เมฆีช้อนใบหน้างามด้วยฝ่ามือใหญ่ ให้เอรินดามองสบตาตนเอง ขณะเอ่ยขอลุแก่โทษอีกครั้ง “เอริน...ยกโทษให้ผมนะครับ”
ต่อให้ใจแข็งเพียงใด ก็ต้องพ่ายแพ้กับคำเว้าวอนขอโทษเสียงทุ้มลึก เอรินดาจึงพยักหน้ารับคำขอโทษจากเมฆีในที่สุด
“ค่ะ ฉันยกโทษให้คุณค่ะ”
“ถ้ายอมยกโทษแล้ว ยิ้มให้ผมหน่อยสิครับ คนดี ผมชอบมองเวลาคุณยิ้ม รอยยิ้มของคุณทำให้โลกสดใส ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณ”
“เกินไปแล้วค่ะ” เอรินดาต่อว่าด้วยความเขินอายกับคำชมของเมฆี ใบหน้างามแดงซ่าน ยังไม่ยอมยิ้มตามคำขอร้อง
เมฆีส่ายหน้าช้าๆ พลางเอ่ยบอกเสียงทุ้มนุ่มนวล “พูดไม่ได้พูดเกินจริงเลยครับ ผมชอบมองเวลาคุณยิ้ม...ยิ้มให้ผมหน่อยสิครับ นะครับ คนดี”
เมื่อคนตัวใหญ่ออดอ้อนได้น่าหมั่นไส้ เอรินดาจึงจำต้องคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เมฆีพอใจมากสักเท่าไร จึงออดอ้อนต่อ
“ยิ้มกว้างๆ ยิ้มหวานๆ สิครับ คนดี”
“แค่นี้หวานพอไหมคะ”
