ตอนที่ 22 : คำพูดไม่ตรงกับการกระทำ
พึบ
ผ้าห่มผืนหนาถูกคลุมร่างอรชรที่นอนขดอยู่บนเตียงอย่างลวกๆ ทำให้ผ้าทั้งผืนคลุมคนตัวเล็กจนมิดไม่เห็นแม้แต่หัว อาทิตย์ยืนนิ่งมองคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มสักพักใหญ่ บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง มือหนากำหมัดแน่นไม่รู้ทำไมตัวเองถึงไม่ทรมานเธอให้หนักกว่านี้ทั้งที่ตอนนี้เธอกำลังทรมานจะเป็นจะตายเพราะพิษไข้เล่นงาน
ร่างสูงเดินไปปรับอุณหภูมิในห้องให้อุ่นขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องปล่อยให้คนตัวเล็กนอนอยู่ใต้ผ้าห่มตามเดิม
"ถ้าเธอตายตอนนี้ฉันคงหมดสนุก"
อาทิตย์เดินออกมาเพียงนิดก็เจอกับแม่บ้านประจำบ้านนี้ที่กำลังแสดงสีหน้าเป็นกังวล
"จัดการให้ผมด้วยครับ ผมต้องเคลียร์งาน" อาทิตย์สั่งเสียงเรียบและเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไป
เที่ยงคืนตรง
ชายหนุ่มเอนกายพิงกับเก้าอี้หนังราคาแพงในห้องทำงาน นิ้วแกร่งนวดขมับตัวเองเบาๆและหลับตาลงเพื่อพักสายตา แต่ภาพข
