“จริงเหรอคะ”
“ครับ...แต่ว่าเธอเสียไปแล้วล่ะครับ เสียไปพร้อมกับลูกในท้องของผมเลย” คำตอบนั้นแม้จะฟังดูเศร้า แต่ทว่าคนฟังกลับรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อย
“พิมพ์เสียใจด้วยนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ถามไปแบบนั้น”
“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว”
“งั้น เดี๋ยวพิมพ์อาสาเป็นคนดามใจให้คุณเองดีไหมคะ” หญิงสาวเผลอเอ่ยออกไปตามความรู้สึกจนภูริตต้องปรามไว้
“น้อย ๆ หน่อยยัยพิมพ์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ถือ” เขาว่าพลางหยิบเครื่องดื่มขึ้นมาจิบแล้วเปลี่ยนประเด็นสนทนา “อาหารที่นี่อร่อยแบบที่คุณภูริตบอกไว้จริงๆ ด้วย”
“งั้นก็เชิญคุณราเมศร์มาทานบ่อย ๆ สิครับ”
“ผมต้องมาอยู่แล้วล่ะครับ แต่วันนี้เห็นทีว่าผมต้องขอตัวก่อน พอดีว่ามีธุระต้องไปทำต่อน่ะครับ” ราเมศร์กล่าวลาพลางหันไปหยิบถุงกระดาษมาจากณภัทร “นี่เป็นของฝาก จริงๆ ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณเพลงขวัญน่ะครับ แต่ได้ยินว่าเธอลาออกไปแล้ว งั้นผมให้คุณพิมพ์แทนน
