“อย่าร้อง... หนูเพ็ญจ๋านี่ลุงเอง”
เสียงกระเส่ากระซิบข้างหู เพ็ญพรโล่งใจ อาการขัดขืนค่อยๆ คลายลงเมื่อรู้ว่าเป็นเขา
หลังจากมีสัมพันธ์สวาทสุดเร่าร้อนเมื่อคราวนั้น หล่อนก็จดเขาได้ในทุกรายละเอียด จำได้แม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของหาญ
แม้จะเป็นเพียงความใกล้ชิดในช่วงสั้นๆ เพียงไม่กี่วันที่ได้เจอกัน หากสัมพันธ์สวาทสุดเร่าร้อนที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ก็ทำให้หญิงสาวจดจำได้แม้กระทั่งลมหายใจร้อนๆ ของหาญที่กำลังรินรดต้นคอของหล่อนอย่างจงใจปลุกเร้า เขากดจมูกจูบไซ้ทำเอาสยิวสุดๆ เกิดอาการแก้มร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ลุงคิดถึงหนูเหลือเกิน”
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก หาญมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างของหล่อนถูกรวบรั้งเข้ามาหลบหลังเหลี่ยมเสาคอนกรีตหลังบ้าน
“ให้ลุงชื่นใจนะครับ… สาวน้อยของลุง”
เสียงของหาญกระเส่าสั่นไปด้วยความปรารถนาร้อนแรงอยากร่วมรัก
“อุ๊ย… จะเอาตรงนี้เลยหรือคะ
