มื้อเที่ยงที่แทบกลืนไม่ลงของวันนั้น ทำเอาฮันน่ารู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดที่มันเกิดขึ้นในใจของเธอ
ส่วนธามม์เขาก็เดินกลับมาหาเพื่อนที่เคยนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของกลุ่ม
"แหม!! ไอ้ธามม์เดี๋ยวนี้ตื๊อสาวเสียด้วย เป็นไงไปนั่งทานข้าวกับเขากูเห็นน้องฮันน่าเดินผ่านไปเมื่อกี้แต่หน้าเนี่ย บูดเชียว"
"ตามที่เห็น แม่ง! เล่นจองเก้าอี้ให้ไอ้มายด้วยนะ กูว่ากูต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว"
"อะไรของมึง"
"ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม!"
ประโยคที่สนทนากันระหว่างคีรินกับธามม์ได้จบลง มีเพียงธามม์เท่านั้นที่หันไปมองทางที่สาวร่างเล็กนั่งอยู่ แม้ว่ามองจากตรงที่เขานั่งจะไม่เห็นแต่ว่า มันก็พอเดาได้ว่าฮันน่า คงนั่งอยู่ที่เดิม
ส่วนฮันน่า เธอเดินตามเพื่อนกลับมาที่โต๊ะ ที่เธอเคยนั่งพอมาถึงก็ไม่รอช้าที่จะหย่อนสะโพกลงนั่งอย่างแรง สาเหตุคงไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร หากไม่ใช่รุ่นพี่เดือนคณะคนนั้น
"โอ้ยหงุดหงิด! ทำไมต้องเป็นพี่ธามม์ด้วยนะ แกสอ
