กลิ่นอายดินลอยเข้ามาแตะจมูกในตอนที่สายฝนตกลงมาปรอย ๆ เกลียวคลื่นในทะเลเป็นสีขาวซัดกระหน่ำเข้าฝั่งลูกแล้วลูกเล่า ทำให้เรือที่จอดเทียบท่าโคลงเคลงไปด้วย
เพลงขวัญจ้องมองภาพนั้นพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่มีโอกาสได้เห็นทะเลเลยสักครั้ง
“สวยจัง”
“หนูเพลง รีบไปกันเถอะ ฝนตกเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เสียงวิไลเอ่ยเรียกทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังยืนตากฝนอยู่
เป็นเพราะเธอมัวแต่มองวิว กว่าจะเดินกลับถึงห้องก็ตัวเปียกชุ่มไปหมด
“น้องเพลงเลิกงานแล้วเหรอจ๊ะ” เสียงเขตต์เอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวกลับมาที่หอพัก หลังจากที่ลงทุนมาดักรอพร้อมกับเพื่อนอีกสามคน
“เลิกแล้วค่ะ”
“น่ารักเหมือนที่มึงบอกจริง ๆ ด้วย” ทินกรเพื่อนอีกคนสะกิดบอก
“ไม่ได้นะเว้ย กูเห็นก่อนกูต้องได้”
“หยุดเลย ไม่มีใครได้ทั้งนั้นแหละ รีบไสหัวกลับไปเลย ที่นี่มันหอพักหญิงนะเว้ย หรือพวกแกจะให้ฉันไปบอกคุณราเมศร
