บังเอิญรักลึ้งซึ้ง

ตอนที่ 2 ติดกับอดีต

ติดกับอดีต

นายแพทย์ก้องภพ หรือ หมอก้อง Talks

“ไอ้ก้อง ของขวัญฆ่าตัวตายตอนนี้อยู่ห้อง ICU” เสียงจากไอ้ปั้น[1]ทำให้ผมแทบบ้า ชีวิตแม่งบัดซบได้อีก ทำคนรักเสียใจจนฆ่าตัวตาย แถมยังพรากพรหมจรรย์ผู้หญิงที่ไม่รู้จักอีก

ได้ยินเพื่อนบอกแบบนั้น ผมอยากรีบไปโรงพยาบาล เพื่อไปหาเธอ

แต่...แต่ ผมไม่กล้าสู้หน้าของขวัญ ไม่กล้าสู้หน้าเธอ

“ขวัญ ก้องขอโทษนะ”

กว่าที่ผมจะเข้าไปขอโทษขวัญได้ก็ผ่านไปสามวัน หลังจากนั้นขวัญก็ไม่เคยให้อภัยผมอีกเลย เธอหันไปพึ่งปั้น ทำตัวติดปั้นเพื่อไม่ให้ผมเข้าใกล้ ผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ ผมอยากให้ขวัญให้อภัยผม ถึงเธอจะไม่ยอมกลับมาคบกับผมต่อ ขอแค่เธออย่าเจ็บปวดเพราะคนอย่างผมอีกเลยก็พอ ขอให้เธอสามารถเริ่มต้นใหม่กับผู้ชายที่ดีกว่าผมได้ก็พอ

ห้าปีที่ผ่านมาเป็นเหมือนตราบาปสำหรับผม ห้าปีที่ผมไม่เคยมีความสุขกับการมีเซ็กซ์ ผมไม่รู้ว่าเพราะผมรู้สึกผิดกับของขวัญหรือเพราะเธอคนนั้น

สิ่งที่ทำให้ผมได้ปลดปล่อยทุกครั้งคือการจินตนาการถึงเธอคนนั้น ถึงกลิ่นนั้น แม่งไม่เคยเห็นหน้า แค่คิดถึงกลิ่นเธอผมก็ถึงฝั่งฝันทุกครั้ง บางครั้งผมก็คิดนะว่าผมเป็นไอ้โรคจิต เฝ้าคิดถึงคนที่ไม่เคยจำหน้าได้ ผมจะชอบดูข้างหลังผู้หญิงที่ใส่สายเดี่ยวหรือเกาะอก เผื่อจะเจอผู้หญิงที่มีปานแดงอยู่กลางหลัง แต่ก็ไม่เคยเจอตลอดห้าปี ผมเหมือนตามหาสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง ป่านนี้เธอคงมีแฟนแต่งงานไปแล้วมั้ง คงไม่มาติดแหง็กกับอดีตแบบผมหรอก

ตั้งแต่นั้นมาผมไม่กล้าคบใครอีกเลย เพราะกลัวว่าผมจะไปทำให้เธอเสียใจเหมือนที่ผมทำกับขวัญ ผมไม่กล้าคบใครเพราะกลัวว่าจะไปพรากพรหมจรรย์ของเธอ เหมือนที่ผมเคยทำกับผู้หญิงคนนั้น

ผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอะไร ในทางกลับกันคุณลองคิดดูว่าถ้าผมเป็นเธอคนนั้น เสียพรหมจรรย์ให้ผู้ชายที่ไม่รู้จักไม่พอผู้ชายคนนั้นยังทิ้งเธอไว้ที่ห้องแล้ววิ่งตามแฟนสาวออกไป ผมว่าเธอก็คงเกลียดวันวาเลนไทน์ไม่ต่างจากผมหรอก ผมไม่อยากจะคิดว่าถ้าเกิดเธอมีแฟนอยู่แล้วแต่ดันมาพลาดท่ากับผม มันยิ่งไม่บัดซบไปอีกเหรอ แม้แต่คำขอโทษผมก็ไม่เคยได้กล่าวกับเธอ

หลายวันต่อมา...

“อือ ว่าไงไอ้หมอผี”

“หมอพีโว้ย เรียกชื่อกูให้มันถูกหน่อย” ไอ้พี เพื่อนที่เรียนหมอมาด้วยกันและสนิทกันตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง โทรมาตอนผมกำลังนอนอยู่

“มึงมีอะไรถึงโทรมาหากู”

“วันนี้ไปกินเหล้ากัน”

“อือ ร้านไหน...” มันบอกชื่อร้านที่พวกเราไปกินบ่อย ๆ

“เออ ทุ่มหนึ่งใช่ไหม เดี๋ยวกูตามไป”

“เออ ให้ไวนะมึง”

ดีเหมือนกัน ผมก็เสี่ยนอยากกินเหล้าอยู่พอดี จะว่าไปก็ไม่ได้ดื่มกับไอ้หมอปั้น ไอ้หมอพี มาหลายสัปดาห์แล้ว ยิ่งตอนนี้ไอ้ปั้นมันแต่งงานมันยิ่งไม่มีเวลาให้เพื่อน มีแต่เวลาให้เมีย...

อาการผมเรียกว่าหมั่นไส้เพื่อน...หรืออิจฉาที่เพื่อนมีเมีย

จริง ๆ ก็อยากมีเหมือนไอ้ปั้นนะ...ผู้หญิงคนเดียวที่มันรักมาตลอดสิบปี สุดท้ายก็ได้แต่งงานกัน โคตรเจ๋งเลยว่ะ แต่คู่ของมันกว่าจะจบได้ก็ทำเอาผมลุ้นไปกับมันอยู่เหมือนกัน

[1] บังเอิญเป็นผัวเธอ