Hot Shower

Chapter Twenty Two

Chapter 22

Mabilis akong humiwalay sa pagkakayakap ni Kev sa akin kasi ramdam ko ang mga tingin ni Doyle sa amin.

Inayos ko muna ang buhok ko at ngumiti tsaka hinaplos ang mukha ni Kev bago ko siya kausapin.

"Babe... Babe nandito ka pala." 'Yon lang ang nasabi ko kasi hindi ko alam kung ano bang sasabihin ko sa mga nangyayari.

"Of course babe. You're not happy that I'm here?"

Napalunok muna ako bago sumagot. Baka kasi sa mata ni Kev ang pagkadismaya knowing na hindi ako masaya na nandito siya.

"No. I'm glad that you're here with me." With that words I faked a flirty tone and hug him tight.

"I miss you so bad, so much."

Ramdam ko din ang yakap niyang mahigpit at ang bango niya. I miss Kev's perfume. I miss him also.

Nalingat ang tingin ko sa mga staffs namin sa paligid na parang nanonood ng K-drama dahil mga kinikilig na sa nakikita nila. Pero mabilis din na hinanap ng mata ko si Doyle. Where is he?

Nakita ko siyang napayuko at pumasok ulit sa kotse niya at mabilis na umandar ito dahilan na napatingin ang mga staff sa ingay ng kotse at nahiwalay din si Kev sa yakap namin at napunta ang atensyon niya doon.

"Is that Doyle?" He asks referring to Doyle's car na wala na sa paningin namin dahil nagpunta sa ground floor para ipark ang kotse.

"Yeah." Tipid kong sagot.

He held my hand and kiss it.

"Let's go inside your room. Lead me babe." Yaya niya sakin kaya tumango na lang ako at ngumiti.

Hinala ko siya papunta sa elevator at nagtungo kami sa room ko.

Tahimik lang kami habang patungo sa room. Hindi ko alam kung anong iniisip niya.

"Are you okay babe? Did you eat?" Tanong niya nang makarating kami sa tapat ng room ko at kinuha ko ang card sa wallet ko para makapasok na kami sa loob.

Nauna ako sa loob and answered him. "I'm just tired. Been a productive day. Don't worry about me. I already eat dinner." Tuloy-tuloy kong sabi at naupo sa couch sa room.

Tinabihan niya ako at hinawakan ang kamay ko tsaka siya ngumiti at hinarap ang mukha ko sa kanya.

"Are you mad at me?" Nag-aalala niyang tanong.

I'm not mad, Kev. I'm guilty and I can't even look into your eyes because I've been doing something wrong. I have sinned.

I want to say all those words but I can't.

Nangiti na lang ako at hinawakan siya sa mukha tsaka ko siya hinalikan sa labi pero sandali lang.

"I'm not mad. I'm so happy that you're here with me. Glad our parents agreed you to come here." I say holding his cheek.

I admit I'm happy that he's here but it's in wrong timing, sana dati pa siya pumunta dito nang hindi pa ako tuluyang hulog kay Doyle at kaya ko pang pigilan.

Ngumiti siya ng matamis at niyakap ako ng sobrang higpit.

"They didn't agree. I insist coming here for you."

He says and plays my hair. Why do guys always play hair with their fingers while hugging you?

"Really?"

Buti hindi nagalit si daddy or baka magagalit 'yon ngayon kasi lumabag kami sa rules nila.

"Yeah. I'm just missing you so bad. I need you so bad. I love you so much."

His words shot deep into my heart. Parang may kirot ang puso ko sa narinig kong 'yon.

I feel so guilty. He's loving me while I'm hurting him.

"Sinong kasama mong nagpunta dito?" Pag-iiba ko ng tanong kasi anytime tutulo na ang luha ko sa sakit ng puso ko.

"Feri. Pinahiram ni Saic 'yong private plane niya and Feri accompany me here."

"Where's Feri then?"

Humiwalay na ako sa yakap para harapin siya.

Wala naman kasi si Feri na kasama niya kanina. Siya lang talaga.

"Bumalik din sa Manila kasi may aasikasuhin pa daw sa company nila."

"Sayang naman. Hindi ko pa siya nakita."

Kinuha niya ang mga kamay ko at nilaro 'yon. "Don't worry. Our mission will end soon, very soon babe." He kissed me in the forehead. "And that will be our happy moment kasi ikakasal na tayo. Are you not happy?" Mataman niyang tanong sa akin.

Ngumiti na lang ako sa mga sinabi niya at tuluyan na ngang tumulo ang luha kong kanina ko pa pinipigilan.

"Why are you crying babe? Are you okay? Okay ba trato nila sayo dito? Si Doyle magkaaway pa din ba kayo? Ano?" Mabilis niyang hinarap ang mukha ko sa kanya at mabilis ko ding pinahid ang luha ko.

I'm bursting in tears and damn it. I deserve this pain.

Umiling muna ako. "It's nothing. I'm just happy 'cause we'll get married soon." I lied.

"Halika nga dito." Hinila niya ulit ako papalapit sa kanya at niyakap ako ng mahigpit. Inamoy niya ang buhok ko at hinalikan ang tuktok ng ulo ko. "Hush now. I'm here. Don't worry babe. We'll be happy and be on our own if we're married."

Natahimik muna ako sa sinabi niya at nakasandal lang ako sa dibdib niya habang patuloy pa din ang pagluha ko.

"Kev..." I called him.

Yumuko siya para tignan ako. "What babe? I feel like you're hurting. Please hush now." His words are so comforting for me.

"What if I did something wrong?"

He chuckled after hearing my words. Kinurot niya din ang mukha ko at pinahid ang luha ko tsaka hinarap na naman ako sa kanya.

"That's just 'what if' babe, it's not gonna happen and besides I know you can't do it."

Mas nasasaktan ako sa sagot niya.

He trusts me so much because he loves me so much.

My tears fall down again.

"What? What is wrong babe? Have you done something wrong that'll make me mad or something? Tell me." Dagdag niya pa since hindi na ako makasalita dahil sa iyak ko.

Umiling-iling ako at pinahid niya lang ang luha ko na naman.

Gusto kong sabihin sa kanya pero hindi muna ngayon. I know he's tired sa flight niya from Manila up to here. Hindi rin tamang sabihin ngayon kasi masasaktan lang siya.

"No. It's alright. Didn't do something wrong."

"I see. Is Doyle good to you now? Are you both okay?"

Damn it Kev. How can you be so confident mentioning my ex's name?

Sobrang taas ng tiwala sa amin ni Kev knowing that he can mention Doyle's name without getting bitter against him. Sobra akong nasasaktan para kay Kev. Mahal ko siya pero mas mahal ko si Doyle.

Mula sa tanong niya ay tumango ako. "We're okay. We treat each other as f-friends workmates." I stutter.

"I see. Akala ko nag-aaway pa din kayo e. Baka masuntok ko siya kung ganon. Inaaway niya baby ko." He giggled and cupped my face.

Nagtitigan kami.

I see that he's very good to me handling me at my worsts. He deserves better than me.

"I love you." He whimpered.

Napalunok ako at unti-unting lumalapit ang labi niya sa labi ko.

His lips landed on mine and again I feel my tears again.

I'm crying while kissing him.

His lips tastes so sweet but not like before, there's no spark anymore.

Tumagal din ang halik namin ng ilang segundo hanggang sa hindi na ako makahinga at nalulunod na ako sa halik niya kaya humiwalay na ako at pinahid ang luha ko.

"I'm sorry babe. I got carried away by your sweet lips. Hush now please. I'm hurting seeing you crying." He said and stood up. "Stay here, okay? I'll go get my luggage."

Nakatingala lang akong tumango sa kanya tsaka niya ako tinititigan habang palabas siya at binuksan ang pinto ng room ko.

"Sleep here babe." I whimpered.

Ngumiti siya ng matamis sa akin at binigyan pa ako ng flying kiss. "Of course babe." And he left.

I heave a sigh.

Gustong-gusto kong magwala sa nararamdaman ko ngayon. Anytime, any minute sasabog ako.

At dahil nga nandito si Doyle last night, mabilis kong inayos ang bed sheet at pinabangohan ko ito ng perfume ko kasi baka amoy perfume pa din ni Doyle at maamoy niya.

Inayos ko din ang blanket pati na din ang pillows at nagsaboy din ako ng perfume doon.

Buti na lang ngayon nakarating si Kev kasi kung kagabi pa baka mahuli niya kami. Mahirap na.

I couldn't believe na tototohanin niyang pumunta dito kahit pa labag sa parents namin. Baka mas lalo silang magalit sa akin sa ginawa ni Kev na 'to lalong-lalo na si dad. Alam ko na galit 'yon ngayon kasi may nilabag kami at ako ang sisisihin na naman niya kasi dito ang punta ni Kev.

Naupo ako sa couch ulit and check my phone kasi kanina pa ilaw nang ilaw since nakasilent siya.

Nakita ko ang napakadaming messages from Doyle so I open it all.

Doyle:

Please be careful.

Ayon ang una niyang message. I open the second one.

Doyle:

I'm jealous but I know I have no place to be jealous with.

Nalungkot ako sa message niyang 'yon. Feeling ko ang sama-sama ko sa ginagawa ko sa kanila.

Doyle:

Is he sleeping with you?

Doyle:

What's happening? Baby tell me.

Doyle:

You're enjoying with him. Sorry Im disturbing you.

Doyle:

Tell me if you're okay. I'll be comfortable with it.

Ayan ang mga messages niyang sunod-sunod.

Nagreply naman ako agad para hindi siya mag-alala. Gusto ko siyang yakapin at sabihing siya lang pero hindi pwede.

Ella:

I'm okay. We're okay.

I tap send at may kumatok sa pinto kaya binitawan ko ang phone ko tsaka binuksan ang pinto.

It's Kev with the roomboy carrying his luggage.

"Dito na lang. I'll take care of it." Sabi niya sa roomboy na binababa ang luggage niya sa gilid.

"Okay, Sir."

Pinapanood ko lang sila at lumapit sa akin si Kev tsaka ako hinalikan sa pisngi.

"Are you okay?" He asks in his sweet tone.

"I'm fine. I'm just tired."

"After this let's sleep."

Tumango na lang ako at ngumiti tsaka nabaling ang atensyon namin sa roomboy na tapos nang ayusin ang luggage niya.

"Sir, okay na po." Ani nito.

Mabilis na nilahad ni Kev ang kamay niya na may pera tsaka nagpasalamat dito.

"Here. Take it. Thank you." Nakangiti niyang sabi.

"Thank you Sir for the tip. Sa uulitin po. Enjoy the room, Sir." Ani nito at tuluyan nang lumabas ng kwarto at sinara ang pinto.

Nalingat ako kay Kev na nakangiti pa din.

Damn. Kev's a very good man and yet I'm still hurting him. Knowing the fact that he can treat others with such respect. The reason why I loved him because he's not arrogant at all even though he has everything.

"What babe? Kanina ka pa nakatitig."

"Nothing. I just miss you. I miss your smell."

Lumapit ako sa kanya at hinila siya sa kama at doon kami naupo.

"You still looks so pretty even you're tired." Ginulo niya ang buhok ko.

"Did you eat?"

Kasi kanina pa siya nandito hindi ko alam kung kumain na ba siya.

"Yeah, may snacks sa plane ni Saic at doon na ako kumain."

Ang yaman pala talaga ni Saic.

"That's good babe." I say and hug him.

Namiss ko bigla ang amoy ni Kev, even his presence kahit pa konti na lang pakiramdam ko sa kanya nakakamiss pa ding kasama siya.

"Missing me that much? Kanina ka pa yakap nang yakap." He chuckled.

Nang-aasar na naman siya. I know ganito ang ugali ni Kev mahilig niya akong asarin when I'm clingy with him.

"Ikaw din kaya, parang 'di mo naman ako miss." I say pouting.

Kinurot niya ang pisngi ko. "I miss you so so much babe. At kahit pa bawal ako dito ginawa ko because I miss you really really bad."

Napahawak ako sa left cheek kong kinurot niya tsaka niya ito hinalikan at natawa sa reaksyon ko.

I miss this feeling, cuddling with him. Sana okay ang lahat pero kasi hindi.

"Anong sabi nila mom and dad? Alam ba nila nandito ka?" Naging seryoso na ang boses ko.

"Yes. Hindi sila pumayag but I insist kaya wala din silang nagawa." At natawa siya.

"Brave Kev pero malalagot tayo."

"I don't care. You're with me. We're fiancés. We love each other. We can't be controlled."

"But we break the rules, their trust Kev." I say.

Umiling-iling lang siya sa akin na parang wala siyang pake sa magiging consequences namin sa ginawa niya.

"I don't care about it, Ella. I love you so damn much. You're mine, only mine."

Mula sa sabi niyang 'yon ay napalunok ako.

I know that I'm his but it'll end soon. Magkakaroon din ako ng lakas ng loob para sabihin sa kanya lahat.

He cupped my face and hug me after. "Don't worry about it babe." He say as he dig his face on my shoulder.

We are in the midst of hugging until I heard someone's knocking.

"Babe..." I say at pilit na humihiwalay sa yakap.

"I know. Ako na ang magbubukas. Stay here." Umalis siya sa yakap at nagtungo sa pinto para buksan ito.

Hanggang sa buksan niya ay bumungad sa pinto si Doyle.

Wait, why he's here?

"Where's Ella?" Bungad niya kay Kev.

©CharlSweetMind

For those who are reading this, kindly read Untold Chase also. It's a story of Finn, Saic's friend. Thank you and enjoy reading. ?