ผ่านไปหลายวันในเช้าวันใหม่อลิสาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น วันนี้อาการไข้ของเธอหายแทบจะเป็นปลิดทิ้งแล้วด้วยได้ยามากินเมื่อคืน คงเหลือไว้แต่ความเศร้าหมองจากการโดนจับตัวมาเป็นนักโทษในครั้งนี้ ดวงตาของเธอเศร้าหมองจนน่าสงสารริมฝีปากเม้นแน่นด้วยความเหนื่อยล้าราวกับแบกโลกทั้งใบเอาไว้ก็ไม่ปาน
" เช้าแล้วสินะ ทำไมรู้สึกเหมือนไม่อยากตื่นแบบนี้ล่ะ "
ร่างเล็กที่มองซ้ายมองขวาด้วยสายตาสิ้นหวังใบหน้าดูหม่นหมองราวกับคนคิดไม่ตก
" กี่โมงกี่ยามแล้วนะเนี่ย บ้าชะมัดโดนจับมาแบบเห็นเดือนเห็นตะวันแต่ไม่แม้จะรู้ว่าวันนี้คือวันอะไรวันที่เท่าไหร่หรือแม้กระทั่งตอนนี้กี่โมงก็ไม่รู้ นี่แกย้อนมาอยู่ยุคหินหรือไงนะยัยอัญชันเอ้ย "
คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองลำพังในกระท่อมหลังเล็กจะเรียกว่าหลังเล็กก็คงไม่ถูกเรียกกระท่อมร้างก็ยังได้เพราะในนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื่อผืนหมอนใบกับพื้นหญ้าที่ไกล้ตายแล้ว
แกร๊ก!!!
เสียงเ
