บทที่ 7โลกกลมหรือพรหมลิขิต

1579 Words

ช็อปวิศวกรรมโยธา ผลัวะ!! “ไอ้เชี้ย ใครตบหัวกู” เพทายสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อโดนฝ่ามือของใครบางคนฟาดลงที่หัวอย่างแรงคนกำลังนอนหลับฝันดีแท้ๆ ไม่รู้ใครมันขัดขวางเขา “กูเอง” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นเหนือศีรษะของเพทาย ร่างสูงผิวขาวจัดเรือนผมสีแดงเพลิงโดดเด่นยืนเท้าเอวมองเขา “มึงเองหรอไอ้สัส!” เพทายกัดฟันพูดก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ช็อปโยธาเพื่อรอทำโปรเจคกัน แต่คนดีมีวินัยอย่างเขาดันมาตรงต่อเวลาเกินไปเลยมานอนรอเพื่อน “เออ มานอนเกะกะอะไรตรงนี้เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนรึไง” “นอน!แต่พวกมึงมาช้ากูเลยนอนรอ” เพทายรีบเถียงทันทีเมื่อเห็นเพื่อนทยอยเดินเข้ามาทั้งโซ่ ไนต์ และนักรบ ส่วนไอ้คนที่ยืนเท้าเอวและตบหัวเขาคือไอ้ต้าร์ “มาก่อนเวลาหรือแอบไปทำอะไรมากันแน่” เสียงนิ่งเฉยเอ่ยแทรกขึ้นมาแทบจะทันทีที่เขาพูดจบ “อะไรของมึงไอ้ไนต์” เกลียดมันวะรู้ดีไปหมดไอ้สัส! ปกติก็ไม่เห็นจะพูดจาอะไรกับใครเท่าไหร่แต่บทจะพูดมึงก็เสือกพูดในสิ่งที่กูไม่อยากให้ใครรู้! “หน้ามึงโคตรมีพิรุธ” เสียงทุ้มของต้าร์เอ่ยอย่างจับผิดพลางหรี่ตามองเพื่อนที่ทำหน้าซีดคนกะล่อนปลิ้นปล้อนแบบมันจะโกหกตบตาใครก็ได้ยกเว้นพวกเขา “กูเปล่า!” “ยังจะเถียงอีก” ต้าร์ก็ไม่ยอมแพ้เขาอยากรู้ว่ามันไปทำอะไรมาแต่เห็นโซ่มองเขาด้วยหางตาเป็นเชิงให้หยุดเขาเลยละความสนใจที่อยากรู้แล้วไปนั่งทำงาน …เอาไว้ค่อยถามไอ้ไนต์อีกทีก็ได้ “เริ่มทำงานกันได้แล้ว” “เออ” เมื่อทุกคนนั่งประจำที่และเปิดแล็ปท็อปเพื่อทำงานบรรยากาศในห้องก็เข้าสู่โหมดจริงจังทันทีเพราะโปรเจคที่ทำเป็นโปรเจคที่บริษัทแห่งหนึ่งเสนองบให้อาจารย์มาและอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจคก็เสนอให้พวกเข้าร่วมกันทำอีกที หลายคนอาจสงสัยว่าเขาจะเรียนวิศวะไปทำไมในเมื่อที่บ้านมีธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวลรี่ อัญมณี เพชร พลอย ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับงานด้านวิศวะเลยคำตอบของเขาคือเรียนตามเพื่อน เริ่มจากไอ้สามพี่น้อง โซ่ ต้าร์ และนักรบทั้งสามคนเป็นลูกพี่ลูกน้องใช้นามสกุลเดียวกันและที่บ้านก็มีธุรกิจด้านอสังหาฯ ก่อสร้าง ห้างและโรงแรม พี่ชายพวกมันเฮียซันกับเฮียติณณ์เลือกเรียนบริหาร ส่วนพวกมันก็เลือกเรียนวิศวะโยธาเขาเลยมาเรียนกับเพื่อนซึ่งคุณหญิงแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร อีกอย่างการเรียนวิศวะก็ไม่ได้ยากมากหรอกก็แค่มีวิชาเลขเยอะอาจารย์โหด และออกข้อสอบไม่ตรงกับที่สอนแค่นั้นเอง!! “ใจลอยอะไรของมึงเพทายรีบทำงาน!” “เออๆ สั่งจังว่ะ” เขารับคำก่อนจะตั้งใจทำงานไอ้ต้าร์ก็จับผิดเก่งยิ่งกว่าพ่อเขาอีกมือหนากดเข้าไปตรวจสอบวัสดุเพื่อประเมินโครงสร้างของรูปแบบอาคารที่ได้รับมอบหมายส่วนรูปแบบของอาคารก็ได้จากทีมสถาปัตย์มาอีกทีถึงวิศวกรจะออกแบบได้บ้างก็เน้นไปที่ออกแบบโครงสร้างมากกว่าออกแบบความสวยงามภายนอก วันนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปถ่ายแบบเสร็จแล้วก็มานอนรอเพื่อนที่คณะเขาเลยออกจะเพลียอยู่นิดหน่อยแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อู้งานไม่ได้อีกแล้วเพราะอาจารย์ถามความคืบหน้าของงานมาแล้ว ส่วนจุดประสงค์ที่เขาไปปรากฏตัวที่นั่นก็…เพราะยัยเมษาละมั้ง ห้าง C “คุณเมษา สวัสดีค่ะ” “สวัสดีค่ะพี่หนิง” ฉันส่งยิ้มทักทายพี่หนิงผู้จัดการสาขาร้านจิวเวลรี่หนึ่งในธุรกิจของบ้านฉันเอง อย่างที่บอกว่าเสาร์ อาทิตย์ ฉันจะเข้ามาช่วยที่บ้านดูแลธุรกิจหลังจากไปดูร้านทองแถวเยาวราชฉันก็รีบขับรถมาที่ห้าง C ทันที “คุณเมษาจะดูรายงานประจำเดือนเลยไหมคะ” “เอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ขอเมษาตรวจของที่เข้าใหม่ก่อนนะคะ” “ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ให้คนเอาสินค้าใหม่ออกมาให้นะคะ” “ค่ะ” เรื่องรายงานการขายประจำเดือนฉันยังไม่ดูเพราะวันนี้ก็ค่ำมากแล้ววันนี้เลยแค่ตรวจสอบเพชรที่เข้าใหม่เท่านั้นซึ่งพนักงานของร้านต้องดูเพชรแท้เพชรปลอมเป็นกันทุกคน ทุกครั้งที่มีเพชรเข้าใหม่ก็จะมีใบเซอร์มาด้วยแต่เพื่อความถูกต้องฉันเลยต้องเช็กก่อนทุกครั้งทั้งส่องกล้องและชั่งน้ำหนัก และเพราะคลุกคลีกับเครื่องประดับอัญมณีมาตั้งแต่เด็กฉันเลยมีความรู้เรื่องนี้พอสมควร และความใฝ่ฝันอีกอย่างคือการเปิดแบรนด์เป็นของตัวเอง “คุณเมษาแล้วเรื่องงานเดินแบบเครื่องเพชรการกุศลละคะที่ทาง Jasper Group จะจัดขึ้นคุณเมษาจะไปร่วมด้วยไหมคะ” “หืม ไม่เห็นคุณป๋าว่ายังไงเลย” “ท่านติดธุระค่ะ เลยให้ถามคุณเมษา” “ได้ งานวันไหนหรอคะพี่หนิง” “เดือนหน้าค่ะ” “โอเค งั้นเอาบัตรเชิญให้เมษาด้วยนะคะ” “ได้ค่ะ” ทาง Jasper Group ถือเป็นเศรษฐีที่รวยติดท็อปของประเทศเลยก็ว่าธุรกิจมากมายในเครือมีไม่ต่ำกว่าสิบ หนึ่งในนั้นก็ธุรกิจด้านการค้าเพชรและอัญมณีถือเป็นคู่ค้าคนสำคัญของธุรกิจบ้านฉันเลยเพียงแต่ฉันเคยได้ยินแค่ชื่อและรู้ว่ามีความสำคัญกับธุรกิจที่บ้านยังไงแต่ไม่เคยเจอเป็นการส่วนตัวเหมือนกับคุณป๋าหรือธันวาพี่ชายฉัน “งั้นเดี๋ยววันนี้เมษากลับก่อนนะคะ อาทิตย์หน้าเจอกันนะคะทุกคน” “สวัสดีค่ะคุณเมษา” หลังเคลียร์งานที่ร้านจิวเวลรี่เสร็จเธอก็เดินทางกลับบ้านทันทีแต่ระหว่างท้องไส้เจ้ากรรมดันหิวขึ้นมาเลยแวะหาอะไรที่ร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง เพราะกว่าจะถึงบ้านคงใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 30 นาที เธอเลยเลือกที่จะฝากท้องไว้ที่นี่ “เอ๋ กินอะไรดีนะ” มือบางแตะปลายคางอย่างครุ่นคิดพลาง ระหว่างข้าวเหนียวหมูทอด หรือสลัดดีเพราะถ้าข้าวเหนียวกินดึกคงย่อยยากอ่า โครกกก! “โอ๊ย จะมาร้องอะไรตอนนี้” ริมฝีปากบางบ่นอุบอิบก่อนจะคว้าเอาข้าวเหนียวหมูทอดและน้ำดื่มไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายตังค์ “อุ่นให้หน่อยนะคะ/ดูเด็กสามกล่องครับ” ขวับ! มือบางที่วางกล่องข้าวลงกับเคาน์เตอร์พร้อมๆ กับมือหนาที่วางกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กสามกล่องลงบนเคาน์เตอร์เช่นกัน ปลายนิ้วทั้งสองแตะกันเล็กน้อยก่อนที่ทั้งคู่จะหันมามองอีกฝ่าย นัยน์ตากลมโตสวยเฉี่ยวเบิกตากว้างเมื่อสบตากับนัยน์ตาคมกริบทรงเสน่ห์ที่กำลังมองมาที่เธอชั่ววูบนั้นมีความตกใจเล็กน้อยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดี โลกกลมหรือพรหมลิขิตกันนะ ผ่านมาห้าหกชั่วโมงจนจะผ่านหนึ่งวันไปแล้วทำไมต้องมาเจอกับเขาด้วยเนี่ย “โลกกลมจังเลยนะ เอ๊ะ! หรือว่าพรหมลิขิต” เสียงทุ้มแหบเอ่ยทักทายสาวสวยตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมหว่านเสน่ห์ใส่เธอสุดกำลัง ดูแพรวพราวจังเลยนะ ไอ้คนกะล่อน!!! “พรมไม่ได้ลิขิต แต่เจ้ากรรมนายเวรลิขิตต่างหาก ชิ” ฉันเบะปากใส่เขาทันทีก่อนจะหรี่ตามองสิ่งของของเขาบนเคาน์เตอร์ชำระเงิน เพทายค่อยๆ หุบรอยยิ้มลงเมื่อเห็นสาวสวยตรงหน้ามองกล่องถุงยางอนามัยที่เขากำลังจะจ่ายตังค์ยิ่งเห็นริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนเหยียดยิ้มภายในใจเขาลอบปาดเหงื่อแล้ว วันนี้วันซวยอะไรว่ะ ทำไมต้องเจอยัยเมษาด้วย! “หึ…” เมษาเค้นเสียงในลำคอก่อนจะปรายตามองเขา “เอ่อ..ไม่ชะ” “ดูชีวิตนายครึกครื้นดีนะผสมพันธุ์เก่งแบบนี้ระวังติดโรคเข้าสักวัน!!” ยังไม่ทันให้เขาได้ปฏิเสธก็โดนยัยตัวแสบสวนกลับมาแล้ว อยากจะบ้าตาย “ยัยตัวแสบ!ก็บอกว่าไม่ใช่ไง” เขากัดฟันตอบอย่างหัวเสีย พนักงานและลูกค้าหลายคนเริ่มหันมามองกันแล้ว เชี้ยเอ้ย อับอายฉิบหายเพราะเธอคนเดียว! “อืม คงจะไม่ใช่จริงๆ นั่นแหละดูจากกล่องไซส์ 56 แบบนี้คงไม่ใช่ของนายหรอกขอโทษนะที่เข้าใจผิดน้องคะคิดเงินเลยค่ะ” ร่างบางทำหน้าเข้าอกเข้าใจก่อนจะมองกล่องถุงยางอนามัยและเลื่อนต่ำลงมามองแถวเข็มขัดของเขา “เมษา!” ตอนนี้เขาโมโหมากจริงๆ นะยัยตัวเเสบเล่นแบบนี้เลยหรอว่ะ กว่าเขาจะรู้ตัวว่าโดนเธอปรามาส เธอก็ชิงจ่ายเงินค่าข้าวและเดินออกไปแล้ว ส่วนเขาก็รีบจ่ายเงินและตามออกไปทันที! “หยุดเลยนะ ยัยแสบ!” เพทายรีบออกจากร้านสะดวกซื้อก่อนจะตะโกนเรียกเมษาไว้เมื่อเห็นแผ่นหลังเล็กเดินกลับไปที่รถ แต่นอกจากเธอจะไม่หันกลับมามองเขาแล้วยังขับรถออกไปอย่างรวดเร็วอีก ค่อยดูเถอะอย่าให้ถึงทีเขาแล้วกัน!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more