ตอนที่ 2...
1636 Words
“พลอย”
“อ้าว! พี่เมย์” พลอยภัทรตอบเสียงสดใส แปลกใจที่เมษามาอยู่ตรงนี้ ปกติพี่สาวจะง่วนอยู่อีกฝั่งของร้าน
“พลอยหาค่าเทอมได้ครบหรือยัง”
“ครบแล้วค่ะ ทำไมเหรอคะ”
“อ๋อ พี่คิดว่ายังไม่ครบ เลยจะมาชวนให้พลอยไปลองเสิร์ฟให้แขกชั้นสองน่ะ”
“ขอบคุณค่ะพี่เมย์ แต่ไม่ดีกว่าค่ะ” เธอปฏิเสธอย่างมีมารยาท
การเป็นพนักงานเสิร์ฟบนชั้นสอง เป็นที่ร่ำลือว่าไม่เพียงแค่เสิร์ฟ แต่ต้องดูแลลูกค้าอย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษ และวันนี้ยังต้องแต่งตัวในชุดกระต่ายสุดเซ็กซี่ ซึ่งเธอไม่เคยคิดจะใส่มันเลย
“งานนี้แค่เสิร์ฟจริง ๆ นะพลอย แขกมีแค่สองคน ลูกค้าคนนี้ทิปหนักมากเลยนะ พี่รับประกันเลยว่าไม่ต่ำกว่าหนึ่งหมื่น” เมษาหลอกล่อด้วยตัวเลข ในฐานะพี่สาวบ้านใกล้เรือนเคียง เสียงทะเลาะเบาะแว้งของพลอยภัทรกับแม่เมื่อตอนบ่าย ดังมากพอจะทำให้รู้ว่าน้องสาวต้องการใช้เงินจำนวนมาก
“หมื่นนึงเลยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ แต่ถ้าพลอยไม่สนใจ พี่ขอไปชวนคนอื่นต่อนะ”
“เดี๋ยวค่ะพี่เมย์” พลอยภัทรรั้งไว้ สามเดือนที่ทำงานที่นี่ มีแขกหลายคนถามว่าเธอรับเงินพิเศษหรือเปล่า แต่เมษาก็คอยบอกลูกค้าเสมอ ว่าไม่ได้รับงานประเภทนั้น ถ้าพี่สาวรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว คงหวังดีให้ไปเสิร์ฟเอาทิปจริง ๆ
“ว่า?”
“พลอยอยากทำค่ะ แต่พลอยไม่ใส่ชุดกระต่ายได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้หรอกพลอย ยังไงก็ต้องใส่จ้ะ”
พลอยภัทรคิดหนัก จริงอยู่ที่เคยเห็นคนอื่นใส่จนชินตา แต่พอคิดภาพชุดพวกนั้นอยู่บนร่างกายตัวเองแล้วไม่น่าเข้าท่า ถ้าใส่แค่หูกระต่ายก็น่าจะพอไปวัดไปวา แต่ใส่ทั้งชุด คนเห็นอาจจะตาบอดก็เป็นได้
“คิดเยอะเกินไปแล้วพลอย ใส่เดินอยู่ในห้องเฉย ๆ ไม่มีคนอื่นเห็นหรอก พอแขกไปพลอยก็เปลี่ยนชุดก่อนลงมาข้างล่างก็ได้”
“พลอยอยากได้เงินนะคะ แต่พลอยไม่กล้าใส่จริง ๆ ค่ะ”
“เขินเหรอ”
“ค่ะ”
“งั้น... เอาแบบนี้ดีมั้ยพลอย”
“แบบไหนคะ?”
“เดี๋ยวพี่พาไปเปลี่ยนชุดที่ชั้นสอง วันนี้มีห้องว่างอยู่ เปลี่ยนชุดเสร็จพลอยก็เข้าไปดูแลแขกที่ห้องข้าง ๆ ไม่ต้องเดินผ่านคนเยอะ แบบนี้ดีมั้ย”
“ก็... ดีค่ะ”
“โอเค เดี๋ยวพี่ไปหยิบชุดมาให้ แล้วก็...” เมษามองพลอยภัทรตั้งแต่หัวจรดเท้า คาดเดาสัดส่วนคนตรงหน้าด้วยสายตา ทว่าก็มีส่วนหนึ่งที่ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก มือเลยดึงเสื้อไปด้านหลังให้เนื้อผ้าแนบไปกับหน้าอก
“รอพี่ตรงนี้แปบนึงนะ”
“ค่ะ” พลอยภัทรยิ้มน้อย ๆ เมื่อพี่สาวเดินไปก็รีบทำให้เสื้อที่ไซซ์ใหญ่กว่าตัวกลับคืนสภาพ และเมื่อเปลี่ยนมาใส่ชุดกระต่ายสีดำแสนเซ็กซี่ก็ประหม่ากว่าครั้งไหน ๆ หน้าอกหน้าใจแทบจะล้นออกมาจากเกาะอกเลย
“พลอยเปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั้ยคะ”
“ไม่ทันแล้วจ้ะ มั่นใจเข้าไว้ เออ! พี่บอกเรื่องนี้หรือยัง”
“เรื่องอะไรคะ”
“เดี๋ยวจะมีน้องอีกคนมาช่วยเสิร์ฟด้วย แต่พี่บอกตรง ๆ นะพลอยว่าเสิร์ฟชั้นสอง ไม่ใช่แค่ยกจาน ยกน้ำเสิร์ฟ อาจจะถูกมองบ้างอะไรบ้าง ตรงนี้พลอยรู้อยู่แล้วใช่มั้ย”
“ค่ะพี่เมย์”
“โอเค งั้นพร้อมนะ” เมษาตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จได้ แนบเนียนจนคนถูกหลอกไม่เอะใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ค่ะ” พลอยภัทรสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มองตัวเองในกระจกแล้วบอกให้สู้ เงินหนึ่งหมื่นไม่ได้หาง่าย อดทนทำอะไรที่ไม่อยากทำสักหน่อยก็คงไม่ตาย
แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูเมษาก็รู้สึกผิดขึ้นมา ระหว่างรอคนข้างในเปิดประตูก็อยากพาพลอยภัทรหนีไป แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกเสียแล้ว
“พลอย”
“คะ?” เธอสงสัยว่าเมษาเป็นอะไร บีบข้อมือไว้แน่นจนเริ่มเจ็บ แต่ปากก็ยังคลี่ยิ้ม
“สู้ ๆ นะ”
“ค่ะ”
เมษาเงยหน้ามองคณกร ส่งสายตาที่รู้กันเพียงสองคนว่าตอนนี้มีของดีมาเสิร์ฟแล้ว ทว่าพลอยภัทรกลับรู้สึกไม่ชอบมาพากล เมื่อหลังถูกดันให้เข้าไปด้านใน แต่ก็ไม่คิดมากเมื่อพี่สาวยังไม่หายไปไหน
“น้องยังมือใหม่ ผิดพลาดตรงไหน อย่าเพิ่งโกรธกันนะคะ”
“ครับ”
“เสร็จแล้วโทรหาพี่นะพลอย เดี๋ยวพี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน”
“ค่ะ”
เมษาก้มหัวให้คณกรแล้วเดินจากไป พลอยภัทรได้แต่หายใจเข้าลึก ๆ ท่องว่าเห็นแก่เงินเข้าไว้ และนี่เป็นทางลัดที่จะพาตัวเองออกจากขุมนรกได้เร็วที่สุด
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ เชิญทางนี้ครับ”
เธอเดินตามเขาไป สองมือประสานไว้ข้างหน้า ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องที่แสงไฟสลัว แปลกใจที่ในนี้มีตัวเองเป็นพนักงานเสิร์ฟเพียงคนเดียว
“เอ่อ... ขอโทษนะคะลูกค้า”
“ครับ?”
“ลูกค้ามาคนเดียวเหรอคะ” ดวงตาคู่สวยมองหน้า ปากคลี่ยิ้มสดใสรอคำตอบ แต่คณกรยังไม่ได้พูดอะไร เจ้านายก็เดินออกมาจากมุมห้องที่พลอยภัทรไม่ได้ให้ความสนใจ
“นี่คุณภวิศ คนที่คุณต้องดูแลคืนนี้ครับ”
“ส... สวัสดีค่ะ” กระต่ายน้อยยกมือไหว้ จากที่เห็นคณกรแล้วเบาใจว่าไม่ใช่คนหื่นกาม ตอนนี้ใจร้อนวูบวาบเมื่อเห็นผู้ชายอีกคน
“สวัสดีครับ”
เขาสูง... แต่ไม่ผอมแห้ง
บึกบึน... แต่ไม่น่ากลัว
เสียงอ่อนนุ่ม... แต่สายตาแข็งกร้าวเหมือนตัวร้ายในละคร
และในขณะที่พลอยภัทรกำลังมองภวิศอย่างพิจารณา เธอก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้คณกรออกจากห้องไปแล้ว
“มานั่งนี่สิ” เขาเลื่อนเนคไทออกจากคอ ปลดกระดุมเม็ดบนสุดบนเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว ก่อนจะนั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง แล้วจ้องมองพลอยภัทรที่เดินตัวสั่นมาหา
“ตรงนี้” ภวิศมองไปที่ตัก ถึงจะแข็งกว่าเบาะ แต่นี่คือที่ที่เธอควรวางลงก้นกลมกลึงลงมา
“หนูไม่ได้รับงานแบบนั้นนะคะ น่าจะมีการเข้าใจผิดค่ะ” พลอยภัทรไม่ทำตามคำสั่ง เธอยืนก้มหน้าแล้วบอกอย่างตรงไปตรงมา แต่ก็ไม่กล้าพูดจาห้วน ๆ กับลูกค้าวีไอพี
“ผมรู้ ผมเห็นคุณเดินเสิร์ฟอาหารอยู่ข้างล่าง แล้วคุณก็หายไป แล้วคุณมาก็อยู่ตรงนี้”
สิ่งที่ภวิศพูดทำให้พลอยภัทรเข้าใจว่าถูกแอบมองมาตลอด เลยสงสัยว่าเมษาได้รับคำสั่งมาหรือเปล่า แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามให้เรื่องยืดยาว ใช้เวลาในห้องนี้ให้สั้นที่สุด คือสิ่งอยู่ในความคิดของเธอ
“ขอบคุณที่เชื่อค่ะ หนูขอตัว...”
“เดี๋ยว”
พลอยภัทรตัวแข็งทื่อ จากที่จะเดินออกไปก็หันกลับมาเหมือนหุ่นยนต์ถูกสั่งการ
“เมษาบอกว่าคุณจะได้เงินเท่าไหร่”
“จะได้ทิปหนึ่งหมื่นค่ะ”
“งั้นเหรอ” ภวิศยิ้มมุมปาก นี่ไม่ใช่เงินมากมายอะไรสำหรับเขา แต่ก็มากพอให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังร้อนเงิน
“ผมให้ห้าหมื่น แต่คุณต้องทำอย่างอื่นด้วย” เขาไม่พูดเปล่า มือปลดหัวเข็มขัดกับกระดุมกางเกง รูดซิปให้เธอทำงานง่าย ๆ เพราะมั่นใจว่าเธอไม่เชี่ยวชาญ
พลอยภัทรไม่ได้อ่อนต่อโลกจนไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร ตั้งแต่มาทำงานที่ผับ เห็นลูกค้าจับคู่กันพลอดรักอยู่ทั่วทุกมุมร้าน บ้างกอดจูบ บ้างก็ลูบคลำ พากันปลดปล่อยโดยไม่อายใคร คล้ายว่าทุกคนรู้เห็นเป็นใจให้มีความสุขตามต้องการ
ภวิศมองเธอเงียบ ๆ ไม่เร่งเร้า ไม่กดดัน และเชิญชวนคนที่กำลังลังเลด้วยการปลดกระดุมเสื้อที่เหลือออกให้หมด หยิบเบียร์มาจิบแล้วอ้าขาออกเล็กน้อย เพื่อให้เธอคล้อยตามอารมณ์ที่เอ่อล้นจนเผลอกลืนน้ำลาย
“ขอตัวนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ” พลอยภัทรตั้งสติ ไม่ได้มีปัญหากับการใช้เรือนร่างแลกเปลี่ยนกับเงินตรา แค่นี่ไม่ใช่วิธีที่พร้อมจะทำเท่านั้นเอง
“หนึ่งแสน”
เมื่อใจแข็งกว่าที่คิดไว้ เงินเลยเพิ่มขึ้นให้อีกเท่าตัว ภวิศไม่อยากปล่อยให้เด็กสาวที่มั่นใจแล้วว่าเป็นคนเดียวกับที่หน้าบ่อนหลุดลอดไปจากสายตา จนกว่าจะแน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นคนของตำรวจหรือศัตรู การเจอคนไม่หวังดีมาทั้งชีวิต ทำให้อดคิดไม่ได้ว่ากระต่ายตัวนี้ อาจจะเป็นแผนการที่มีจิรภาสกับเมษาอยู่เบื้องหลัง
ทว่าพลอยภัทรไม่รับข้อเสนอ ขาก้าวตรงไปยังประตู แต่ก่อนที่มือจะเอื้อมไปเปิด หลังก็ถูกประชิดด้วยอกแกร่งและมือหนาที่จับเอวไว้ก็ทำให้ตัวแข็งทื่อ
ภวิศลูบไล้ไปตามหน้าท้อง ไล่มือลงไปอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่นไปตามต้นขาสวย ค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าใต้ชายกระโปรงอย่างแผ่วเบา
“อยู่กับผมก่อนนะครับ” เสียงแหบพร่ากระซิบแนบหู ปลายจมูกแตะลงบนไหล่มน มือไม้ซุกซนเลื่อนขึ้นมาวางใกล้หน้าอกภายในไม่กี่วินาที แต่ทุกการเคลื่อนไหวนุ่มนวลดุจปุยเมฆ
ภวิศจุมพิตเบา ๆ ที่ต้นคอ สูดกลิ่นกายสาวแสนน่าค้นหา อยากรู้ว่าเธอมีอะไรซ่อนไว้ ตัวสั่นเพราะหวาดกลัวหรือเป็นการแสดง ลีลาจะเร่าร้อนแค่ไหนเมื่อได้ร่วมรักกัน
- Writer
