Neredeyse üç hafta geçmişti ama ondan hâlâ ses çıkmamıştı. Elim yüreğim de onu bekliyordum. Ev o kadar boştu ki hele ki gece uyumak kesinlikle benim için işkenceydi. Kocamın sürekli içimde olmasına, gülmesine, konuşmasına, karı koca gibi olmamıza çok alışmıştım.
Onsuz ben nasıl yaşamıştım hâlâ aklım almıyordu. Şu an bunun farkındaydım. Koskaca altı yıl ömrümüzden en güzel zamanı almıştı. Şimdi o zamanlarda beraber olsak çok mutlu olacağımız belliydi.
Şimdi evde tek başıma olmak bana korkunç geliyordu. Hele ki şu üç hafta onsuz olmam, her yatağa girdiğim de ağlamadan uyuyamıyordum. Nasıl alışmıştım ona böyle bilmiyorum ama bir an önce gelmesini istiyordum.
Evet bunu kaçırmış olabilirdik ama o geldikten sonra bunu telafi edecektik. Bundan sonra hep birlikte olacaktık. Birbirimizi bırak
