เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นในขณะที่เพลงขวัญกำลังแต่งตัวเตรียมออกไปทำงานเหมือนเช่นทุกวัน
หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอแต่ก็ต้องยอมรับสายด้วยความระมัดระวังไม่ให้ใครผ่านมาได้ยิน
“ค่ะพี่พิมพ์”
(ยัยขวัญ นี่แกกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย รู้หรือเปล่าว่าพ่ออาการทรุดหนักเต็มทีแล้วนะ เมื่อไหร่แกจะทำงานสำเร็จสักทีเนี่ย) ปลายสายร่ายยาวด้วยความร้อนใจ
“ตอนนี้คุณราเมศร์เขารู้แล้วนะคะว่าหนูเข้ามาทำงานที่นี่ เขาเลยระวังตัวเป็นพิเศษ หนูแทบไม่ได้เข้าไปในห้องทำงานของเขาตามลำพังเลยค่ะ”
(ฉันว่าแล้วเชียวว่าคนอย่างแกไม่มีปัญญาทำงานแบบนี้ได้สำเร็จหรอก แล้วทีนี้จะเอายังไงแกจะปล่อยให้พ่อเป็นแบบนี้เหรอ)
“แต่ต่อให้หนูทำสำเร็จ มันก็ไม่ได้เป็นเครื่องประกันว่าพ่อจะอาการดีขึ้นนะคะ” เพลงขวัญแย้ง
(นี่แสดงว่าแกจะยืดเวลาต่อไปงั้นสิ ใจคอไม่คิดที่จะทำเพื่อพ่อจริง ๆ เลยใช่ไหมยัยขวัญ พ่อ
