"แล้วคุณจะอธิบายกับลูกสาวผมยังไง ว่าคุณ...ไม่ใช่..." เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาขณะกำลังขับรถมุ่งหน้าสู่บ้านปัทมาตย์
"อธิบายยังไงน่ะเหรอ ยังไม่รู้เลย" บัวบูชาตอบพลางยักไหล่
"อ้าว! นี่ผมให้คุณมาช่วยนะ จะไม่รู้ได้ยังไง!" ปฐวีถามเสียงสูงเสียจนหญิงสาวต้องยกมือขึ้นมาปิดหู
"นี่คุณ! อยู่ใกล้กันแค่นี้ พูดเบาๆ ก็ได้ หูจะแตกอยู่แล้วเนี่ย จะตะโกนทำไมก็ไม่รู้ ทำเหมือนฉันเป็นคนหูหนวกไปได้" คุณหมอสาวบ่นกระปอดกระแปด
ครู่ต่อมา พ่อเลี้ยงก็เลี้ยวรถเข้าสู่บริเวณบ้านของตน เขาจอดรถเทียบที่หน้าบ้าน ซึ่งในขณะนั้น ก็มีเด็กหญิงตัวน้อยกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตู
"คุณพ่อพาคุณแม่มาแล้ว" หนูน้อยดีใจจนกระโดดโลดเต้น
ดูท่าทางน่าจะหายดีแล้วมั้งนั่น กระโดดได้ซะขนาดนั้น... หญิงสาวเห็นหนูน้อยกระโดดเหยงๆ ได้ ก็คิดว่าคงหายดีแล้ว
"เอาล่ะ ลงรถได้แล้วคุณหมอ หรือต้องให้ผมเปิดประตูให้"
"ไม่จำเป็น ฉันมีมือ" บัวบูชาค่อยๆ ยื่นมือไปเ
