อาเหมยที่ทั้งเหนื่อยทั้งระบม เมื่อเข้ามาในห้องเธอก็หลับไม่รู้เรื่อง จนครึ่งค่อนคืน เธอมีความรู้สึกอึดอัด เหมือนมีอะไรกอดรัดอยู่ 'ไอ้เหมยแกฝันว่าถูกงูรัดเหรอว่ะ ก็ไม่น่าจะใช่ หรือว่าจะเป็นผีอำ ต้องใช่แน่ๆ พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยเหมยด้วย ถึงเหมยคนสวยจะโหด แต่ก็ไม่ชอบสิ่งเร้นลับนะ' อาเหมยได้แต่คิดในใจ เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา กลับเจอท่านผู้พันหน้ามึนนอนกอดเธอไม่ปล่อย
“ไอ้พี่ใหญ่ ปล่อยเดี๋ยวนี้ เข้ามาได้ยังไง” อาเหมยดิ้นขลุกขลัก พยายามให้ตัวเองออกจากอ้อมกอดของคนตัวโต
“อย่าดิ้น เดี๋ยวอย่างอื่นตื่นขึ้นมาแล้วจะยุ่ง ส่วนที่ถามเข้ามาได้ยังไง พี่ก็เดินเข้ามาทางประตูนะสิ เราก็ถามแปลก ส่วนจะถามว่ารู้ได้ยังไงว่าอยู่ห้องไหน ตอนเราถามและขอกุญแจจากเสี่ยวหลินพี่ก็นั่งอยู่เลยได้ยินเต็มสองรูหู อย่าลืมว่าพี่เป็นทหารเรื่องสะเดาะกุญแจไม่ใช่เรื่องยาก”
จ้าวหมิงเย่วหน้ามึนตอบ เขาเพียงแค่เขามา
