หลังจากร่ำลากันเพียงไม่นานเพลงขวัญก็ต้องหิ้วกระเป๋าออกไปจากบ้านหลังใหญ่ เธอตัดสินใจนั่งรถไปหากอหญ้า เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่อาศัยเช่าห้องอยู่เพียงลำพังที่หอพักแห่งหนึ่ง
เมื่อมาถึง หญิงสาวก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังทำให้กอหญ้าเองก็ถึงกับหน้าเหวอ ไม่รู้ว่าจะตกใจอะไรก่อนดี
“เดี๋ยวนะ นี่สรุปแกไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าใครเป็นพ่อเด็ก” อีกฝ่ายเอ่ยถามทันทีที่เพลงขวัญเล่าจบ
“ตอนแรก ฉันก็คิดว่าเป็นคุณราเมศร์นั่นแหละ เพราะคืนนั้นเขาเป็นคนช่วยฉันเอาไว้ แต่พอมาเจอเขาอีกครั้ง เห็นเขาทำเหมือนเรื่องคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ฉันเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่าใช่เขาหรือเปล่า” เธอตอบด้วยสีหน้าที่ดูเหม่อลอย “บางทีเขาอาจจะพาฉันไปส่งที่โรงแรม แล้วฉันก็ถูกผู้ชายอีกคนหิ้วขึ้นห้องไปเพราะฉันจำอะไรไม่ได้เลย ตอนตื่นมาฉันก็เห็นแค่ด้านหลัง เลยไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“เป็นเพราะยัยพิมพ์บ้านั่นคนเด
