Zaman su gibi akıp gidiyor diyen herifi bulursam ağzını burnunu kıracağım, bir ay oldu dava görüldüğünden bu yana ama sanki bir asır gibi geldi bana. Geçmiyor zaman. Ama ben tükeniyorum. Kafayı yememek için çok ciddi çaba harcamak gerekiyor çünkü düşünmek buranın laneti gibi. İçinden çıkılmıyor. Bazen her gün daha fazla bataklığa saplanıyormuşum gibi geliyor. 5 ay değil 3 yıl değil 5 yıl değil.. Çok zorlanıyorum...
Karar açıklandıktan sonra tekrar koğuşa dönmemin üzerinden tam 1 hafta geçti, o yataktan mecburiyet hali dışında çıkmadım. Zorla birkaç lokma yiyebildim. Kimseyle konuşmadım. Salihle bile.. Sadece bir gün Murat abi yanıma oturdu ben durmadan ağlıyorum tabi. Tahmin ediyorlar kararın kötü olduğunu ama halime bakıp sormaya çekiniyorlar. Tedirgin de oluyorlar benim için biliyorum
