กายยืนกอดอกมองสาวน้อยที่ตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารมาสักพักหนึ่งแล้ว ถ้าเป็นวันหยุดที่ไม่ได้ไปไหนเขาคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มุมปากยกยิ้มขณะที่สายตามองดูอาการเหม่อใจลอยของคนตัวเล็ก เสียงลากเก้าอี้ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ขณะที่สายตาจ้องใบหน้าแดงระเรื่อและท่าทางลุกลี้ลุกลนของเด็กสาวตรงหน้า
“ทำกับข้าวอะไรอยู่ หอมจัง” กายเอ่ยทักขึ้น
“เอ่อ.. พี่กายตื่นเช้าจัง พี่เจล่ะคะ”
“ยังหลับอยู่” กายตอบ
“เจนไม่รู้จะทำอะไรดีเลยทำข้าวต้มทะเล ใกล้เสร็จแล้วค่ะ พี่กายทานเลยไหมคะ เอ่อ..เจนลืมไป พี่กายไม่ทานข้าวเช้าใช่ไหมคะ”
เธอพูดตอบโดยไม่หันไปมองหน้าเขา สายตายังคงจดจ่อกับหม้อข้าวต้มตรงหน้าแต่ก็รู้สึกว่าสายตาของเขาจ้องมองอยู่ วันนี้เธอตื่นมาก็เกือบแปดโมงแล้วเมื่อคืนเธอก็หลับไม่ค่อยสนิทสาเหตุก็เป็นเพราะผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ แค่เห็นหน้าเขาก็ยิ่งเขินหนักกว่าเดิมแถมพาลคิดไปถึงเร
