“จริงครับ... แม่นวลก็รู้ว่าผมอยากมีลูก แล้วตอนนี้เกดก็ตั้งท้องไม่ได้แล้ว”
นวลพรรณมองหน้าแดเนียลด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ
“แม่นวลจะรับได้ไหม... ถ้าต่อจากนี้ไปเราจะอยู่กันแบบสามคนผัวเมีย”
มาถึงขั้นนี้แล้วแดเนียลไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม
“อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยแดนน์”
“ทำไมล่ะครับ”
“แม่นวลก็แค่รสชาติแปลกใหม่ที่เข้ามาเติมเต็มสิ่งที่แดนน์ขาดหาย”
“แม่นวลทำให้ผมมีความสุขมาก”
“บางทีแดนน์อาจจะแค่หลง... แต่เมื่อเวลาผ่านไปแดนน์ก็จะรู้สึกว่าเราไม่ได้ผูกพันอะไรกันนักหนา”
“ไม่จริงครับ... ผมชอบแม่นวลตั้งแต่แรกเห็น”
มีความดื้อดึงอยู่น้ำเสียงของชายหนุ่ม
“แม่นวลจะพยายามไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”
นวลพรรณกล่าวออกมาด้วยสำนึกของคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ทั้งเรื่องของวุฒิภาวะและความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจที่ยังค้ำคออยู่ตลอดเวลาในฐานะที่ตัวเองเป็น ‘แม่ยาย’ ของเขา
“ผมทำให้แม่นวล
