ALEJANDRO, THE DOMINANT POLITICIAN

CHAPTER NINETEEN

Hindi talaga nagpa-awat si Alejandro. Hindi pa ito nakuntento, mula banyo hanggang sa kama nito ay walang sawa siyang inangkin. Parang hindi ito nauubusan ng lakas. He seemed a different man while taking her.

May mga pagkakataon kasi na nasasaktan na siya sa ginagawa nito sa kanya. Ramdam niya ang pagbaon ng mga ngipin nito sa balikat niya habang inaangkin siya nito mula sa likuran. Pati mga daliri nito, mahigpit na bumabaon sa kanyang balat.

           "Oh s**t!" Panay ang pagmumura nito habang umuulos. Bigla din nitong tinampal ang kanyang pang-upo. Nakagat niya ang labi, baka sakaling mabawasan ang sakit na dulot nito.

           "Alejandro, ano ba? You're hurting me already!"

Pilit siyang kumakawala subalit tila wala itong naririnig. Patuloy ito sa mabilis nitong paggalaw sa kanyang likuran, waring may inaabot na kung ano. Kusa itong umalis sa kanyang likuran ng matapos ito.

Mabilis siyang lumayo dito at nilinis ang sarili. Binaklas niya ang kamay nitong bigla na lang ipinulupot sa baywang niya.

          "I need to go..."

         "Walang aalis! Dito ka lang!" matigas nitong sabi, ang mga mata nito ay mabalasik na nakatingin sa kanya.

        "What are you up to? Bakit ka ba nagagalit?" Pigil niya ang boses. Nahihiya siya. Baka marinig sila sa labas.

Hinaklit nito ang kanyang braso. "Bakit ka ba nagmamadaling umuwi? Dahil ba kay Bobby? Ano?"

Hindi siya makapaniwala. Anong bang pumapasok sa isip nito at bigla na naman nagalit? At bakit nasali sa usapan nila si Bobby?

           "Ewan ko sa'yo, Alejandro. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang umiinit ang ulo mo. A-ano ba-"

            "Naghihintay ba si Bobby sa bahay mo kaya nagmamadali kang umuwi? Sumagot ka!"

          "You're hurting me...." Madiin na kasi ang hawak nito sa kanyang braso.

           "Talagang masasaktan ka kapag hindi ka tumigil sa kalandian mo! Hindi ka pa makuntento sa akin at pag-uwi mo, gusto mong may Bobby pang naghihintay sa'yo!"

Mabilis na dumapo ang palad niya sa mukha nito.

             "Gago!" Kusang lumipad ang kamay niya sa mukha nito. How dare he accused her of something she's not capable of doing!

Nakita din niya kung paanong namula ang mukha nito. At kung paanong naglabasan ang mga ugat nito sa kamay. He's aura screams danger. Inilang hakbang nito ang pagitan nilang dalawa at marahas siyang initsa sa ibabaw ng kama. He claim her, gone was the gentleness of him. Kasabay ng pag-ulos nito sa ibabaw niya ay ang pagpatak ng kanyang mga luha. Mukhang hindi rin ito apektado dahil patuloy pa rin ito sa ginagawa. Hinawakan nito ang magkabila niyang kamay habang umuulos sa ibabaw niya.

    "Alejandro...not like this!Oh, God!" He was not holding back. He claims her lips making her gasp.Halos pangapusan siya ng hininga.

Hanggang saan niya kayang pakitunguhan ang binata? Yes, she love him but she's already starting to lose herself. Dahil sa ginagawa nito ngayon sa kanya, nagdadalawang-isip na siya kung tama bang pinapasok niya ito sa buhay niya.

Natatakot siya. Nang matapos ito sa ginawa sa kanya, hinawakan nito ang kanyang baba at tiningnan siya sa mga mata.

            "I own you. You are mine. Mine alone. Always remember that." Mapagparusa ang halik na iginawad nito sa kanya bago ito nagtungo ng banyo. Narinig na lang niya ang paglagaslas ng tubig mula sa banyo. Naging mabilis ang kanyang kilos. Nagbihis siya at inayos ang sarili. Mabuti na lang at walang tao sa likod kaya doon siya nagdaan. Kahit nagtataka, tinulungan pa rin siya ni Carlo na makalabas ng mansiyon. Panay ang tingin nito sa kanya ngunit hindi ito nagtanong.

Mabuti na lang at natawagan na niya si Bobby upang sunduin siya. A minute after ay naroon na ito sa harapan niya .Maraming tanong sa mukha nito pero umiling siya, saying that she's not yet ready to talk about it.

Nakahinga siya nang maluwag ng umandar na ang sasakyan ni Bobby. Noon lang niya napagtanto na kanina pa pala niya pinipigil ang kanyang hininga. Pati ang puso niya, malaks ang pagkabog.

            "Are you, okay?"

Tumango lang siya at hindi na umimik pa. Mabuti na lang at hindi na ulit ito nagtanong pa. She's not in the mood to talk about it now.

Hindi na niya inantay na pagbuksan siya nito ng pinto. Bumaba na agad siya at hinarap ito.

        "Okey lang ba kung gusto ko munang mapag-isa?"

Wala itong nagawa kundi ang tumango kahit alam niyang nag-aalangan ito. He sigh in defeat.

         "But if you need anything, I'm just a phone call away, okay?"

        "I know...and thank you, Bobby."

Hinatid pa niya ng tanaw ang papalayong kotse nito bago siya pumasok ng bahay. Mabuti na lang at wala siyang pasok. Makakapagpahinga siya ng matagal-tagal. Hindi lang ang kanyang katawan kundi maski ang kanyang puso at isipan. She need to shut down all that had happened since last night. Mula sa nangyaring insidente kasama si Alejandro hanggang sa nakaraan ng kanilang mga magulang at hanggang sa ginawa nito sa kanya.

Hindi katanggap-tanggap ang ginawa nito.

Feeling drained and exhausted, she didn't notice that she had fallen asleep. Nagising na lang siya sa sunod-sunod na pagtunog ng kanyang cellphone. Nang tingnan niya, it was Carol.

         "Hello..."

       "Rosaline, kailangan mong pumunta sa ospital!" Biglang nawala ang antok niya ng marinig ang salitang ospital. She could feel the panic in Carol's voice.

Napabangon siya mula sa pagkakahiga, pati siya nataranta na rin.

          "Bakit? Anong nangyari?" Napuno na agad nang takot ang kanyang dibdib hindi pa man niya alam ang nagyari.

          "Naka-confine dito sa St. Agustine's Hospital si Bobby!" Narinig niya ang pag-iyak nito.

          "Ano! Bakit? Anong nangyari kay Bobby?" Wala siyang maisip na gagawa ng masama dito. He's such a nice guy. Halos lahat ng nakakakilala dito, alam kung gaano kabait ang binata.

         "He was beaten badly," sagot ni Carol. "But don't worry, he's out of danger now. Kailangan lang niyang magpahinga ng ilang araw.

         "Oh my God!" Naawa siya rito. Malang napagtripan na naman ito. Kahit noong nasa high school pa lang kasi sila noon. Napagtripan na rin ito ng mga lalakeng walang magawang maganda sa mundo.

            "Antayin mo ako diyan, Carol." Mabilis niyang ibinaba ang tawag at nagmadali siyang magbihis upang makapunta ng ospital. Dinampot niya ang susi ng kanyang kotse a mabilis iyong mnaneho patungo ng ospital.

Nadatnan niya si Carol na aligaga at nakabantay sa labas ng inuukopang kwarto ng binata. Palakad-lakad ito at hindi mapakali. Agad itong yumakap sa kanya ng makalapit siya. Ramdam niya ang panginginig ng buong katawan nito. She must really be scared. Dahil na rin siguro alam niyang may lihim itong pagtingin sa binata kaya labis ang pag-aalala nito.

            "What happened? Sino daw ang nambugbog sa kanya?"

            "Hindi ko alam. Ayaw niyang magsalita, eh. Kahit nga sa pulis ay ayaw niyang magreport."

Umiling siya. "Hindi pwede. Paano kung mangyari pa ulit ito?"

          "Hindi ko alam, Rosaline. Basta, mahigpit niyang ipinagbilin na dapat hindi na palalain pa ang nangyari."

She felt defeated. "Bakit narito ka sa labas? Sinong kasama niya?"

Nakita niya kung paanong nalungkot ang mukha ng kaibigan.

           "May tinawagan siyang babae. Siya niyang kasama ngayon."

Hinawakan niya ito sa kamay at hinila papasok sa loob.

            "Ayoko silang makita." Carol is hurting. Nakikita niya.

           "Kukumustahin lang natin siya. After that, uuwi na tayo. Tutal may nagbabantay na naman sa kanya eh."

Hindi niya ito hinayaang tumanggi at hinila talaga niya ito papasok sa loob.

Booby seemed okay pero tipid itong magsalita. Mukhang ayaw ng pag-usapan pa ang nangyari.

        "Okey ka na ba talaga?" Tumango ito.

        "Are you sure?"

Narinig niya ang pagtawa nito. "Ang kulit mo. Mabuti pa ay umuwi na kayo ni Carol. By the way, I want you to meet my cousin, Allie. Allie, Rosaline, and Carol. Mga kaibigan ko sila dito sa San Agustine."

Tumayo ang pinsan nito at kinamayan sila.

       "Nice meeting you two...Rosaline and Carol." Ngumiti ito sa kanila.

Naramdaman naman niya ang paghinga nang malalim ni Carol. Mukhang nabunutan ito ng tinik dahil sa narinig.

Mga isang oras muna silang namalagi sa kwarto ng binata bago nila napagpasyahang umuwi. Napansin kasi nilang dumidilim na. It's almost six in the evening kaya madilim na. Dumagdag pang makulimlim na naman ang kalangitan. Nagbabadya ng malakas na pag-ulan.

           "Mauna na kami, ha? Mukhang uulan pa kasi, eh. Mahirap ng maabutan sa kalsada." Pamamaalam niya.

            "Mag-iingat kayong dalawa." Magkasabay na wika ng magpinsan.

          "We will." They waved goodbye at them.

Habang naglalakad pabalik ng sasakyan, nakita niya ang pagngiti ni Carol.

           "Akala mo, girlfriend no?" Pang-aasar niya rito.

          "Tigilan mo 'ko!" Nagmamadali itong naglakad patungo sa kotse nito.

          "Selos ka no?" Dagdag pa niya.

           "Che! Umuwi ka na!" Namula bigla ang mukha nito. But she can tell that she's enjoying it.

Magkasabay silang umalis ng ospital ni Carol. Ito ay para sunduin ang parents sa bus terminal galing ng Manila. Siya naman ay diretsong uwi ng bahay. Only to find out that Alejandro was already waiting at the entrance of her house.

Kahit kinakabahan at natatakot, pilit niya iyong pinaglabanan. Nagkunwari siyang hindi niya ito nakikita at tuloy-tuloy na pumasok sa loob ng kanyang bahay. She don't want to get near him now ngunit alam niyang hindi niya ito maitataboy ngayon. Ramdam niya ang bigat sa bawat hakbang nito habang nakasunod sa kanyang likuran.

        "What do you want?" Mas malamig pa sa yelong tanong niya rito.

Hindi ito umimik, nanatiling nakatitig sa kanya. Ngunit ramdam niya ang pagngangalit ng mga bagang nito. Ramdam niya ang galit na gustong kumawala mula rito. She could see it in his eyes.

        "I said, what do you want?" tanong ulit niya rito pero ngayon, tumaas na kanyang boses. Mukha kasing nabibingi na ito dahil sa sobrang galit na nararamdaman.

Mapakla siyang ngumiti. Diretso niya itong tinitigan sa mga mata. "Oh, baka naman, gusto mong kumpirmahin kung malandi nga ba ako? At kung ilang lalake ang kinalantari ko kanina pagkatapos mo?"

She could help but admire herself for having the courage to say things like that. Subalit nakaramdam siya ng takot ng dumilim ang ekspresyon ng mukha nito. Inilang hakbang nito ang pagitan nila, naramdaman na lang niyang nasa leeg na niya ang kamay nito. He was gripping her neck while her back being pinned on the wall. Gusto niyang kumawala mula rito ngunit tila bakal ang mga kamay nito. Inilapit nito ang mukha sa kanyang tainga, dinilaan iyon at kinagat-kagat.

            "Sundin mo lang ako at sinisigurado kong walang masasaktan. O, baka gusto mong madagdagan pa ang nangyari sa kaibigan mo?" bulong nito sa kanyang tainga.

Namilog ang mata niya ng mapagtanto ang sinasabi nito.