เมียเสี่ย

คนที่เจ็บ

หลังจากใช้เท้าเปิดประตูห้องนอนได้ ก็ใช้เท้าถีบมันกลับไปที่เดิมเบาๆ เดินไปที่เตียงกว้างที่ตัวเองใช้หลับนอน ก่อนจะวางร่างของเธอลงอย่างเบามือ เขาอยากเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอเองก็ไม่อยากจะหย่ากับเขา

“ไอซ์ขอบ้านหลังนี้ได้ไหมคะ”

อารยาปาดน้ำตาออกจากหน้า มองด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอน เธอไม่ต้องการอะไร แต่บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเธอ เธออยากเก็บช่วงเวลาที่มีรวมกันไว้ที่นี่ ไม่อยากให้ผู้หญิงคนต่อไปของเขา เข้ามาเหยียบย่ำความรู้สึกที่เธอมี

“ได้สิ”

อัครราชผละออกไปอย่างรีบร้อน เขานึกว่าเธอจะยื้อจนถึงที่สุด ที่แท้ก็อยากได้อะไรที่มีค่ามากกว่าเงินสิบล้านกับบ้านที่ชะอำ เขาหลงคิดว่าเธอต่างจากคนอื่น ที่แท้ก็ไม่ต่างกัน

“งั้นคุณก็เก็บของออกไปซะสิ เก็บออกไปตอนนี้เลย”

อารยามองด้วยสายตากรุ่นโกรธ คงอยากจะหย่าจนตัวสั่นสินะ ถึงยอมยกบ้านที่เป็นมรดกตกทอดของตัวเองให้เธอ อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ที่ได้หัวใจสามีเธอไปครอง

“อะไรนะ! ตอนนี้ เธอจะบ้าเหรอ”

“ไม่บ้าหรอกค่ะ ในเมื่อเสี่ยออกปากตกลงยกให้แล้ว เสี่ยก็ต้องย้ายของๆ เสี่ยออกไป ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วยค่ะ”

“แต่นี่มันบ้านฉัน! และอีกอย่างฉันยังไม่ได้เซ็นชื่อในใบหย่า อย่าทำตัวแบบนี้นะอารยา เพราะความอดทนฉันมีน้อย เดี๋ยวเธอจะไม่ได้อะไรจากฉันสักแดงเดียว”

อัครราชคว้าใบหน้าสวยหวานให้เงยขึ้นสบตา เมื่อเธอพูดทุกอย่างเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่มีเหตุผล ออกแรงบีบลงไปเบาๆ เมื่อสายตาที่ปกติเย็นชาแต่อ่อนหวาน ดูแข็งกร้าวไม่ยอมใคร

“ฉันเองก็ไม่อยากได้หรอก อยากหย่านักก็หย่าไปเลย ฉันเองก็เบื่อจะทนกับคนอย่างเสี่ย ไอ้แก่ตัณหากลับ”

“อย่าปากดีกับฉันนะอารยา”

อัครราชนับหนึ่งถึงสิบรอบที่ห้า พยายามข่มแรงโทสะลง เพราะไม่อยากคุยกับเธอด้วยอารมณ์ แต่เหมือนเธอพยายามจะยั่วโมโหเขาอยู่ตลอด ด้วยใบหน้าและแววตาท้าทาย

“ฉันไม่ได้มีดีแค่ปากหรอกค่ะ ฉันมีดีทุกอย่าง ดีจนเสี่ยต้องรู้สึกเสียดายแน่ ที่คิดจะหย่ากับฉัน แต่คนอย่างเสี่ยคงไม่เสียดายหรอกเนอะ ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่แน่ไง ปล่อยค่ะ ฉันจะไปเก็บของ”

อารยาออกแรงดึงมือหนาที่บีบคางตัวเองออก แต่เหมือนยิ่งออกแรงดึงเขายิ่งเพิ่มแรงบีบ เจ็บจนน้ำตาซึมแต่ไม่คิดจะขอร้องอ้อนวอนคนแบบเขาเลยสักนิด เสี่ยคงเป็นบ้าไปแล้ว

“จัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จค่อยย้ายออก”

“ไม่! ฉันจะไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย”

“จะรีบไปซบอกมันรึไง”

“คุณพูดบ้าอะไร ปล่อยสิ ปล่อยนะ คุณ อื้อ”

ดิ้นรนจนเหนื่อยไม่พอ ยังถูกริมฝีปากร้อนๆ ขโมยเรี่ยวแรงและลมหายใจไปอีก จูบแรกในวันแต่งงานยังรู้สึกดีกว่าจูบในวันนี้ของเขา จูบเบาๆ ในวันนั้นยังตราตึงมากกว่าจูบรุนแรงที่เขาบดเบียดลงมาตอนนี้ซะอีก

“อืม”

อัครราชครางอย่างพึงพอใจ เมื่อเธอยอมให้เขาจูบในที่สุด ลิ้นหนาสอดแทรกกลีบปากอวบอิ่มเข้าไปด้านใน คว้านชิมรสชาติหวานปนขมเพราะน้ำเมา จนกว่าจะพอใจ ดูดดึงลิ้นเล็กๆ ด้วยจูบที่ช่ำชอง จนเธอไม่มีโอกาศได้ปฎิเสธ ซ้ำยังตอบสนองตามการชักนำของเขาอีกด้วย

“ฮือ พอแล้ว อืม ฉันหย่าแล้วค่ะ”

อารยาหันหน้าหนีทันทีที่เป็นอิสระ ถ้าต้องหย่ากันอย่างน้อยก็ไม่อยากมีอะไรติดค้าง สักวันเธอคงลืมเขาได้เอง อย่ามาทำอะไรแบบนี้ให้เธอรู้สึกดีอีกเลย ได้โปรดเถอะ

“ไม่!”

อัครราชพูดขึ้นด้วยความสับสน เขาไม่อยากปล่อยมือจากเธอเลย มีทางไหนที่จะทำให้เธอเป็นของเขาได้ทั้งกายและใจบ้าง

“คนบ้า! คนโลเล”

อารยาหันกลับมาทุบหน้าอกแข็งแรงสองสามที ก่อนจะพบว่าแรงที่มียิ่งมาก เธอยิ่งเจ็บจึงได้หยุด ถูข้อมือไปมาจนถูกมือหนาคว้าไปจับ

“เจ็บเหรอ? ฉันมากกว่าไหมที่ควรเจ็บ”

อัครราชมองรอยแดงที่คอของเธอ เพิ่มแรงบีบที่ข้อมือจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยว ทั้งที่เขาคิดว่าเธอต่างจากคนอื่น สุดท้ายก็ไม่ต่างกัน ยอมเป็นของคนอื่น แต่ไม่เคยยอมเขาเลย

“เสี่ยจะมาเจ็บอะไร ในเมื่อฉันไม่เคยทำอะไรให้เสี่ยเจ็บ มีแต่เสี่ยที่ทำฉันเจ็บทุกวัน”

“ไม่เคยเหรอ? คิดว่าฉันโง่เหรอ รอยนี่เป็นรอยที่หมามันทำทิ้งไว้หรือไง” อัครราชเปลี่ยนไปขว้าหมับเข้าที่ลำคอระหง ออกแรงบีบเขาๆ บริเวณรอยนั่น ถ้าเขาใจร้ายกับเธอได้ เขาฆ่าเธอตายไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เธอทำแบบนี้กับคนอื่น มานานขนาดนี้หรอก

“มะ ไม่ใช่นะ”

อารยายกมือลูบคอตัวเองเบาๆ ในจุดที่มือใหญ่กำอยู่ ลืมไปเลยว่าเธอถูกเปรมนัสทำแบบนั้น แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไปทำเรื่องน่าอายกับชายอื่นมาสักหน่อย

“คิดสิคิด หาข้อแก้ตัวมาอีก คราวนี้เป็นอะไรล่ะ ไม่ระวัง เผลอ หรือตั้งใจ”

อัครราชตะโกนใส่หน้า หลังจากที่อารมณ์ทั้งหมดที่ควบคุมไว้ขาดผึง เขาต้องถามแบบนี้อีกกี่ครั้ง เธอถึงจะยอมรับ หรือคิดว่าเขาโง่เป็นควาย เลยจะหลอกเขาไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ

“ทำไมคุณต้องโกรธ ในเมื่อคุณก็ทำไม่ต่างกัน ทำไมคุณทำได้ ฉันถึงทำบ้างไม่ได้ ในเมื่อคุณนอกกายฉันก่อน ทำไมฉันจะนอนกับคนอื่นบ้างไม่ได้”

ด้วยแรงโทสะ ทำให้อารยาระเบิดทุกอย่างออกไปด้วยการประชดกลับ นึกเสียใจจริงๆ ที่หลงรักเขา

“ใช่! ในเมื่อมันได้ ทำไมฉันถึงไม่ได้ ไม่ยุติธรรมเลยว่าไหม ทั้งๆ ที่ฉันเลี้ยงดูอย่างดี ทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์” อัครราชใช้ร่างกายคร่อมทับคนที่ขยับตัวหนี ถอดเนคไทออกจากคอ รวมข้อมือทั้งสองที่ทุบตีเขาเข้าหากัน

“อย่าทำบ้าๆ นะคะเสี่ย” อารยาดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว ท่าทางของเสี่ยวันนี้น่ากลัวมาก ปกติเขาอบอุ่นอ่อนโยนและให้เกียตริเธอเสมอ แต่วันนี้เขาไม่ฟังเธอเลย ทั้งยังพยายามมัดมือมันเท้าเธออีก