พยัคฆ์ให้จันทร์แม่บ้านของที่นี่ยกอาหารมาให้เขากินที่ห้องทำงานเพราะไม่อยากร่วมโต๊ะกับผู้หญิงคนนั้น เขารังเกียจการอ่อยที่ไม่มีมารยาทของเธอ
ก๊อกๆๆ
" อาหารมาแล้วค่ะนายใหญ่ "
จันทร์วางอาหารให้กับผู้เป็นเจ้านายของบ้านด้วยอาการกระอักกระอ่วน หน้าซืดมือสั่น ด้วยน้ำท่วมปากพูดอะไรก็ไม่ได้
" ขอบใจ มีอะไรหรือเปล่าทำไมทำหน้าแบบนั้น มีใครเป็นอะไร "
พยัคฆ์ถามเพราะสังเกตสีหน้าที่เหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของแม่บ้านจนถามออกไปตรงๆเผื่อมีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับครอบครัวเขาจะได้ช่วย คนงานของเขาที่นี่ทุกคนหากใครเจ็บไข้ได้ป่วยก็ได้เขาเป็นคนช่วยทั้งนั้น เขารักลูกน้องทุกคนแม้จะปากร้ายภายนอกบุคลิกดูดุแต่เขาใจดีใครๆที่นี่ก็รู้กัน
" เอ่อ...คือ...ไม่มีอะไรค่ะนายใหญ่จันทร์ขอตัวนะคะ "
จันทร์เลือกที่จะไม่พูดเพราะไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว ก่อนหน้านี้เธอโดนขู่มาแล้วหนึ่งครั้งจึงไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะเธอยังอ
