Evden çıkmadan aynaya baktığım da kendime şans dileyip bir öpücük atarak evden çıktım. Arabayla onların evine giderken bir yandan da içim içimi yiyordu. Tam kapılarının önüne geldiğim de artık vazgeçmek için çok geçti.
Zaten vazgeçmek gibi bir düşüncem de yoktu. Derin bir nefes alıp zile bastım. Kapıyı Adem açmıştı, ona bakarken içimi heyecan doldurmuştu. Salona yönlendirerek içeriye geçtiğimizde koltuklara oturduk. Aslında oda sanki benin gibi heyecanlıydı.
"Bir şey mi buraya geleceğinden haberim yoktu." dediğin de gözlerinde sanki onunda özlem vardı.
Ayrıca şu bir ay da zayıfladığını da görebiliyordum. "Seninle konuşmaya geldim. Eşin evde değil mi?" diye sordum.
"Boşandım." tek kelime bile beni heyecandan öldürebilirdi.
Doğrumu duyuyordum. "Boşandım mı?" diye sordum.
"Evet." d
