“คือแบบ...”
“แบบ...?”
“แบบไรลิน” พลอยภัทรถามนลินดาที่อ้ำอึ้ง รอฟังจนเริ่มไม่อยากฟังแล้วนะเว้ย
“คุณวิศเค้าเป็นไรของเขาวะ”
“เป็นบ้าไง”
“ท่าจะจริง” นลินดาเห็นด้วยโดยไม่โต้แย้ง ตายังคงจ้องมองบิลค่าเช่าหอพักที่ถูกชำระล่วงหน้าถึงหน้าปี ด้วยเหตุผลที่บอกว่าอยากชดเชยกับเรื่องที่ทำให้เคยเดือดร้อนเท่าที่จะทำได้
“ดีที่เขาไม่ยัดเยียดจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ด้วย”
“เออ ถ้าจะทำขนาดนั้นฉันน่าจะเหมือนเมียน้อย ส่วนแกเป็นเมียหลวง”
“หุบปาก!”
“55555555 ดุสมกับเป็นเมียมาเฟีย” นลินดาหัวเราะร่า ชอบใจที่ยั่วโมโหเพื่อนได้สำเร็จ
“กลับห้องตัวเองไปลิน รำคาญ”
“แหม... คิดว่าไม่รู้เหรอว่าไล่ทำไม”
“ฉันไล่แกทำไม?”
“เดาไม่ยาก เดี๋ยวคุณวิศจะมาหาล่ะสิ อุ๊ย! เรียกผิด เดี๋ยวนี้ต้องเรียกพี่วิศแล้ว”
“อยากด่าว่ะลิน”
“ซ้อมเป็นเมียขี้บ่นเหรอ”
“แล้วแกกับคุณกรนี่ยังไงอะ”
“อะไรพลอย”
“ก็เปลี่ยนเรื่องไงลิน ฉันพูดเรื่องแกไม่ได
