บำเรอหัวใจจอมโจรพยัคฆ์

ตอนที่ 10 อย่ามาสำออย(3)

ในเช้าของอีกวันพยัคฆ์เข้าไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปหาคุณหมอเฟิร์นด้วยตัวเอง พยาบาลหลายคนมองพยัคฆ์อย่างชื่นชมเพราะคิดว่าเขาคือคนพิเศษของคุณหมอเฟิร์นคนสวยประจำโรงพยาบาล บ้างก็กระซิบกระซาบชนิดแบบเผาขนจนพยัคฆ์เองก็ได้ยินหากแต่ไม่คิดจะสนใจและคิดว่าเฟิร์นเองก็คงไม่คิดมากเช่นกัน

" อ้าว มาแล้วหรอเสือ นั่งก่อนสิ "

พยัคฆ์นั่งลงแล้วรีบเข้าประเด็นทันที

" อื้ม เรามาเอายาน่ะ "

พยัคฆ์บอกแบบสั้นๆ คุณหมอสาวก็รีบเอายาที่เตรียมไว้ออกมาพร้อมกับบอกสรรพคุณและเวลาที่จะต้องกินทั้งก่อนอาหารและหลังอาหารจนมาถึงยาตัวสุดท้าย พยัคฆ์จึงมองหน้าไม่พอใจนัก

" นี่คือยาคุมฉุกเฉินแล้วก็นี่ยาคุมกำเนิดแบบรายเดือน "

คุณหมอสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตรพร้อมกับยื่นยาทั้งสองตัวไปให้ พยัคฆ์ชะงักไปครู่หนึ่งแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นหมอเขาไม่อาจปิดบังได้อยู่แล้ว แต่ที่ไม่ชอบใจคือทำไมยัยนั่นต้องกิน

" อย่าหาว่าเราก้าวก่ายเลยนะเสือ เมื่อวานที่เราตรวจร่างกายของเธอเธอมีรอยรักเต็มตัวไปหมดเราก็เลยเดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าได้ป้องกันหรือเปล่าเราถึงได้เตรียมยานี้เอาไว้ให้เผื่อว่าจะได้ใช้ "

คุณหมอสาวพูดออกไปตามตรงประสาคนที่สนิทกัน แม้เธอจะเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากสักแค่ไหนแต่ถึงยังไงเธอก็ไม่อยากให้เธอคนนั้นท้องป่องขึ้นมาหรอกนะเพราะนั่นมันหมายความว่าเธอจะไม่มีสิทธิ์ในตัวเสืออีกต่อไป

" ไม่จำเป็นหรอก "

พยัคฆ์เขวี้ยงยานั้นทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกโมโหขนาดนี้ ในสมองคิดแค่ว่าเธอต้องชดใช้และยานี่เขาก็จะไม่มีทางให้เธอได้กินมันเด็ดขาด ยาอันตรายแค่ไหนเขารู้ดีและตัวเขาเองเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ลงโทษทันกับเธอ

" แต่ถ้าเธอไม่กินมันอันตรายมากเลยนะเสือ "

หมอเฟิร์นยังคงคัดค้านอย่างไม่พอใจแล้วมองยานั่นพร้อมกับมือที่แอบกำหมัดเข้าหากันโดยที่พยัคฆ์ไม่เห็นมัน ถ้าไม่กินแล้วเกิดท้องขึ้นมาเธอตกที่นั่งลำบากแน่

" ไม่ท้องหรอก เรารู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่เอาแค่ยาลดไข้มาก็พอ "

เมื่อพยัคฆ์ยืนกรานที่จะเอาแบบนั้นเธอก็ทำอะไรไม่ได้และหลังจากที่ได้ยาแล้วพยัคฆ์ก็ออกมาจากโรงพยาบาลทันทีและดิ่งตรงไปยังกระท่อมที่เขาเอาไว้ขังเชลย เมื่อมาถึงก็เจอกับเจ้าตัวที่นอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มผืนบางที่เขาให้คนเอามาให้เธอตั้งแต่วันนั้น พร้อมกับกระชากตัวเธอให้ลุกขึ้นมาอย่างไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะยังป่วยอยู่หรือเปล่า แรงกระชากทำเอาอัญชันถลาเข้าไปแนบชิดอกกว้างอย่างไม่ตั้งใจจึงรีบถอยห่างออกมา

" อย่ามาสำออย ลุกขึ้นมากูไม่ได้ให้มึงมาอยู่ในฐานะคุณหนู อย่ามานอนกินบ้านกินเมืองขนาดนี้ "

พยัคฆ์พ่นคำพูดร้ายๆออกมาอัญชันที่ยังสลึมสลืออยู่ก็ปรือตาตื่นเธอฝืนเท่าที่เธอจะฝืนได้แล้ว

" อืออ... "

อลิสาปวดหัวมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะคนใจร้ายตรงหน้าคงไม่มีทางเห็นใจเธอขึ้นมาหรอก และเหมือนท้องจะเริ่มปวดขึ้นมาเรื่อยๆด้วยเพราะไม่ได้กินยาประจำที่เคยกิน เธอเป็นโรคกระเพาะถ้าทานอาหารไม่ตรงเวลาเธอจะทรมานแบบนี้เสมอ

" ตื่น สายมากแล้วที่นี่ไม่มีคนรับใช้ให้มึงหรอกนะ มึงต้องจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง "

พยัคฆ์บอกเพราะต้องการจะทรมานเธอ แม้ว่าเธอจะเป็นไข้แล้วยังไงล่ะ เขาไม่สนใจสิ่งที่เขาต้องการคือทำให้เธอเจ็บปวดจนกว่าเขาจะสะใจและแก้แค้นให้คนของเขาได้สำเร็จ

" ฉันรู้แล้ว ขอน้ำดื่มสักแก้วได้ไหม "

ตอนนี้อลิสาคอแห้งผากไปหมด เนื่องจากนอนซมพิษไข้มาเกือบทั้งวันโดยไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิดก่อนหน้านี้เธอกินไม่ลง

" อยากกินก็ต้องไปหามากินเองไม่ใช่ใช้คนอื่นมารองมือรองตีนจนเป็นนิสัยแบบนี้ "

อลิสาทำเพียงพยักหน้าเบาๆ ยอมรับสภาพที่เกิดขึ้นตรงนี้ เธอลุกขึ้นแล้วพับผ้าห่มพร้อมกับเสื่อผืนเล็กๆที่นิ่มเอามาเสริมให้เพื่อให้เธอได้นอนสบายขึ้นหน่อยเพราะแคร่ไม้เก่าๆที่มีอยู่ที่นี่มันก็พังไปหมดแล้ว เศษซากยังอยู่ที่เดิมอยู่เลยก็คงต้องเป็นเธอนั่นแหละที่ต้องเก็บ

" นายอยากให้ฉันทำอะไรล่ะ จะทรมานอะไรฉันอีก "

อลิสาด้วยรู้ว่าเขาแค่ต้องการจะแกล้งให้เธอทรมานเธอก็จะตามเกมส์เขาไปก่อนพร้อมกับอยากออกไปจากกระท่อมหลังนี้เพื่อไปดูทางหนีทีไล่ด้วย เธอไม่มีทางยอมโดนทรมานอยู่ที่นี่จนตายหรอก

" ออกไปข้างนอกเดี๋ยวก็มีคนบอกเองแหละ "

พยัคฆ์พูดพร้อมกับเดินออกไปข้างนอกแล้วนั่งตรงแคร่ไม้ตัวใหม่ อลิสายืนมองแคร่ไม้ตัวใหม่นั่น เขาหามาใหม่แล้วแต่ไม่คิดจะเอาเข้าไปให้เธอได้นอนพักสบายๆสักนิด ส่วนพยัคฆ์ก็มองเธออย่างเย้ยหยัน

" ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ "

คราวนี้เธอไม่ได้ถามผู้ชายหน้ายักษ์คนนั้นแล้ว แต่เลือกที่จะถามผู้ชายอีกคนที่ยืนตรงข้างกันมากกว่าซึ่งนั่นก็คือชัยที่เฝ้าเธอมาตลอดตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ แต่เธอไม่เคยรู้เพราะไม่ได้ออกมานอกกระท่อมเลย

" คุณอลินต้องช่วยตัวเองทุกอย่างตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ ถ้าอยากอาบน้ำก็ต้องไปตักน้ำที่ลำธารมาใส่ตุ่ม "

อลิสามองตุ่มที่ผู้ชายคนนี้ว่าก็ถึงกับเขาทรุดที่นี่ไม่มีห้องน้ำให้เธอเลยหรอ ไวเท่าความคิดรีบถามทันที

" ที่นี่ไม่มีห้องน้ำหรอคะ "

" ไม่มีครับ "

บ้าจริง! แล้วแบบนี้ถ้าเธออยากเข้าห้องน้ำจะทำยังไง แล้วจะอาบน้ำตรงไหน เธอเป็นผู้หญิงนะ ไอ้คนใจร้ายจะทำกับเธอเกินไปแล้ว

" แล้ว?? เอ่อ.. "

เมื่อเห็นหญิงสาวอ้ำอึ้งชัยก็พอจะเดาออกว่าเธอจะถามอะไร เขาเข้าใจว่าผู้หญิงความสะดวกสบายต้องมาอันดับต้นๆ แต่นายใหญ่เขาต้องการให้เป็นแบบนี้ก่อนหน้านี้จึงสั่งให้เอาทุกอย่างออกไปให้หมดสั่งทุบแม้กระทั่งห้องน้ำ ความสะดวกสบายที่เคยมีที่นี่จึงหายหมดเกลี้ยง

" ถ้าอยากเข้าห้องน้ำต้องเดินเข้าไปในป่าครับ "

" ห๊ะ! ป่า??? "

อัญชันถึงกับทำหน้าเหวอ

" ครับ "

นี่จะทำกับเธอเกินไปแล้วนะ ถ้าเกิดว่าเธอปวดหนักตอนดึกๆแล้วใครจะพาเธอไปกันเล่า เธอไม่ใช่คนบ้านป่านะที่จะไม่กลัวอะไรเลยลำพังแค่อยู่ในกระท่อมคนเดียวตอนกลางคืนดึกๆก็กลัวจะตายอยู่แล้วเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมากว่าเธอจะหลับลงได้ ส่วนชัยที่เห็นว่าเธอยังเหวอค้างกลางอากาศพูดอะไรไม่ออกจึงเลือกที่จะพูดเรื่องต่อไปเลย

" ส่วนเรื่องอาหารมีแค่ข้าวสารกับไข่สดหนึ่งแผง แล้วแต่คุณอลินจะจัดการเลยครับ ถ้าอยากกินผักก็ต้องเข้าไปเก็บในป่า "

อลิสามองไปตามสายตาที่ชัยมองไปตาละห้อยก็เจอเข้ากับเตาเก่าๆพร้อมกับฟืนที่มีไม่มากกองอยู่ข้างกัน

" จะบ้า! ยัยอัญเอ้ย เวรกรรมอะไรของแกเนี่ย "

อลิสาบ่นพึมพำเบาๆ หากแต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี เพราะเธอไม่คิดจะอยู่ที่นี่นานอยู่แล้ว ปล่อยให้เธอทำอะไรเองแบบนี้ก็ดีเธอจะได้หาวิธีออกจากป่าตรงนี้ให้ได้เพราะข้อมูลเดียวที่เธอมีอยู่ตอนนี้คือเธออยู่ในเกาะสักที่ในจังหวัดภูเก็ต

พยัคฆ์นั่งมองลูกน้องของตัวเองสั่งงานเธอเงียบๆ พร้อมกับมองใบหน้าของเธอที่ตอนนี้มันซีดเซียวเพราะพิษไข้ เขาเอายาฝากไว้กับลูกน้องแล้ว แต่ไม่คิดจะบอกเธอ และแผนต่อไปที่เขากำลังจะทำกับเธอต่อจากนี้กำลังจะเริ่มขึ้น เขากระตุกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตซึ่งเธอคนนี้จะต้องลืมไม่ลงเลยล่ะ

" ได้เวลาสนุกแล้วสิ "