงาน”
“ฉะ...ฉันลาออกแล้ว”
“ลาออก?”
“ใช่! ฉันบอกคุณลุงแล้ว จะไม่ไปทำงานที่นั่นอีก”
“ทำตัวเป็นเด็กๆ คิดจะทิ้งงานก็ทิ้ง”
“คุณออกไปจากห้องฉันเลยนะ ถ้าจะมาพูดเรื่องงาน...เพราะฉันลาออกแล้ว!” ปากตอบ แต่สายตากลับมองเมินไปทางหน้าต่าง เพราะยังไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ ได้แต่ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ ไม่พอใจ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
“แต่ฉันมี!” ท่าทางของนริสดูซีเรียส และจริงจัง เกวลินจึงนิ่งเงียบ รอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“ตกลงเธอจะแต่งกับไอ้วิชญ์ให้ได้ใช่มั้ย”
