NOT GOOD :: CHAPTER 3 [100%]
988 Words
“คือ เอฟทะเลาะกับเพื่อนค่ะ ก็เลยงอนเดินกลับเลย แหะๆ” คินส่ายหน้าไปมากับเอฟ ดีนะที่เขาผ่านมาทำธุระให้คู่หมั้นสุดที่รัก ไม่งั้นป่านนี้เอฟคงโดนลากไปข่มขืนแน่ ดูจากการแต่งตัว ไม่น่าจะมากับเพื่อนนะ สงสัยจะมากับแฟน เอฟบอกทางให้คินมาส่งที่คอนโด ก่อนจะขอบคุณเขา และตัวเธอก็ขึ้นห้องมา นอนลงที่โซฟาถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ...”
Rrr
เสียงมือถือของเธอดังขึ้น เอฟหยิบมาดูปลายสายก็พบว่าเป็นเบอร์ของไค เหอะ จะโทรมาทำไมกัน ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ จำไว้ด้วยไค ฉันไม่ปล่อยนายไปหรอก!! ขอเวลาทำใจก่อนดิ เอฟไม่รับ และเดินตรงเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ก็สวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ ออกมานั่งดูทีวีพร้อมกับถ้วยบะหมี่ในมือ ที่กินไปกับไคอ่ะ ย่อยหมดล่ะ หมดอารมณ์ด้วย...
ปังๆๆ
เอฟสะดุ้งทันทีกับเสียงเคาะประตูหน้าห้อง นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ? ใครกันอ่ะ อีกอย่างกริ่งก็มีให้กด ทำไมถึงไม่กดล่ะ เอฟเริ่มใจไม่ดีแล้ว เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ อีกอย่างคอนโดนี่ก็ระดับห้าดาว ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรแบบนี้นะ ร่างบางลุกขึ้นหันไปหยิบไม้เบสบอลที่เคยซื้อไว้นานแล้ว เพราะเธอมักจะโดนโรคจิตตามอยู่เสมอ เลยพกติดรถไว้ แต่ตั้งแต่ไปเมืองนอกเธอก็ไม่ได้พกมัน เอฟจับด้ามไม้เบสบอลไว้แน่น ค่อยๆ เปิดประตูออกไปยกไม้เบสบอลเตรียมฟาดทันที
“ย๊ากกก...”
หมับ!!
“จะฆ่ากันเลยหรือไง?”
“คะ คะ ไค!!” ใบหน้าหล่อนิ่งมีสีหน้าหงุดหงิดทันที ก่อนจะดึงไม้เบสบอลที่เขาจับได้ทันไม่งั้นหน้าเขาคงแตก เพราะเอฟง้างฟาดสุดมือ ใบหน้าสวยกระพริบตาถี่รัว มองร่างหนาที่แทรกตัวเข้ามาในห้องของเธอ
“ดะ เดี๋ยวสิ นายรู้ได้ไงว่าฉันกลับมาแล้ว”
“โทรมาทำไมไม่รับ ฉันอุตส่าห์ไปรับ...”
“แล้วเนยล่ะ?” เอฟดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลย ที่เขาบอกว่าอุตส่าห์ไปรับ ไคหันหน้ามาจับจ้องเอฟที่ยิ้มให้เขา โอ๊ยดีใจง่ะ เขาทิ้งเนยเพื่อมารับเธอเหรอ? ห่วงเธอขนาดนี้เชียว ตัวจะบิดแล้วนะ
“เนยไล่ฉันออกมา”
“!!!”
“ว่าไง ตกลงกลับมาได้ไง”
ใบหน้าสวยจากที่ยิ้มก็หุบยิ้มทันที เหอะ ที่ไปรับเพราะแฟนไล่ แล้วไงล่ะ? ควรจะดีใจม่ะเอฟ ยังไงเขาก็ต้องเลือกแฟนเขาก่อนเสมอล่ะ เธอมันก็แค่คนที่มาทีหลัง พยายามแค่ไหนเขาก็เห็นคนที่หนึ่งดีกว่า คนที่สอง เอฟเดินไปนั่งที่โซฟาโดยไม่สนใจไคสักนิด และนั่นมันเลยทำให้ร่างหนาถอนหายใจออกมา เขารู้ว่าตัวเองผิดที่ทิ้งเธอไว้ ถึงได้ตามหาไง
“เอฟ ว่าไง?”
“จะอยากรู้ไปทำไม ตอนนี้ฉันก็กลับมาปลอดภัยแล้วไม่เห็นเหรอ” ไคเดินไปนั่งข้างเอฟที่ตักบะหมี่กินอย่างไม่สนใจเขา จริงเหรอ? ถามใจตัวเองดูนะเอฟ ว่าไม่สนใจเขาจริงเหรอ ตามองทีวี แต่หูเนี้ยผึ่งฟังเขาพูดตลอดเนี้ย
“ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธนายหรอกน่าไค”
“เฮ้อ หันมาคุยกันก่อนดิ” มือหนาของไคจับใบหน้าของเอฟให้หันมาทั้งที่ยังคงมีเส้นบะหมี่คาอยู่ที่ปาก จนเขาถึงกับกระตุกยิ้มออกมา และนั่นทำให้เอฟถึงกับหน้าร้อนไปหมดที่ให้เขามาเห็นตัวเองในสภาพที่อุบาทว์แบบนี้ ใบหน้าสวยหันหน้าหนีเขาทันที ก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากและหันไปมองเขาต่อซึ่งแน่นอนว่า ไม่เห็นเขายิ้มแล้วล่ะ
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“เอางี้ ไถ่โทษก็แล้วกันที่ทิ้งเธอ ฉันจะยอมทำตามเธอหนึ่งอย่าง”
“เอ๋? หมายถึงขออะไรก็ได้งั้นเหรอ ใช่ม่ะ”
“อือ” เอฟมองไคที่พยักหน้ารับ จนเธอกรีดร้องในใจอีกครั้ง ขออะไรดีๆ เอฟ ขออะไรดีล่ะ? จูบเหรอ? หรือหอมแก้ม ไม่เอาดิ... พวกนี้พอจูบพอหอมก็หายแล้วนะ ขออะไรที่ทำให้เขารู้สึกดีที่มีเธออยู่ข้างกายดีกว่า อย่างน้อยก็อาจจะทำให้เขาลืมเนยไปบ้าง ไคจับจ้องมองใบหน้าสวยที่ยกนิ้วมือมากัดเล็บเหมือนกับใช้ความคิด เงยหน้าสบตากับไค
“ว่าไง? ถ้าขอในสิ่งที่ฉันทำไม่ได้ ฉันก็ไม่ทำนะ”
“อืม รู้แล้วน่า... นายอยากไถ่โทษแบบนี้ แสดงว่านายเองก็แคร์ฉันงั้นเหรอ?”
“ไม่รู้สิ แค่รู้สึกผิดที่ทิ้งเธอแค่นั้นล่ะ” เย็นชามาก เหอะ เอฟพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง หันไปจับจ้องใบหน้าหล่อนิ่งที่ยังคงมองเธออยู่ แววตาของเขาไม่บ่งบอกเลยว่ารู้สึกดีกับเธอ จะมีแต่เธอใช่ไหมที่รู้สึกไปเองคนเดียว แต่เธอสามารถทำให้เขาชอบเธอได้นะ ตอนนี้ทุกอย่างพระเจ้ากำลังประทานให้เธอ เพราะงั้นเธอจะปล่อยมันให้หลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด มีอย่างเดียวคือค่อยๆ คืบคลานเข้าไปในหัวใจของเขา และทำให้เขารักเธอกลับ แค่นั้น... ต้องทำให้เขาลืมเนยไปให้ได้!!
“ว่าไง คิดได้ยัง นานไปม่ะ?”
“...”
“เอฟ ถ้าไม่ขอ คราวหน้าฉันจะพาเธอไปกินข้าวอีกแล้วกัน ไปนะ”
“ค้างกับฉันที่นี่... คืนนี้”
“!!!”
“นี่แหละสิ่งที่ฉันจะขอนาย และนายต้องให้ฉันด้วย”
- Writer
