ฉันจ้องมองร่างสูงที่เดินออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แม้น้ำตาที่ไหลออกมาจะเป็นเพียงแค่การเล่นละคร แต่ความรู้สึกของฉันมันไม่ได้เหมือนกับกำลังเล่นละครสักนิด
แฟรงก์... ถ้าหาก หากเมื่อคืนเรามีอะไรกันจริงๆ นายก็คงจะพูดแบบนี้ใช่ไหม นายมันใจร้ายมาก ตัดขาดเยื่อใยจากผู้หญิงที่เพิ่งนอนด้วยได้อย่างเลือดเย็น
ความภักดีของนายที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น ฉันชักรู้สึกขยะแขยงแล้วสิ
วูบหนึ่งที่ปล่อยให้อารมณ์เข้าครอบงำ ฉันอยากจะแย่งแฟรงก์มาจากหวายให้ได้จริงๆ
ตึ่งตึงตึ้ง~ ตึ่งตึงตึ้ง~
ขณะที่ฉันกำลังนั่งจับเจ่าละอายใจกับเรื่องเมื่อวาน โทรศัพท์มือถือก็แผดเสียงขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องแล้วฉันก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสายที่โทรเข้ามา
“ว่าไงชิน” ฉันกรอกเสียงทักทายไปอย่างซังกะตายทันทีที่กดรับสาย แต่ดูเหมือนว่าชินไม่ได้สนใจความทุกข์ร้อนของฉันสักเท่าไหร่ หมอนั่นตอบกลับมาไม่สิสั่งกลับมา
