รุ่นพี่แสนร้าย

อยากให้รู้จักหรือเปล่า

#หลังเลิกเรียน

ฮันน่าเดินออกมาจากรั้วมหาลัย พร้อมเพื่อนสาวทั้งสอง การเดินทางมาเรียนของพวกเธอคือนั่งรถเมล์ประจำทาง เพราะบ้านก็ไม่ได้รวยถึงขั้นต้องถอยรถให้ขับขนาดนั้น

ระหว่างที่เดินออกมานั้น รถยนต์คันสวยสีดำด้านยี่ห้อHonda ก็เคลื่อนออกมาตามหลังพวกเธอ ส่วนคนขับเขาเพ่งมองอยู่นานก่อนที่เขาจะกดแตรเสียงดัง

ปรี๊ก!!

ฮันน่าสะดุ้งโหยง คงไม่ต่างจากเพื่อนทั้งสองของเธอ เกลกับกัสจังถึงขั้นสบถหยาบทันที

"บีบหาพ่องมึงเหรอ" แล้วค่อย ๆ หันหลังกลับมามอง เมื่อเห็นรถก็จ้องมองเข้าไปด้านในคนขับ ยังไม่ทันได้สงสัยกระจกฝั่งคนนั่งก็เลื่อนลงช้าๆ

"นึกว่าใคร หลานรหัสพี่นี่เอง จะกลับบ้านเหรอ ให้ไปส่งไหม"

แน่นอนว่าฮันน่าเธอมองหน้ามองหลังจากนั้นก็เหลือบมองตัวเอง

"พี่พูดกับหนูเหรอ"

"พูดกับหมามั้งคะ ก็หนูเป็นหลานรหัสพี่ไม่ใช่หรือไง" อย่างที่พี่มายพี่รหัสเธอบอกไม่มีผิด ว่าลุงสายรหัสคนนี้เลี้ยงหมาไว้ในปาก หน้าตากับคำพูดดูสวนทางกันจนเห็นได้ชัด

"ฮันน่า ทำไมแกโชคดีอย่างนี้วะ เดือนคณะถึงขั้นเอ่ยปากไปส่ง"

เกลยังคงเอ่ยแซวเพื่อนตัวเล็ก แต่ฮันน่าเธอรู้สึกว่ามันแปลกมาก อยู่ ๆ คนที่พึ่งเคยเจอกันจะขอไปส่ง แถมรถคันนี้มันคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ"

"จะเกรงใจทำไมก็..." เขาไม่พูดต่อ แถมยังค้อมตัว ทอดสายตามาพูดกับเธอผ่านฝั่งคนนั่งโดยที่ไม่ได้ลงจากรถ แต่คำพูดที่ทิ้งท้ายไว้มันดันทำให้ฮันน่านั่นแหละที่ต้องคิด

"ก็...อะไรคะ"

"ก็เห็นว่าเราพึ่งรู้จักกัน น่าจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจพี่ธามม์"

ฮันน่าเหมือนจะไม่สนใจที่จะขึ้นรถกับธามม์ หากเป็นสาวคนอื่นละก็ ป่านนี้คงโดนตกไปแล้ว แต่นี่มันยิ่งทำให้ธามม์รู้สึกว่าอยากเขาชนะ เด็กที่แกล้งจำเขาไม่ได้ ทั้ง ๆ คืนนั้นเขาจัดเต็มให้เธอขนาดไหน

"น้องครับ?" เปลี่ยนจากฮันน่ามาเป็นเกลและกัสจัง

"ค่ะ"

"เป็นเพื่อนกันใช่ป่ะ พักอยู่ที่เดียวกันไหม"

"ใช่ค่ะ"

"ให้พี่ไปส่งไหม" สองสาวตาโตเท่าไข่ห่านกันเลยทีเดียว เป็นใครก็ต้องดีใจเพราะหนุ่มหล่อแห่งคณะอาสาที่จะไปส่ง แถมรถก็สวยขนาดนี้ ดีเสียอีกจะได้ประหยัด

"พี่จะไปส่งพวกเราจริงเหรอคะ"

"จริง"

ไม่รอช้า ทั้งเกลและกัสจังพร้อมที่จะเปิดประตูรถทว่า

"เกล กัส !! แกสองคนบ้าหรือเปล่าเนี่ย"

"แกนะสิบ้า มาขึ้นรถ ดีเสียอีกมีคนอยากไปส่ง"

ถูกเกลลากที่ข้อแขนมาขึ้นรถ ไม่เพียงเท่านั้นนะ เพื่อนสาวตัวดียังยึดใส่ด้านหน้า ข้างคนขับสุดหล่ออีก แม้ว่าไม่อยากไปแต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้เพราะดันพักอยู่ที่เดียวกับเพื่อนทั้งสองอีก

ระหว่างทาง คนที่นั่งยิ้มบิดตัวเขินอายคือเพื่อนที่นั่งอยู่เบาะหลัง เพราะฮันน่าเธอนั่งเงียบ สายตาก็มองออกไปนอกตัวรถ

"จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ"

"ค่ะ?"

เลิกคิ้วถาม แล้วหันมามองคนที่นั่งข้าง แต่ฮันน่าเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในเมื่อเธอก็พึ่งรู้จักเขาแถมไม่ได้สนิทขนาดนั้นสักหน่อย

"โลกนี่ มันกลม เธอว่าไหม"

นี่เขาจะสื่ออะไรกันแน่

ฮันน่าได้แต่คิดในใจแต่เธอก็ไม่พูด เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี สุดท้ายแล้ว ก็เป็นเพื่อนเธอนั่นแหละที่พูดขึ้น

"พี่ธามม์ รู้จักเพื่อนพวกหนูเหรอคะ เห็นฮันน่ามันบอกว่าพี่ทักเหมือนเคยเจอกัน!"

"ไอ้เกล!!"

เอี้ยวหน้าหันมาตะเบ็งเสียงใส่เพื่อน แต่ธามม์หนุ่มหล่อกับยิ้มกริ่ม จากนั้นก็พูดขึ้น ทว่าคำพูดของเขามันยังสร้างความสงสัยให้ฮันน่าเป็นอย่างดี

"แล้วอยากให้พี่รู้จักหรือเปล่าละ?"

หากไม่เป็นการรบกวนเกินไป ฝากกดใจและคอมเม้นเป็นกำลังใจ นักเขียนบ้างนะคะ